Lianne's filmobsessie begon ergens in de jaren '90 met de film Hot to Trot . Toen al spuide ze als een ware filmjehova haar mening over films tegen ongeïnteresseerde vrienden. Inmiddels een bijbaan in een videotheek, een studie film- en televisiewetenschap, een eigen filmquiz en vijftien jaar later is Lianne zeer content dat er eindelijk eens iemand is die geïnteresseerd is in haar mening over fil
Ik ben op verjaardagsvisite bij een vriendin. Afgezien van de veel te lompe broer van de vriendin, zit de kamer vol met übervrouwelijke vrouwen. Het kon dan ook niet uitblijven voordat iemand riep: "Ik ben gisteren naar de première van geweest." De jubelende toon van haar stem die daarna nog toevoegde: "Hij was echt supergoed", maakte dat ik het niet kon nalaten om mijn mening over de film te geven. Nadat ik uit de doeken had gedaan waarom volgens mij niet zo supergoed was, kreeg ik als reactie dat ik 'gewoon geen echte fan ben'.
Wat critici en mannen die Sarah Jessica Parker het meest afzichtelijke wezen op de televisie vinden, ook mogen zeggen; de serie was goed. En wat de serie zo goed maakte was vooral het script; het is misschien moeilijk voor te stellen maar veel vrouwen hebben slechte bedpartners gehad of mannen die nogal frappante mededelingen uitten tijdens de daad. Dat de serie zo echt leek kwam mede doordat die gebaseerd was op schrijfster Candace Bushnell en haar knipperlicht relatie met Vogue-uitgever Ron Galotti (Mr. Big in real life). Daarnaast waren de dialogen slim en grappig geschreven, alhoewel een echte damesconversatie misschien niet zo soepel en adrem zou verlopen.Vrouwen herkenden zich in de karakters of wilden een karakter uit zijn. In vele vriendinnengroepen werden onderling dan ook de rollen verdeeld.
De serie wordt door vele televisiewetenschappers post-feministisch genoemd omdat de vrouwen liberaal zijn en genieten van hun seksualiteit, ze zijn zelfstandig door eigen verworven successen maar toch zijn ze op zoek naar die ene missende factor in hun leven; een man. Alhoewel de serie vanuit conservatieve hoek veel kritiek te verduren kreeg denk ik dat vele vrouwen zich juist in het post-feministische karakter herkennen. Een tendens die zich in de westerse maatschappij al veel eerder had ingezet dan in Sex and the City en naast het feit dat veel vrouwen zich met de karakters konden identificeren, zagen ze ook een bevestiging en daarmee een goedkeuring van een levensstijl die zij zich al een aantal jaren hadden eigen gemaakt en waar iedereen kritiek op had.
En toen stopte de serie. Na het zesde seizoen waarin mode en een high quality lifestyle steeds belangrijker werden was de koek dan eindelijk op. Sarah Jessica Parker had er sowieso geen zin meer in, haar ambities lagen altijd al bij film en theater. Acteren in series heeft in Hollywood nog steeds een negatief stempel waardoor vele serie-acteurs elke kans grijpen om hun carrière op het witte doek voort te zetten. En Kim Catrall vond dat ze recht had op meer salaris omdat haar tieten vaker in beeld waren dan haar voeten. Een feministische afsluiting van een post feministische serie, het draaide om geld en imago.
Onder het motto 'we doen het voor de fans' werd er dan ook in 2006 gespeculeerd over een film. Waar het eigenlijk om ging was het geld dat er met de film kon worden verdiend en de ambitie van Parker om films te maken. Want de films The Family Stone and A Failure to Launch bewezen toch weer pijnlijk dat Sarah Jessica Parker voor eeuwig vast zit aan Carrie Bradshaw. En toen kwam de eerste film, die afgezien van het langverwachte huwelijk tussen Carrie en Big een reeks tenenkrommende grappen liet zien, en vooral voortstuwde op het relatiedrama van Carrie. Alles wat de serie zo succesvol maakte was in één klap verdwenen en wat overbleef was een plotarm relaas met een karikatuur van de karakters uit de serie in veel te dure kleding gehuld. Waar was de Carrie die op zondag gehuld in een '90-'s tuinbroek door de Vogue bladerde? Waar was de Miranda die midden in de nacht brownies stond te bakken om ze vervolgens weg te gooien? En waar was de Samantha die honderden bedpartners had versleten en nog nooit een aidstest had gedaan?
De tweede film liet de scherpe opmerkingen gelukkig weer enigszins terugkeren in het script maar zette helaas de trend voort door de dames gehuld in flinterdunne verhaallijnen en designerkleding over het scherm te laten paraderen met als bestemming de woestijn in Abu Dhabi. De verre bestemmingen, de dure kleding en de ongeloofwaardige verhaallijnen zorgen er voor dat Sex and the City mijlenver verwijderd is van de kwaliteitsniveau dat de serie behaalde.
Geen echte fan? Ik kan de serie inmiddels wel dromen en val nog steeds bijna dagelijks in slaap onder het genot van een aflevering Sex and the City , daarnaast bezit ik boeken, spellen en posters van de serie en heb ik de ijdele hoop dat er ooit nog eens een seizoen zeven wordt gemaakt. Want die films, zijn niets meer dan een natte droom van Parker en een makkelijke manier om heel veel geld te verdienen. Een echte fan van Sex and the City weet de films op waarde de schatten, en die waarde is dat ze waardeloos zijn.
