Ruud Stift houdt van taal in al haar verschijnings-vormen (boek, krant, tv, film, muziek, internet). Met als tweede passie voetbal (DHL veteranen 1) wil hij ook nog weleens tegen een paar schenen schoppen.
Dieren in fil Dieren die het niet of maar ternauwernood overleven. Tranen met tuiten. Een uitgemaakte zaak.
Laatst was het weer eens goed raak in Huize Stift. Mijn lief Bianca en ik keken naar Lasse Hallström’s Hachiko: A Dog’s Story uit 2009 (ook bekend onder de naam Hachi in Nederland). Nou, dat hebben we geweten! De tranenkraan ging open en die was bijna niet meer te sluiten. Maar ja, wat wil je ook? Een waargebeurd verhaal over een hond die, ná de dood van zijn baasje (Richard Gere), nog tien jaar lang elke dag op zijn vaste stekje bij het station wacht op diens terugkeer, hartverscheurend!
Een echte dierenliefhebber kan meestal meteen een lijstje opdreunen van films met dieren in de hoofdrol waarbij menig traantje werd gelaten. Waarom werken dit soort films zo sterk op ons gemoed? Het antwoord? Onvoorwaardelijke liefde. Kom daar maar eens om bij mensen. Misschien is dat het wel. We worden keihard op onze tekortkomingen gewezen. Waren we allemaal maar zo eerlijk, puur en trouw. En natuurlijk, dieren spreken erg tot de verbeelding. Ze zijn (vaak) wollig, aandoenlijk en hebben –letterlijk- een hoog aaibaarheidsgehalte. Neem: War Horse (2011) van Steven Spielberg. Weinig verhaal, maar met een handvol scènes die niemand onberoerd laten. Vooral de scène waarin het paard zich wanhopig van prikkeldraad weet te ontdoen. Houd het dan maar eens droog!
In 1933 gaf het betoverende zilveren scherm een reusachtige (nep)gorilla prijs, King Kong , die ondanks zijn afschrikwekkende formaat sympathie wist te wekken bij het in drommen toegestroomde publiek. En wat te denken van de dieren die opdraven in menig Disney-klassieker? Van toonzetter Bambi (1942) tot Lady en de Vagebond (1955) en van 101 Dalmatiërs (1961) tot Frank & Frey (1981). Of de moderne Studio Pixar variant Finding Nemo (2003). Zelfs bij het kijken naar dieren in getekende vorm ontdooien de ruwste bolsters tot blanke pitten. Andere vermeldenswaardige classics in dit verband zijn Watership Down (1978, Bright Eyes!), het op een waargebeurd verhaal gebaseerde Balto (1995) en het Don Bluth-meesterwerk All Dogs Go To Heaven (1989).
Andere, echte dieren die een gevoelige snaar wisten te raken bij filmliefhebbers? Voorbeelden te over, evenals de variatie in het aanbod. Van dolfijn ( Flipper , 1996) tot orka ( Free Willy 1, 2 en 3) tot beer ( The Bear , 1998) tot varken ( Babe , 1995) tot ganzen ( Fly Away Home , 1996). Maar absolute koploper qua tearjerk-gehalte is en blijft man’s best friend: de hond. De lijst met honden in een hoofdrol is ellenlang. Ik noem er slechts een paar: Homeward Bound: An Incredible Journey (1993; een beetje vals spelen, want er speelt ook een kat in mee..) en Snow Dogs (2002).
Huilen, een heerlijke emotie! Ik ben mans genoeg om dat te erkennen. Dit is mijn top vijf van films met een hond of honden in de hoofdrol die mij in een ‘cry baby’ veranderde:
5 - Eight Below (2006, sledehonden/husky’s)
4 - I Am Legend (2007, herdershond)
3 - Marley & Me (2008, labrador)
2 - Hachiko: A Dog’s Story (2009, akita)
1 - Red Dog (2011, kelpie)
En, wat is jouw favoriete dierenfilm?
