Een mislukte wetenschapper staat ineens in het middelpunt van de belangstelling als hij per toeval de uitvinding van de eeuw lijkt te hebben gecreëerd.
Je kunt bakkeleien over wie nu de beste animatiefilms maakt, maar duidelijk is dat er een verschil bestaat tussen die van Pixar Animation Studio's en de rest van de spelers binnen die markt. Hoe Pixar weet om te gaan met het creëren van hun karakters is teken van ultiem vakmanschap en fantasie. Knuffelbaar maken van koud metaal ( Wall-E ) of pure vaderliefde tussen twee clownvisjes ( Finding Nemo ). Zo bijzonder, warm en vooral ook heel menselijk.
De rest moet het eigenlijk allemaal hebben van de humor. Een mammoet of luiaard in Ice Age of een robottenbevolking in Robots. Allen hebben ze niet de warmte en menselijkheid die Pixar weet te bewerkstelligen. Hetzelfde is het geval in Cloudy With A Chance Of Meatballs . Ook dit verhaal is al meerdere keren gebruikt waardoor de enige kans om de film te redden, de humor is.
Sul wordt held
De debuutfilm van Phil Lord en Chris Miller is in principe niets meer of minder dan een sul-wordt-held-film. Flint Lockwood (Bill Hader) woont nog steeds thuis bij zijn ouders in een dorp waar men sardientjes als ontbijt, lunch en avondmaal eet. Hij werkt op zijn kamer aan de meest uiteenlopende uitvindingen. Elk van die uitvindingen eindigt in een ramp, totdat zijn idee om water om te zetten in voedsel ook echt werkt. Toch verloopt niet alles vlekkeloos en het apparaat kiest het luchtruim waarna het ontploft in het wolkendek boven de stad. Resultaat is dat alle regendruppels wordt omgezet in voedsel en al gauw vallen als eerste hamburgers uit de lucht.
De rest laat zich nogal makkelijk voorspellen. Zeker naarmate we de hoofdrolspelers leren kennen. De relatie van Flint met zijn vader (James Caan) is niet optimaal en Flint ontmoet de vrouwelijke journaliste Sam Sparks (Anna Faris). Juist, drie maal raden hoe die relaties zich naar het eind ontwikkelen. Daarmee reist de vraag of de humor van de film het waard maakt om anderhalf uur van je leven op de bank te zitten.
Nou gebeurt het niet vaak dat ik moet lachen tijdens een komedie. Zelfs een glimlach is zelden op mijn gezicht te bespeuren. Dus ben ik des te zeker van mijn zaak als ik zeg dat Cloudy With A Chance Of Meatballs voldoende humor bevat en dat het kijkplezier van hoog niveau is. De grappen zijn gevat en goed getimed.
En wat is het moraal?
Het middenstuk dreigt echter de roet in het eten te gooien. Net als je denkt dat de film gewoon een leuke grappige film is, lijken de makers er een moralistische eetfilm van te willen maken door de vinger naar restaurantketens als McDonalds te wijzen. Zeker, de burgemeester die tussen twee woorden in een zin zelfs nog een hap door zijn strot douwt is hilarisch, maar als de vader van Flint zich ineens afvraagt of het allemaal wel gezond is, worden we bijna gedwongen ons schuldig te voelen wanneer we onze kinderen naar zo'n fastfoodrestaurant meenemen.
Interessanter zijn echter de informatieve extra's die uitleg geven over hoe er is geanimeerd en hoe alles tot stand is gekomen. Zulke extra's lijden altijd onder het feit dat er veel overlapping heerst met technieken die in andere animatiefilms zijn gebruikt, dus veel informatie is onderhevig aan doorspoelen en de skip-knop. Toch is het altijd leuk te zien hoe de acteurs zich op de set gedragen en dan met name Mr. T. Voor vooral de volwassenen onder ons is het nostalgisch grappig hem weer (slecht) te zien acteren.
Conclusie
Geen hoogvlieger, maar wel een intelligent genrewerkje. Men bespeelt de clichés gedoseerd en ontwijkt overdreven moralistisch gezwam. Phil Lord en Chris Miller houden hun animatiefilm hierdoor prima binnen de lijnen en Cloudy With a Chance Of Meatballs zorgt daarmee voor een appetijtelijk avondje filmplezier. De wat gemiddelde extra's zijn helaas niet meer dan kleine garneringen van de hoofdmaaltijd, maar bevatten desondanks zo nu en dan een goede smaak.
Te koop vanaf 10 juni 2010.
