Frustraties, eenzaamheid en rouw. Welkom in het hoofd van een man die op instorten staat.
Na een aantal shorts levert Martin Radich met Crack Willow zijn speelfilmdebuut. Tien jaar eerder maakte Radich de veelgeprezen short, o.a. een BAFTA nominatie, In Memory of Dorothy Bennett . Crack Willow gaat verder met de Bennett familie, aangezien Mark Bennett en zijn vader Reg de hoofdrollen vertolken. De film is geproduceerd door het vrij nieuwe en ‘cutting edge’ WARP productiehuis (het filmlabel van WARP Records, het vooral in de jaren ’90 vernieuwende label voor elektronische muziek dat o.a. Aphex Twin, Authechre en Squarepusher groot heeft gemaakt), dat onder andere ook verantwoordelijk was voor Donkey Punch uit 2008.
Mark Walker (Mark Bennett) staat op instorten. Hij is een gefrustreerde man die gebukt gaat onder eenzaamheid en rouw. Wanneer zijn vader (Reg Bennett) komt te overlijden en hij zelf al niet in staat is om wezenlijk contact te maken met de mensen om zich heen, ontspoort zijn leven in een nachtmerrie van woede, verdriet en lust waarin werkelijkheid en waanzin nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn.
Surrealisme en documentair realisme
Crack Willow laat zich enerzijds zien als een extreem realistisch documentair portret en sociaal drama, niet ver van iets dat Ken Loach zou doen. Een portret van een kansloze jonge man die op instorten staat. Anderzijds ontpopt de film zich tevens tot een schizofrene karakterstudie waarin we op subjectieve wijze in het hoofd van Mark komen te zitten. Ken Loach door de ogen van David Lynch? Nu wordt al vrij snel naar Lynch verwezen wanneer een film een wat onhelder narratief heeft, vreemde situaties en karakters schetst en gebruik maakt van atonale geluiden in de soundtrack. Crack Willow heeft als geheel meer weg van de sociale drama’s van Ken Loach, waarin mensen die aan de zelfkant van de maatschappij staan het middelpunt vormen. Het schizofrene karakter van de film vertoont soms wel wat gelijkenissen met de ervaring die we halen uit Lynch’ Eraserhead , of misschien nog wel meer Inland Empire .
Radich zet verschillende stijlmiddelen in om de film bij de kijker op het netvlies te laten branden. Zo zit er een filmsegment in Crack Willow dat bijna een korte film op zichzelf is, mede doordat dit segment totaal los lijkt te staan van de rest van de film. Hierin krijgen we een overdosis aan audiovisuele terreur en zitten we als kijker letterlijk in een schizofrene staat. Erg krachtig en effectief. Later in de film maken we kennis met een vrouw die in een psychiatrische kliniek zit. Ook hier blijft erg vaag wat haar relatie is met Mark en wat haar aandeel is in het grote geheel van de film. Dit lijken eveneens wel stijlmiddelen te zijn om de schizofrene staat van Mark voor de kijker weer te geven. We switchen van stijlmiddel naar stijlmiddel en van karakter naar karakter tot de kijker er zelf schizofreen van wordt. In dit geval is de filmervaring wel honderd procent geslaagd.
Improvisatie
Crack Willow is voor een groot deel opgenomen zonder script en maakt dus erg veel gebruik van improvisatie. Voor een film als deze, waar de ervaring ervan meer centraal lijkt te staan dan een narratief verhaal te willen vertellen, is dit zeker geen onverstandige keuze. Deels gebruikmakend van een realistisch documentair portret kunnen geïmproviseerde scènes een net iets authentieker geheel creëren. De keerzijde van een voornamelijk scriptloos filmproject is het overdragen van het raison d’ être van de film aan de kijker. Zulke films die vooral een ervaring neer willen zetten, werken vaak erg goed bij shorts, maar als speelfilm kunnen ze snel in een zwart gat belanden als een filmmaker zomaar wat doet, en een aaneenschakeling van hyperkinetische beelden uiteindelijk alsnog saai wordt. Nu belandt Crack Willow zeker niet in een zwart gat en is de wisselwerking tussen objectieve en subjectieve filmstijlen interessant te noemen, maar de film mist hier en daar soms een zekere essentie. Dit komt vooral ook omdat de film meer uit losse ‘set-pieces’ lijkt te zijn opgebouwd dan dat hij een compleet geheel vormt.
Bennett
Mark Bennett zet zijn personage Mark Walker erg sterk neer. Een karakter dat op sommige momenten totaal los staat van enige vorm van sympathie bij de kijker, en op andere momenten weer iets heel aandoenlijks en zieligs heeft. Walker is uiteindelijk wat de film maakt en Bennett maakt volledig gebruik van dit personage om er effectieve diepgang in te brengen. De scènes die hij samen met zijn vader brengt, zorgen voor het kloppende hart van de film.
Extra’s
Deze dvd bevat slechts een aantal trailers.
Conclusie
Crack Willow is meer een filmervaring dan een conventionele film. De film is erg rauw en experimenteel en wandelt wild heen en weer tussen realistisch, documentair sociaal drama en een schizofrene, paranoïde karakterstudie. Soms lijkt de film meer een patchwork van korte films die aan elkaar zijn geregen. Als kijker raak je zelf bijna schizofreen, waar dit de film als ervaring, mits zo bedoeld, wel ten goede komt. Filmmaker Radich is zichtbaar erg geïnspireerd door het werk van Ken Loach, maar ook zeker het werk van David Lynch is te herleiden. De film is vooral aan te raden aan liefhebbers van films als Pi , Eraserhead en Inland Empire . Crack Willow is nog niet helemaal op het niveau van voornoemde films, maar Radich laat zich zeker zien als een interessante en authentieke filmmaker die in de gaten gehouden moet worden. Vooral voor de liefhebber dus, een film om zeker eens te bekijken.
| Titel: | Crack Willow |   |
| Genre: | Drama | |
| Regie: | Martin Radich | |
| Cast: | Mark Bennett, Reg Bennett, Melanie Luby, e.a. | |
| Te koop: | 14 juni 2010 | |
| Trailer: | - |
