Marie & Bruce - dvd recensie

Een dag uit het leven van een ongelukkig huwelijkskoppel. Boeiend materiaal voor anderhalf uur film?

Marie & Bruce zou boeiend kunnen zijn, mits in de handen van een gedegen filmmaker. Of Tom Cairns dat is, laat ik in het midden, maar het lijkt erop dat hij met deze film teveel hooi op zijn vork heeft genomen.

Hysterisch
Marie & Bruce is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Wallace Shawn uit 1978 en vertelt het verhaal van het echtpaar waar de titel zijn naam aan ontleent. We zijn getuige van een dag uit het leven van beide hoofdpersonen, wier huwelijk overduidelijk op een dood spoor is gekomen. Het is tevens de dag dat Marie (vertolkt door Julianne Moore) besluit haar man Bruce (een rol van Matthew Broderick) te verlaten. Vrij goed in te komen, daar Bruce op zijn best kan worden omschreven als een contactgestoorde apaat, die totaal geen zicht heeft op de zorgwekkende toestand waarin zijn vrouw verkeert. Het komt er op neer dat ze feitelijk alles aan Bruce haat. Van de manier waarop hij slaapt tot het tikgeluid van zijn typemachine. Die gooit ze in de eerste scène dan ook door het raam. Een daad die haar besluit om van haar man weg te lopen onderstreept. Wanneer die ten tonele verschijnt, snappen we dat haar partnerkeuze niet de meest ideale was. Broderick is prima gecast als neurotische wereldvreemde die totaal niet reageert op het hysterische gekwaak van zijn vrouw. Zijn weerwoord beperkt zich dan ook tot de trivialiteiten van het huishouden.

Seksuele frustratie
En daar ligt gelijk de essentie van de film. Wat we zien zijn twee totaal onbekenden (voor elkaar én voor de kijker) die in nietszeggende dialogen totaal langs elkaar heen praten. In het eerste gedeelte zien we hoe Moore 's ochtends verdwaasd in haar woonplaats New York rondloopt, om vervolgens een hond te volgen, die haar eerst likjes geeft en dan meevoert naar een fantasierijk parkje, waar ze overduidelijk de grip op de realiteit kwijtraakt. Bruce heeft een uiterst saai samenzijn met een vriend in een bar en vervolgt zijn weg daarna naar een goedkoop hotel om, seksueel gefrustreerd als hij is, te masturberen op het uitzicht van een naakte vrouw. De 'climax', ten slotte, voltrekt zich op een feest van een gezamenlijke vriend, waar Marie, nog steeds volledig van de kaart, ronddoolt en Bruce daar naar goed gebruik helemaal verkeerd op reageert. Lukt het haar uiteindelijk om bij haar besluit te blijven?

Onsamenhangend
De film, die alweer dateert uit 2004, is om verschillende redenen geen hoogvlieger, maar het is vooral het totale gebrek aan samenhang dat hem nekt. Je komt als kijker niets te weten over de aard van Marie's antipathie jegens haar man, waardoor het onmogelijk is een hele film begrip op te brengen voor haar onverminderd manische gedrag. Hetzelfde geldt voor Matthew Broderick als Bruce. Dit is zó'n vreemde vogel dat je op zijn minst verwacht erachter te komen welke verschrikkelijke gebeurtenis hem tot een lopende kasplant heeft gemaakt. De totale afwezigheid van achtergrondinformatie resulteert in de onmogelijkheid om als kijker iets van verbintenis met de hoofdpersonen te voelen. Dat maakt de dialogen, die op zichzelf erg onsamenhangend en nogal repetitief van karakter zijn, vreselijk vermoeiend en zelfs ergerlijk om naar te kijken.

Kunstzinnig
Dan is er nog het surrealistische sausje waarin de rolprent gedrenkt is. Daarbij geldt hetzelfde: de enkele hallucinatiescenes die erin voorkomen raken door het gebrek aan kennis bij de kijker kant noch wal. Iets dat in bijvoorbeeld Eternal Sunshine of the Spotless Mind veel beter wordt gedaan. Wellicht dat dit alles nog gered had kunnen worden door sublieme acteerprestaties van de twee toch gevestigde namen, maar ook daar scoort de film geen punten. Zoals gezegd vertolkt Broderick zijn rol goed, maar heeft hij de pech dat het zo'n ondankbaar personage om te spelen is. Moore is op haar veel te theatrale toer bij vlagen gewoon irritant. Dan is ze veel beter op haar plaats in de hallucinaties van The Dude in The Big Lebowski dan in Cairns quasi-kunstzinnige onzinnigheid.

Is er dan helemaal niets positiefs aan Marie & Bruce op te noemen? Jawel, de cameravoering is hier en daar best origineel en het is prijzenswaardig dat er af toe wel iets van de naargeestige sfeer in de relatie van de twee tot de kijker weet door dringen. Maar daar is de aardige score voor het grootste deel verantwoordelijk voor.

Extra's
Als enige extra is op de dvd een trailer te vinden.

Conclusie
Regisseur Tom Cairns lijkt de dramatiek van een toneelstuk naar het witte doek te willen vertalen door zich te zeer te focussen op abstractie en surrealisme. En in al die kunstzinnigheid vergeet hij de kijker op enige manier te informeren over wat er op het scherm gebeurt. In combinatie met een slecht doordacht script en een vermoeiende Julianne Moore in de hoofdrol verzandt de film in een weinig boeiende opeenstapeling van slechte dialogen, waardoor je hoopt dat deze zo snel mogelijk afgelopen is.