Een wereldvreemd meisje wil het maken in de grote stad; wanneer gaat het mis?
Een tikkeltje vreemd
Meisje is een Belgische film, half Vlaams en half Franstalig en speelt zich ook af in het land van onze zuiderburen. We maken kennis met Muriel (Charlotte Vanden Eynde) op een nogal ongebruikelijke manier; in zichzelf pratend terwijl ze een toiletbezoek brengt. De toon is meteen gezet, dit is geen gewoon portret over een jong meisje. Dit verhaal is een beetje apart. Muriel is een beetje apart.
En Muriel is het zat. Haar saaie leven in het dorp, haar baan, zelfs haar vriendje moet wijken voor een baan in de grote stad. Zonder iemand thuis in te lichten heeft ze een sollicitatiegesprek in een museum in Brussel en keert hoopvol terug om afscheid te nemen en voorgoed te vertrekken. Eenmaal in Brussel verhuist Muriel naar een appartement bij de losbandige Laura (Els Dottermans), een ongetrouwde vrouw zonder kinderen maar met een diep verlangen naar een kindje en vastigheid in haar leven. Ze is levenslustig, vrij en niet op haar mondje gevallen. Duidelijk een vrouw van een heel ander kaliber dan Muriel. Gaandeweg krijgen de twee een steeds sterkere band, ze gaan samen uit en Muriel leert het leven op een totaal andere manier kennen. Hoewel het zich laat raden dat dit de nodige problemen met zich meebrengt, komen deze ook uit onverwachte hoeken.
Cast & Crew
Regisseuse Dorothée Van den Berghe maakte haar eerste korte film Bekentenissen en heeft sindsdien met korte films, tv series en een enkele film aardig aan de weg getimmerd. De Belgische filmindustrie heeft niet de glamour van Hollywood, maar talent kan natuurlijk overal zijn en er zijn genoeg cultfilms die de bioscoop niet haalden maar wel een onuitwisbare indruk achterlieten, denk bijvoorbeeld aan City of God . Meisje werd overladen met prijzen op diverse internationale filmfestivals zoals het Franse Amiens International Film Festival en de Belgische Joseph Plateau Awards. Prijzen gingen onder andere naar regisseuse Dorothée Van den Berghe, maar ook hoofdrolspelers Els Dottermans en Charlotte Vanden Eynde vielen in de prijzen.
Klinkt goed, maar..
Tot zover de droge feiten. Waar gaat het mis met deze film? Ondanks goede kritieken, prijzen en een interessante pitch, kent de film weinig boeiende wendingen of momenten die bij blijven. Of het nou om de kinderwens van Laura gaat, de soms schrijnende situaties waar Muriel zich in werkt of de ruzie tussen love interest Oscar en zijn vader, het is allemaal al eens eerder gedaan en juist daarom verwacht en hoop je op meer.
Het acteerwerk doet overigens niets af aan de film; vooral Muriel weet te overtuigen als schuchter, eigenzinnig meisje en Laura blijkt precies wat je van haar verwacht na de eerste kennismaking. Ook de manier van filmen kent hier en daar originele, verfrissende wendingen, maar het is te weinig om de film tot montagekunstwerk te bombarderen. Op sommige momenten komt het zelfs goedkoop over en hoewel dit niet negatief hoeft te zijn, blijft het gevoel van budgetfilm hangen. Dit wil echter niets zeggen over de rest van de beelden; Brussel is op een grimmige manier neergezet en hier is Dorothée Van den Berghe ook prima in geslaagd.
Daarbij komen de zijdelingse verhaallijnen, die boeiend genoeg zijn om de vaart erin te houden, maar niet genoeg bijdragen om het hele verhaal extra impulsen te geven. Soms zijn de gebeurtenissen zo nietszeggend dat je ze vergeet, of dat er later in de film op teruggekomen wordt zonder dat je het door hebt.
Extra's
De clip van het voor de film geschreven nummer, die eigenlijk niets meer is dan een mix van alle scènes door elkaar afgespeeld, en foto's die genomen zijn op de set. Het voegt weinig toe aan de film; aan de andere kant leent de film zich ook minder goed voor extra's zoals achtergrondinformatie, interviews of andere zaken die alleen interessant zijn als je ook echt meer wilt weten over het onderwerp van de film of cast en crew.
Conclusie
Het eindtotaal is een film die niet heel slecht is, maar waarbij een voldaan gevoel uitblijft. Ook het abrupte einde draagt hieraan bij. Het gevoel dat er veel meer in had kunnen zitten overheerst daar waar juist het verhaal had kunnen shockeren of vermaken. Waar Meisje nog het best in slaagt, is om de kijker met afgrijzen en medelijden tegelijk Muriel te laten bewonderen. Maar na anderhalf uur kijken was ik blij om de tv uit te kunnen zetten en kan ik alleen maar de conclusie trekken dat deze film een gemiste kans is op een ontroerend verhaal. Eerlijk gezegd lijkt deze film me maar voor een select groepje liefhebbers interessant; degenen die alles gezien willen hebben, of mensen die zich misschien identificeren met een van de personages. Kortom: dit worden niet de beste negentig minuten van je weekend.