Een verfilming van het laatste levensjaar van de beruchte bankovervaller John Dillinger, ten tijde van de Grote Depressie in de Verenigde Staten van de jaren ’30 van de vorige eeuw.
John Dillinger (Johnny Depp) wordt in 1933 uitgeroepen tot public enemy number one. Samen met zijn criminele bende berooft hij banken en steeds opnieuw weet hij te ontkomen. De banken worden in die tijd gezien als medeverantwoordelijk voor de recessie waarin het land zich bevindt en omdat Dillinger de burgers ongeschonden laat, weet hij een mythische status te creëren rondom zijn persoon, als ware hij Robin Hood zelve; aartsvijand van de gevestigde orde, maar bejubeld door de bevolking. Tegelijkertijd zien we de opkomst van de FBI (Federal Bureau of Investigation), die de criminele uitbarsting in het land tot een einde probeert te brengen. Onder bevel van J. Edgar Hoover (Billy Crudup), oprichter van de FBI, opent agent Melvin Purvis (Christian Bale) de jacht op Dillinger. Heftige schietpartijen en achtervolgingen zijn het resultaat en stukje bij beetje begint het net zich rond Dillinger te sluiten.
Matig maar in stijl
Regisseur Michael Mann kennen we onder andere van de populaire serie Miami Vice en de meesterlijke film Heat . Dat schept verwachtingen, hoge verwachtingen, en het is een kunst om die keer op keer waar te maken. Public Enemies is zeker niet onaangenaam om naar te kijken. Mann zet een overtuigend beeld neer van het Amerika van de jaren ’30. Veel scènes zijn met een handheld-camera geschoten en alles is van hd-kwaliteit, waardoor de intensiteit van de scènes en de beelden hoog is. Mann heeft er alles aan gedaan om het publiek zoveel mogelijk mee te slepen in het gevoel van die tijd. Mooie settings, een paar stevige acteurs en een scherpe cameravoering. De ingrediënten zijn aanwezig maar het is geen meesterwerk geworden.
Regisseur Michael Mann kennen we onder andere van de populaire serie Miami Vice en de meesterlijke film Heat . Dat schept verwachtingen, hoge verwachtingen, en het is een kunst om die keer op keer waar te maken. Public Enemies is zeker niet onaangenaam om naar te kijken. Mann zet een overtuigend beeld neer van het Amerika van de jaren ’30. Veel scènes zijn met een handheld-camera geschoten en alles is van hd-kwaliteit, waardoor de intensiteit van de scènes en de beelden hoog is. Mann heeft er alles aan gedaan om het publiek zoveel mogelijk mee te slepen in het gevoel van die tijd. Mooie settings, een paar stevige acteurs en een scherpe cameravoering. De ingrediënten zijn aanwezig maar het is geen meesterwerk geworden.
Historische kennis
Een van de problemen van deze film zou kunnen zitten in een veronderstelde historische kennis, die in de VS misschien nog aardig aanwezig is, maar daar buiten des te minder. De film slaagt er in ieder geval niet in een meeslepend verhaal te vertellen. De bende van Dillinger wordt in de boeken beschreven als een broederschap, een hechte groep criminelen die elkaar in gevangenschap de kneepjes van het van het vak leerden. Dit komt in de film totaal niet over. Dillinger wordt afgeschilderd als de Robin Hood van zijn tijd. Het vertrouwen in de overheid, de banken en de politie was tot een dieptepunt gezakt en Dillinger was de charmante crimineel die de gehate banken beroofde en het gerecht keer op keer te slim af was en te kakken zette ten overstaan van het publiek. Hij was geliefd, en als kijker wil je niets liever dan net zo van hem houden. Ook dit wordt in de film totaal niet uitgespeeld. De scènes die dat beeld zouden moeten bevestigen zijn schaars en veel te klein. Ook het verhaal rondom zijn geliefde Billie Frechette wordt te weinig uitgewerkt. Het is dus lastig om aansluiting te vinden bij deze film, zeker voor iemand die minder bekend is met de historie.
Een van de problemen van deze film zou kunnen zitten in een veronderstelde historische kennis, die in de VS misschien nog aardig aanwezig is, maar daar buiten des te minder. De film slaagt er in ieder geval niet in een meeslepend verhaal te vertellen. De bende van Dillinger wordt in de boeken beschreven als een broederschap, een hechte groep criminelen die elkaar in gevangenschap de kneepjes van het van het vak leerden. Dit komt in de film totaal niet over. Dillinger wordt afgeschilderd als de Robin Hood van zijn tijd. Het vertrouwen in de overheid, de banken en de politie was tot een dieptepunt gezakt en Dillinger was de charmante crimineel die de gehate banken beroofde en het gerecht keer op keer te slim af was en te kakken zette ten overstaan van het publiek. Hij was geliefd, en als kijker wil je niets liever dan net zo van hem houden. Ook dit wordt in de film totaal niet uitgespeeld. De scènes die dat beeld zouden moeten bevestigen zijn schaars en veel te klein. Ook het verhaal rondom zijn geliefde Billie Frechette wordt te weinig uitgewerkt. Het is dus lastig om aansluiting te vinden bij deze film, zeker voor iemand die minder bekend is met de historie.
Chemie
Johnny Depp en Christian Bale tegenover elkaar, het had een fantastische combinatie kunnen zijn. Hoewel beiden een sterke rol neerzetten is dat helaas niet het geval. Het moment suprême, waarbij Dillinger gepakt is en Purvis de confrontatie zoekt met zijn prooi, had van het beeld moeten spatten. Dat deed het niet. De vraag is of het komt doordat de acteurs die chemie gewoon niet met elkaar hebben of dat de regisseur ze onvoldoende ruimte heeft gegeven om die chemie tot ontwikkeling te laten komen. Bovengenoemde scène is één van weinige waarin beide acteurs voorkomen. Het voelt daardoor een beetje alsof de acteurs te weinig op elkaar ingespeeld waren om zo’n scène te voorzien van de intensiteit die het verdient. Chemie hadden beiden acteurs wel met de mooie Marion Cotillard. Zij speelt de rol van Billie Frechette, geliefde van Dillinger en troef voor Purvis, die weet dat Dillinger haar uiteindelijk zal komen halen. Ondanks de dun uitgewerkte totstandkoming van de liefde tussen haar en Dillinger, speelt Cotillard overtuigend. Zowel Dillinger als Purvis worden in het samenspel met haar iets meer mens waardoor alle scènes waarin zij speelt naar meer smaken.
Johnny Depp en Christian Bale tegenover elkaar, het had een fantastische combinatie kunnen zijn. Hoewel beiden een sterke rol neerzetten is dat helaas niet het geval. Het moment suprême, waarbij Dillinger gepakt is en Purvis de confrontatie zoekt met zijn prooi, had van het beeld moeten spatten. Dat deed het niet. De vraag is of het komt doordat de acteurs die chemie gewoon niet met elkaar hebben of dat de regisseur ze onvoldoende ruimte heeft gegeven om die chemie tot ontwikkeling te laten komen. Bovengenoemde scène is één van weinige waarin beide acteurs voorkomen. Het voelt daardoor een beetje alsof de acteurs te weinig op elkaar ingespeeld waren om zo’n scène te voorzien van de intensiteit die het verdient. Chemie hadden beiden acteurs wel met de mooie Marion Cotillard. Zij speelt de rol van Billie Frechette, geliefde van Dillinger en troef voor Purvis, die weet dat Dillinger haar uiteindelijk zal komen halen. Ondanks de dun uitgewerkte totstandkoming van de liefde tussen haar en Dillinger, speelt Cotillard overtuigend. Zowel Dillinger als Purvis worden in het samenspel met haar iets meer mens waardoor alle scènes waarin zij speelt naar meer smaken.
Extra's
Als extra op deze dvd is de film ook in zijn geheel te bekijken met commentaar van Michael Mann. Je wordt daarbij meegenomen in de gedachtegang van Mann, waardoor de keuzes die hij gemaakt heeft inzichtelijker worden. Voor de liefhebber zeker interessant.
Als extra op deze dvd is de film ook in zijn geheel te bekijken met commentaar van Michael Mann. Je wordt daarbij meegenomen in de gedachtegang van Mann, waardoor de keuzes die hij gemaakt heeft inzichtelijker worden. Voor de liefhebber zeker interessant.
Conclusie
Public Enemies had alle potentie om net zo’n meesterwerk te worden als Heat . Het is een prachtig verhaal, maar het is alsof Mann het vergeet te vertellen. Het tijdsbeeld, het spanningsveld tussen een criminele bende en een opkomende federale politiemacht, de mythe rondom de persoon Dillinger; ik zat klaar om volledig te worden meegenomen. Dat gebeurde helaas niet. Beeldend gezien valt er weinig op af te dingen en ook aan het kunnen van de acteurs ligt het niet, maar door het fragmentarisch karakter wordt er weinig beroep gedaan op het inlevingsvermogen van de kijker en blijft een zekere afstand gehandhaafd. Het is, tot mijn grote spijt, een matige film geworden.
Public Enemies had alle potentie om net zo’n meesterwerk te worden als Heat . Het is een prachtig verhaal, maar het is alsof Mann het vergeet te vertellen. Het tijdsbeeld, het spanningsveld tussen een criminele bende en een opkomende federale politiemacht, de mythe rondom de persoon Dillinger; ik zat klaar om volledig te worden meegenomen. Dat gebeurde helaas niet. Beeldend gezien valt er weinig op af te dingen en ook aan het kunnen van de acteurs ligt het niet, maar door het fragmentarisch karakter wordt er weinig beroep gedaan op het inlevingsvermogen van de kijker en blijft een zekere afstand gehandhaafd. Het is, tot mijn grote spijt, een matige film geworden.
