Simon Werner A Disparu - dvd recensie

Geheimzinnig en verwarrend Frans verdwijningsdrama.

Simon Werner A Disparu speelt zich af in het begin van de jaren negentig, wanneer er rare dingen gebeuren op een middelbare school in Frankrijk . Eén student, Simon Werner verdwijnt spoorloos . Er wordt bloed gevonden in een klaslokaal en in de dagen daarna verdwijnen nog meer studenten. In dit overtuigende Franse drama wordt de kijker door meerdere personen aan de hand genomen om dit mysterieuze drama op te lossen.

Geheimzinnig en verwarrend
Het begint allemaal op een gezellig feestje waar het dansen en de drank hun werk doen. Eén van de gasten wil zich samen met een meisje even afzonderen om er een écht gedenkwaardige avond van te maken. Maar in plaats van de gedroomde maanverlichte meisjesvormen vindt hij een lijk. Wat is gebeurd en wie is er verantwoordelijk voor, dat is de vraag. Zo is daar het mooiste meisje van de klas, Alice, een fraaie vertolking van Ann Giradot, die een relatie met Simon had. En de voetbaltrainer waar hij een geheimzinnige vriendschap mee onderhield. Ook worden de twee buitenstaanders in de klas in de film nader onder de loep genomen, zeker als ze op een gegeven moment spoorloos lijken te zijn verdwenen. De vierde en laatste persoon is de rustige voetballer Jérémie. Ieder van hen heeft een ander verhaal dat moet leiden naar de oplossing van het mysterie dat de groep in zijn greep houdt.

Niets is wat het lijkt
Regisseur Fabrice Gobert vertelt in feite vier keer hetzelfde verhaal, iedere keer vanuit een ander oogpunt. Allemaal hebben ze een eigen kijk op de gebeurtenissen en een eigen waarheid. Door deze vorm komen steeds dezelfde beelden terug maar vanuit een andere hoek beleefd en bekeken. Doordat je steeds met andere ogen naar de gebeurtenissen kijkt, vallen ook steeds meer dingen op zijn plaats. Zo zie je ineens details die je ook echt alleen vanuit dat specifieke oogpunt gezien kunt hebben. Langzaam wordt op deze manier een ogenschijnlijk simpel gegeven een gecompliceerd verhaal, waarbij het blijkt dat het heel gemakkelijk is om de verkeerde conclusies te trekken. Dat deze methode geen verwarrende en rommelige film heeft opgeleverd, is de verdienste van Gobert, die naast dat hij op de regisseursstoel zat ook het script heeft geschreven.

Een hoofdrol voor de muziek
Eén van de mooiste rollen in Simon Werner A Disparu is weggelegd voor de muziek, die de sombere, verwarrende sfeer van de film prachtig benadrukt. Gobert wist hoe belangrijk een soundtrack kan zijn en ging voor de hoofdprijs. Hij vond de onbetwiste koningen van de indie rock, Sonic Youth, bereid om speciaal voor deze film een aantal stukken te schrijven. Deze muziek weet de wanhopige en verwarrende sfeer van het verhaal dusdanig te versterken, dat het eigenlijk een extra personage in de film wordt.

Extra's
In de extra sectie vinden we een ‘making off’. En die is voor de verandering eens echt de moeite waard. Iedereen komt aan het woord, van de regisseur tot de cast en de cameramensen. De regisseur vertelt hierin dat de film gebaseerd is op een situatie die hij zelf in zijn jeugd heeft meegemaakt. Hij luisterde in die tijd veel naar de muziek van Sonic Youth wat verklaart waarom hij gebrand was om juist die band voor de score te strikken. Gelukkig blijft de gebruikelijke collega- en regisseursbevlekking achterwege. In plaats daarvan leggen de acteurs uit wat voor een type mens hun personage volgens hen is en hoe ze dat personage benaderd hebben om het geloofwaardig neer te kunnen zetten. Het levert een mooi kijkje in de hoofden van de acteurs op. Een meerwaarde voor de film dus.

Conclusie
Simon Werner A Disparu is een spannende, fraai opgebouwde en goed gemaakte film. Wat in eerste instantie lijkt op een klassieke ‘whodunnit’ film, groeit naarmate de ervaringen zich opstapelen uit tot een intrigerend drama waarin de kijker steeds op een ander spoor wordt gezet. Naast het mysterie wordt ook de dynamiek en psyche van een groep pubers met al haar regels en wetten mooi in beeld gebracht. Als het geheim aan het eind van de film wordt onthuld, besef je dat de meeste van de conclusies die je gedurende de film trok, voorbarig waren. De film blijft na de aftiteling dan ook op een prettige, beklemmende manier in je hoofd doorwerken. Een beter compliment kan een filmmaker niet krijgen.