Somewhere Between Here And Now - dvd recensie

Gestrand op treinstation noord van Brussel proberen Louise en Adrian hun eindstation te vinden.

Louise (Lucie Debay) komt net terug uit Thailand waar ze veel langer is gebleven dan ze vooraf had gedacht. Had gezegd. Iedereen in haar omgeving dus woedend en haar vriendje ziet het natuurlijk na drie jaar afwezigheid niet meer zitten. Vanaf het moment dat ze de betaaltelefoon weer op de haak legt kan ze nog wel een nacht in een vies motelletje slapen, maar weet ze niet waar ze de volgende dag haar bed en douche kan vinden.

Adrian (Arieh Worthalter) komt niet thuis, maar gaat juist weg. Net zijn trein gemist. Of niet gemist, maar misschien was 'ie meer onzeker of hij die wel moest nemen. Als je niet weet waar je naartoe gaat, hoe moet je dan weten of die trein de juiste is? Zodoende banjert hij wat rond op het station van Brussel en dan ziet hij haar. Zij hem niet. Louise is het, maar dat weet hij nog niet. Toch is zijn interesse gewekt en is zijn bestemming geen stad of land, maar een meisje wiens leven vanavond even stil is komen te staan.

Tussen A en B
Wanneer je onderweg bent en een stop maakt op een plek die nog niet je eindbestemming is, voelt het alsof je ergens bent waar je niet hoort. Alsof je zonder toestemming iemands huis binnenloopt terwijl diegene niet thuis is. Dat gevoel heerst ook over de twee hierboven. Louise die door haar afwezigheid nergens echt welkom is en Adrian die zelf nog niet echt een eigen plek heeft. Hij moet de sleutel van een vriend vragen, nee, smeken om onderdak te krijgen als hij besluit toch maar de nacht in Brussel door te brengen.

De debuterende en deels uit Thailand komende Belgische regisseur Olivier Boonjing weet dit gevoel wonderschoon te projecteren op de Belgische en Europese hoofdstad Brussel. Sferische beelden van gebouwen en straten. En ja, prachtig is het om te zien hoe de twee met hun zware reistassen, strompelend door de woestijn van duisternis een prachtige neon-oase vinden, veroorzaakt door het licht van een verlaten tankstation. Twee dolende zielen op zoek naar de juiste richting.

Groot Brussel, gewoon twee mensen
De kracht van de eerste helft van de film zit hem in het feit dat de film niet veel kracht heeft. Het zijn gewoon twee mensen. Willekeurig gekozen. Twee mensen alleen. Het derde personage is Brussel. De donkere en duistere stad, met haar schaarse oases van verlichting en cafés. Meer is het niet, de twee praten weinig. Brussel door de poëtische beelden, des te meer. Somewhere Between Here And Now is zo precies goed.

Het is daarom jammer dat Boonjing op één punt teveel body wil brengen in zijn verhaal. Een taxichauffeur die een toeristisch praatje houdt over Brussel. Overbodig is dat, maar erger nog wanneer in een café ergens in die woestijn van duisternis Adrians verleden uit de doeken wordt gedaan. In de vorm van Zoe (Anaël Snoek) ontdekken we (deels) de beweegredenen van Adrian. Deels ja, maar het is teveel. Teveel weten we nu van Adrian en dat is de reden dat het verhaal van de twee mensen zo luid wordt dat het de poëzie van Brussel overschreeuwt. Niet langer voeren de oases van licht het woord. Brussel wordt meer en meer een onbelangrijk bij-personage, terwijl Adrian, Louise en Zoe er met de buit vandoor gaan. Somewhere Between Here And Now was met minder inhoud een veel overtuigendere poëtische schets van twee onzekere mensen in een grote stad geweest.

Extra's
Parlez vous Français? Spreekt u Frans? Dit is wel nodig als de extra's volledig in het Frans gesproken zijn en ondertiteling ontbreekt. De reden hiervoor is waarschijnlijk dat de dvd die Filmfreak uitbrengt eigenlijk van het Belgische label Imagine is. Ondertitelingen tijdens de film zijn grammaticaal niet denderend, en ontbreken dus bij de extra's, waardoor de interviews met de regisseur en de actrices nutteloos worden. Wel kunnen we naar de woorden van Arieh Worthalter luisteren, daar deze man ons in het Engels te woord staat.

Conclusie
Hoezeer Boonjing door het onnodig vertelde liefdesverhaal de teleurstelling allesbehalve weet te onderdrukken, gebiedt eerlijkheid me te zeggen dat de film ondanks dat zeker niet slecht is. Alleen het feit dat het zo'n grote kans had zoveel beter te zijn, is moeilijk te verteren. Had hij maar een stapje terug genomen. Had hij zijn prachtige beelden door de hele linie maar wat meer laten spreken. Had hij maar, had hij maar. Maar laten we ons niet teveel in negativiteit zakken. Het talent is er. Boonjing weet subliem met beeld om te gaan. Laten we dat als uiteindelijke uitgangspunt nemen en er rekening mee houden dat zijn volgende film wellicht veel en veel beter zal zijn.