Surveillance - dvd recensie

Een beestachtige moordpartij langs een eenzame Amerikaanse snelweg levert drie getuigen op. Aan twee FBI agenten de zware taak om de waarheid boven tafel te krijgen.

Dood en verderf
Ergens in de woestijn nabij Santa Fe staat het meest desolate politiebureau dat in Amerika te vinden is. Twee FBI agenten , gespeeld door Bill Pullman en Julia Ormond, arriveren om een reeks moorden te onderzoeken. Aan zo'n typische eindeloze snelweg die dwars door de Amerikaanse vlakte snijdt, heeft een gruwelijke slachtpartij plaatsgevonden. Twee gemaskerde criminelen brengen zonder blikken of blozen een politieagent, een nagenoeg compleet gezin en een automobilist uiterst bruut om het leven. De partner van de ongelukkige agent, een junk en een achtjarig meisje zijn van deze ellende getuige geweest. Als de twee FBI agenten bij het kleine politiebureau arriveren om de getuigen te verhoren, blijkt iedereen de gebeurtenissen zich nogal op zijn eigen specifieke manier te herinneren.

Dubbele Agenda
In drie afzonderlijke kamers doen de getuigen voor een draaiende camera hun verhaal. FBI agent Sam Hallaway ziet het verhaal vorm krijgen op de drie monitoren waarop hij de verhoren kan volgen. De kijker krijgt naast de getuigenverklaringen, de gebeurtenissen ook nog eens in de vorm van flashbacks voor de kiezen. De verdachten blijken stuk voor stuk goede redenen te hebben om de waarheid iets of wat bij te sturen. De politieagent, gespeeld door Kent Harpe, die samen met Lynch het verhaal van deze film geschreven heeft, blijkt al gauw niet bepaald een fatsoenlijke dienaar van de wet te zijn. Om over zijn omgekomen partner, vertolkt door French Steward, nog maar te zwijgen. Het mooie, maar hopeloos aan drugs verslaafde, meisje Bobbi, een mooie rol van Pell James, blijkt ook genoeg te verbergen te hebben. Dit alles geldt echter niet voor de jonge Elizabeth, een glansrol van Ryan Simpkins. Ze mag dan met haar acht jaar de jongste van het stel zijn en haar complete familie verloren hebben; ze blijkt al gauw de enige van het stel met een scherpe blik. Als het verhaal zich ontvouwt, blijkt niets of niemand wat het lijkt. Wat in eerste instantie iets weg heeft van een tragisch maar duidelijk verhaal over goed en kwaad, blijkt een gecompliceerde geschiedenis waar extreem gewetenloos geweld en corruptie hand in hand gaan.

Prijswinnaar
Toen Jennifer Lynch in 1993 haar debuut maakte met Boxing Helena , stonden de critici in de rij met geslepen messen om de boel neer te sabelen. De film was in die tijd met zoveel controverse omringt dat het bijna wel fout moest gaan. Gecontracteerde hoofdrolspeelster Kim Bassinger trok zich op het laatste moment terug omdat ze zich had bedacht en de rol bij nader inzien toch niet wilde vertolken. Een slepende, in de pers breed uitgemeten, rechtszaak was het gevolg. Bassinger werd in het ongelijk gesteld en moest miljoenen dollars richting Lynch aftikken. Hoewel Lynch er dus als winnaar uit kwam, was de schade al geleden. De jonge regisseuse kon niets goed meer doen en de film werd ongenadig de grond in geschreven. Hoe anders verliep het haar met deze film. Op het Festival de Cine de Sitges mocht ze voor Surveillance de hoofdprijs op komen halen en op het New York City Horror Film Festival was ze zelfs de allereerste vrouwelijke regisseur die de bokaal voor ‘Best Director’ in ontvangst mocht nemen.

Conclusie
Surveillance is op bepaalde vlakken een onvervalste Lynch film. Het absurde, verstilde en desolate karakter wat de films van David Lynch vaak kenmerkt, heeft duidelijk een uitwerking gehad op zijn kroost. Jennifer laat met Surveillance gelukkig ook zien dat ze naast een, kennelijk aangeboren, zieke geest ook het vermogen heeft geërfd om een goed, rond verhaal te vertellen. Het probleem zit dan ook niet in de kwaliteit van de film. Het is meer de vorm die een echt hoge waardering in de weg staat. Dertien jaar na haar absurde en hevig bekritiseerde filmdebuut Boxing Helena , komt de vrouwelijke Lynch met een film die qua thematiek en stijl zo uit de tijd van haar vorige prent lijkt te komen.

Door het nonchalante tempo van de film, het veel gebruik maken van close ups en door het verhaal in flashbacks aan de kijker duidelijk te maken, gaan de gedachten automatisch terug naar jaren 90 klassiekers als Pulp Fiction , Memento en zeker ook naar Natural Born Killers . Nu zijn dit allerminst verkeerde films, maar Surveillance doet hierdoor wel een beetje gedateerd aan. Het is aan de kwaliteiten van de acteurs te danken dat de film de middelmaat toch ontstijgt. De film weet door het mooie camerawerk, een slim gecomponeerd verhaal en het al reeds geroemde acteerwerk tot het eind de aandacht gelukkig wel vast te houden. Hoewel een goede verstaander waarschijnlijk al voor de grote ontknoping aanvoelt waar het naar toe gaat, blijft de finale er een om in te lijsten. Als Jennifer Lynch op dit tempo blijft groeien in haar rol als filmmaakster, dan is het een kwestie van tijd voordat ze als regisseur naast haar vader staat. In plaats van in zijn verstikkende schaduw.

Extra's
Deze dvd bevat alleen een trailer.