The Lost Coast Tapes - dvd recensie

Nieuw binnen het found-footage genre is een verhaal over de sasquatch, oftewel: Bigfoot.

The Lost Coast Tapesis een echte found-footage film. Het is sindsThe Blair Witch Projecteen enorm uitgemolken genre wat reden genoeg is om er niet van te houden. Ben je echter een fan, dan heb je metThe Lost Coast Tapeseen onderwerp te pakken dat nog niet is aangehaald in dit genre: de sasquatch, oftewel Bigfoot.

In de Verenigde Staten en Canada wordt de sasquatch - een reusachtige mensachtige aap - al decennia lang in de bossen gezien. Zo ook in de California Redwoods, maar echt hard bewijs voor het bestaan van dit wezen is er niet. Op YouTube beweert de oude man Carl Drybeck (Frank Ashmore) een lichaam van zo'n sasquatch in bezit te hebben. Eindelijk hard bewijs? Sean (Drew Rausch) is vastberaden samen met zijn vrienden Darryl (Rich McDonald) en Robyn (Ashley Wood) deze man te ontmaskeren door het maken van een documentaire. Samen met collega en nerd Kevin (Noah Wiesberg) reizen ze af tot diep in de bossen om de sasquatch hoax te beëindigen.

Toen regisseur Corey Grant aan het project begon, geloofde hij nog niet in de legende van Bigfoot. Maar tijdens de productie van de film, waarbij ze op locatie in de California Redwoods filmden, kreeg hij zoveel mee van het onderwerp dat hij begon te twijfelen. Toen één van de crewleden vervolgens huilend en tierend van angst bij hem kwam met het bericht een sasquatch te hebben gezien, bracht de oprechte angst in haar ogen hem op andere gedachtes. Ook Corey Grant is nu een 'believer'.

De filmThe Loast Coast Tapeszal er echter niet voor zorgen dat meer mensen achter de legende zullen staan. Voor een geloofwaardige found-footage film is heel veel naturel acteerwerk nodig en hoewel de acteurs niet eens slecht acteren, ontbreekt toch de perfectie van het naturelle acteerwerk. Ook het script toont haar gebreken; de karakters zijn té gemaakt, zoals de angstige Kevin die wel een 'believer' is en de zweverige Ashley die met kaars en yoga-achtige bewegingen met het bos probeert te communiceren. Dat zij vooraf al voelt dat er iets mis is, komt te vaak voor in de gewone horrorfilm. De meest dubieuze keuze is echter om van Carl Drybeck de clichématige joker te maken die het gevaar al eerder in de ogen heeft gekeken.

Dit staat het doorsijpelen van de goede spanningsopbouw van Corey Grant echter niet in de weg. Het acteren is dus weliswaar niet naturel, maar toch verre van slecht, wat het mogelijk maakt die spanning te voelen. Grant gebruikt hierbij een succesvolle trage opbouw die nieuwsgierig maakt naar de eerste beelden van de sasquatch en ook naar de ontknoping vanThe Lost Coast Tapes. Die nieuwsgierigheid wordt gedeeltelijk beloond bij de eerste gruwelijke beelden ervan, maar het tegenovergestelde gebeurt bij de ontknoping. Na zo'n 80 minuten draait Corey Grant met zijn sasquatch zo ver door, dat het wezen niet meer die ene mystiereuze mensachtige aap is die door de California Redwoods rondzwerft. Er wordt teveel uit de kast gehaald, zodat de sprankjes geloofwaardigheid die de film nog wist los te peuteren in één keer vakkundig overboord worden gegooid.

Door de filmmaatschappij werd een screener aangeboden, waardoor wij ons niet hebben kunnen buigen over eventuele extra's.

Hoewel de film ondanks de gebreken in het acteerwerk toch een aardige spanningsopbouw laat zien, gooit de regisseur dat beetje geloofwaardigheid er aan het slot rigoreus uit. Dat is funest voor een found-footage film die net doet alsof het gepresenteerde verhaal realiteit is. Het is leuk voor Corey Grant dat hij zich door de productie van zijn film een 'believer' kan noemen. De kijker voelt zich juist meer gesterkt in de ongeloofwaardigheid van deze idiote legende.