Shadow Dancer - recensie

Een uitstekende combinatie van familiedrama en een spionagethriller.

Belfast, 1990. De strijd tussen de Ierse regering en de IRA is in volle gang, al wordt van beide kanten gesproken over een wapenstilstand. Helaas voor Colette (Andrea Riseborough) en haar familie komt deze wapenstilstand te laat, ze belandt midden in de terreur. Als lid van de IRA wordt haar opgedragen om een bom te plaatsen in een metrostation, maar dat gaat niet geheel volgens plan en ze wordt opgepakt door Mac (Clive Owen), lid van MI5 (Britse geheime dienst). Om de veiligheid van haar zoontje te beschermen, zal ze als spion fungeren voor Mac en op vaste tijden de informatie doorspelen over haar familie en kennissen die allemaal nauw betrokken zijn bij de IRA. Deze kennissen zijn echter van het type die je liever niet tegen je wilt hebben, maar haar geheimzinnige bezoekjes aan Mac wekken vragen op bij de locale IRA leiders.

Colette McVeigh - Mother, Daughter, Sister, Spy. De tagline op de poster doet gelijk denken aan de prachtige spionagefilm van vorig jaar:Tinker Tailor Soldier Spy. En eigenlijk geldt dat ook voor de film; eenzelfde rustig tempo, sterk acteerwerk en een constant onheilspellende sfeer; niets is wat het lijkt, niemand lijkt te vertrouwen. Maar waarTinker Tailor Soldier Spyeen grootse film is met internationale complotten, isShadow Dancerjuist een kleine spionagethriller met daarnaast ook oog voor het familiedrama van Colette, zoals de tagline op de poster weggeeft. En dat is dan ook de kracht van de film, de personages voelen echt en je gaat met ze meeleven, je begrijpt hun beweegredenen. Colette is niet de meedogenloze terroriste die je wellicht verwacht maar een vrouw die alles voor haar kind doet in een omgeving die ze waarschijnlijk zelf ook niet ideaal acht. De IRA is haar familie geworden, maar haar echte familie blijkt al snel een stuk belangrijker in haar leven als niet alles op rolletjes loopt.

Ook op technisch gebied weet de film te overtuigen. De weinig fleurige Ierse wijken, grauwe kleding en grijze bewolking zorgen voor het grimmige sfeertje waar Colette’s knalrode jas dan weer tegen afsteekt, alsof ze wil zeggen: ik hoor hier niet thuis. Maar ze zit er middenin en wordt door beide kanten in situaties gebracht waarin ze liever niet zou verkeren, wat enkele zeer spannende scènes oplevert. De film is rustig opgebouwd en wordt ondersteund door een uitstekende soundtrack. Dit zorgt ervoor dat de film naast het prima familiedrama ook een spionagethriller van niveau is met genoeg spannende scènes en een grimmige sfeer die uitnodigt tot wantrouwen.

Shadow Danceris niet zo groots en indrukwekkend als Tinker Tailor Soldier Spy, maar desalniettemin een zeer sterke spionagefilm met de juiste hoeveelheid focus op het familiedrama om de personages genoeg diepgang te geven. Audiovisueel valt er ook genoeg te genieten dus wie naTinker Tailor Soldier Spyzijn portie spionage nog niet gehad heeft, kan met een gerust hart naarShadow Dancergaan.