Een aardige poging, maar onnodig rauw.
Wat kan het leven in een onbenullig Frans dorpje toch triviaal zijn. Dat is een gedachte die door de hoofdpersonen inDes Morceaux de Moinooit expliciet wordt uitgesproken, maar toch continu aanwezig lijkt te zijn. Zo ook bij Erell (Adèle Exarchopoulos), een jongensachtige vrije geest die tegen wil en dank haar zieke en vooral met zelfmedelijden vervulde moeder Christine (Zabou Breitman) verzorgt terwijl haar vader Edern (Tchéky Karyo) het gros van zijn dagen als een solitair wezen doorbrengt in de lokale fabriek. Ondertussen verschijnt de andere dochter Sarah (Adélaïde Leroux) uit het niets. Na jaren geen contact te hebben gehad met de familie, fungeert zij als het sleutelstuk waarmee de familie hun onderlinge problemen zichtbaar krijgt.
Cinema vérité
Deze onderlinge problemen drijven naar het oppervlakte door de korte getuigenissen die Erell maakt met haar videocamera. Door vragen te blijven stellen aan haar omgeving lijkt ze tot een soort existentiële constellatie te komen waarmee het vertroebelde beeld van de familie steeds helderder wordt. Regisseur Nolwenn Lemesle gebruikt hiervoor de pixelachtige uitstraling van de videocamera in combinatie met zeer subjectieve camerahoeken. Met als gevolg wederom een cinema vérité-achtige esthetiek die inDes Morceaux De Moi vooral op de zenuwen werkt. Lemesle lijkt een hommage te brengen aan dogma cinema (Festen) maar drijft hierin te ver door. Veel scènes zijn doelbewust onderbelicht en komen niet goed uit de verf.
Concept
Lemesle's concept is een artistieke keuze, maar de vraag is in hoeverre deze te kwalificeren is als dertien in een dozijn. InLa Vie d'Adèle, waar Exarchopoulos ook een glansrol speelt, was dit concept functioneel, maar er lijkt wel degelijk een soort verzadiging te ontstaan. De documentairestijl is populair en lijkt creativiteit en authenticiteit soms in de weg te staan. Enfin, een mooi gekadreerd afstandshot mag ook wel gewoon op statief.
Conclusie
Qua verhaallijn haakt Lemesle aan op een concept dat we al enige tijd kennen van filmmakers als de gebroeders Dardenne. Het is echter de gekozen vorm die vooral een doorn in het oog blijkt, ondanks de goede acteerprestaties van de cast.
