IFFR 2009: The Coffin

The Coffin van regisseur Ekachai Uekrongtham werd mede ondersteund door het Hubert Bals Fonds (in het leven geroepen door het IFFR om filmprojecten van over de hele wereld te helpen financiering rond te krijgen). Een horrorfilm over doodskisten, rituelen en je voorbestemde lot.

Één van de programmaonderdelen van het IFFR dit jaar is het Hungry Ghosts segment (wat niks te maken heeft met de praktisch gelijknamige debuutfilm van Michael Imperioli). De productie aan horrorfilms afkomstig uit Azië groeit nog steeds. Het Hungry Ghosts programma toont een grote verscheidenheid van deze films (met name uit Zuid-Oost Azië), waaronder The Coffin uit Thailand.

In het verhaal van deze film staat een bestaand Thais doodsritueel centraal genaamd “non loeng sadorcro”, wat vertaald kan worden met “lig in een doodskist, raak je ongeluk kwijt.’ Een controversieel ritueel dat de laatste jaren in populariteit toeneemt. Acteur/model Ananda Everingham, ook wel bekend als de Johnny Depp van Azië, en actrice/zangeres Karen Mok spelen respectievelijk Chris en Su. Zowel Chris als later Su nemen deel aan het doodskist ritueel. Chris in de hoop dat zijn zieke verloofde beter wordt en Su met als reden om zelf te genezen van haar ziekte. Onafhankelijk komen beiden er achter dat dit ritueel niet zomaar zonder verdere consequenties is en dat wanneer je contact legt met het dodenrijk, je niet moet schrikken wanneer de doden hierop reageren. Het ritueel mag dan werken (zowel de verloofde van Chris als Su genezen) maar de slechte karma moet ergens naar toe. Beide personages worden na het ritueel gekweld door geestverschijningen en hallucinaties. Een oplossing is voor handen, maar perfect is hij niet.

Een goede horrorfilm moet eng zijn, daarin slaagt The Coffin in. Scènes waarin de hoofdpersonages opgesloten zitten in de doodskist zijn niet voor hen die met claustrofobie kampen. Ook zitten er voldoende schrikmomenten in de film die je de stuipen op het lijf doen jagen. Jammer is dat actrice Karen Mok niet een al te beste schreeuwer is wanneer zij een spook ziet. Ze mist zowel volume als geloofwaardigheid. Het verhaal van The Coffin kan als complex aanvoelen, hoewel dit werkelijk niet zo is. Dit is te wijten aan de rommelige overgang van de verhaallijnen en het soms ontbreken van overzicht in structuur. In de film wordt zowel Thais als Engels gesproken, wat op zich geen probleem is voor het verhaal. Storend is wel een zekere houterigheid van de Engels gesproken dialogen, die aanvoelen zoals van de dinsdagavond waargebeurde TV-film. Wellicht is dit iets horrorgenre eigens, maar het valt op te midden van de verder zeer professionele ogende productie. De beelden zijn namelijk prachtig, zoals Chris die tijdens het ritueel in zijn doodskist wakker wordt op een heuvelig veld, vol waaiend koren. Ook de speciale effecten, angstaanjagende muziek en griezelige sfeergeluiden zijn van hoog niveau.

In Azië was The Coffin een box-office succes en een slechte film is het dan ook zeker niet. Het is alleen betreurenswaardig dat de film niet beter is geworden, gezien de potentie die het heeft. En dat doet je in dit geval bedroefd de zaal verlaten, wat bij een horrorfilm toch niet de bedoeling kan zijn.

Vertoningen tijdens het International Film Festival Rotterdam

Maandag 26 januari 21:45 Schouwburg Grote Zaal
Dinsdag 27 januari 22:30 Cinerama 6
Vrijdag 30 januari 22:30 Cinerama 3