IFFR 2010: Mama - recensie

Russisch echtpaar Jelena Renard en Nikolay Renard maken met de film Mama zowel hun scenario- als regiedebuut. Eén van de vijftien genomineerde films binnen de VPRO Tiger Award Competitie; een portret van een moeder en haar zoon.

Een moeder in bloemetjesjurk, een zoon die aan obesitas lijdt, stilte die enkel wordt doorbroken door kortademigheid en een radio. De film duurt slechts 71 minuten, maar snel gaat de film niet. Er is gekozen voor een zeer sobere aanpak qua camerawerk. Opgebouwd uit slechts een aantal scènes, beweegt de camera niet. Gesproken wordt er niet, handelingen zijn er nauwelijks, een verhaal is datgene wat je er zelf van maakt. Een moeder die haar zoon verzorgt, verbittering aan beide kanten. Gevangenschap in sleur, patroon maar ook in een lichaam. De beelden die dit oplevert, zijn mooi. De warme kleuren zorgen er voor dat de scènes beschilderd canvas lijken.

Stilte
Doordat er niet wordt gesproken en de handelingen van moeder en zoon minimaal zijn (het koken van eieren, het betreden van een trap, een wasbeurt), is de film wat je er zelf van wilt maken. Meningen zullen dan ook sterk verdeeld zijn. Ik persoonlijk miste een bepaalde spanning, waardoor het kijken van de film aanvoelde als iets wat moest worden uitgezeten. Hoeveel verhaal geef je als maker weg en welk percentage laat je over aan de kijker om verder zelf in te vullen. Ook al moet ik toegeven dat ik voldoende gefascineerd was om de film af te zien, een bevredigend gevoel na afloop was er niet. Waarom de spanning dan ontbrak, weet ik niet. Het was mij denk ik te statig en te vrijblijvend. Niet dat dit een slechte film is, maar ik miste een duidelijke visie of handtekening van de makers.

Een portret van een moeder en haar zoon, maar dan letterlijk een portret. Lange scenes, hoewel prachtig geschoten, missen enige spanning en dynamiek. Er zit ergens een mooi verhaal verstopt in , te goed verstopt naar mijn idee. Voor de liefhebber.