IFFR 2010: Symbol - recensie

Symbol is bizar, eigenzinnig en verbluffend creatief.

Regisseur Matsumoto Hitoshi schreef niet alleen mee aan het script, hij vertolkt tevens de hoofdrol en doet dit met verve. Een uitermate eclectische film, maar tegelijkertijd logisch en samenhangend. Only in Japan.

Bizar..... en een prestatie
Mexico, daar waar lokale worstelaars als goden worden aanbeden. Plus een volwassen man in een uitzonderlijk kleurrijke pyjama, die wakker wordt in een witte kamer zonder deuren of ramen. Twee verhalen zonder verband met elkaar; zo lijkt het. Het verhaal van de Mexicaanse worstelaar Esgarcotman is vrij lineair, dat van de man in witte kamer allesbehalve. Opgesloten in een kamer, met piemeltjes van engeltjes die als knopjes dienen voor luiken waar willekeurig voorwerpen, mensen of deuren achter vandaan verschijnen. Klinkt vrij bizar en dat is het ook. Wat je er als kijker mee aan moet, blijft dan ook lang onduidelijk. Niet dat dit uitmaakt, de film is overweldigend, zowel qua beelden als in thematiek. Dat Symbol uiteindelijk geloofwaardig is, met een logisch verhaal en op het laatst met een bijna bovennatuurlijk einde komt, is een prestatie die waardering en bewondering oproept.

was één van de publieksfavorieten op het IFFR en eindigde op de 26ste plaats in de publieksprijs competitie. Een distributeur heeft de film nog niet, maar hopelijk komt hier snel verandering in. De beelden zijn namelijk te mooi en verdienen een groot doek ook buiten het filmfestival. Bizar, vreemd, ontgoochelend, een meesterwerk zelfs, misschien. doet verlangen naar toekomstig werk van Matsumoto Hitoshi.