IFFR 2011: Cold Fish - recensie

Exploitatieve anti-cinema van kitschmaestro Sono Shion.

Dat Sono Shion verantwoordelijk was voor het bijna vier uur durende perverse kassucces Love Exposure wisten we al, maar dat hij met Cold Fish een nog slechtere film heeft gemaakt, zullen toch weinig mensen hebben verwacht. De film opent met een overdaad aan ongeloofwaardige gebeurtenissen en dito acteerwerk. Zo betrapt een oude man in Ferrari een meisje op winkeldiefstal. Hij neemt haar met toestemming van de ouders mee om in zijn tropische viswinkel te werken en heeft er seks met haar moeder. Vervolgens sluit hij een business deal met de vader en vermoordt een onwillige investeerder. En dan is het verhaal nog maar een half uur bezig van de in totaal twee en een half uur durende film.

Behalve dat er vooral sprake is van clichés in het narratief - meisje haat stiefmoeder, vader komt niet op voor zijn nieuwe vrouw die braaf voor de zaak zorgt - zijn ook de karakters bijzonder stereotiep. Constant vraag je je af of er ook maar iets van serieusheid in zit. Maar zelfs als je de film als een zwarte comedy zou moeten beschouwen, is Cold Fish niet erg grappig. Sono is vooral bezig met het shockeren van zijn publiek met zoveel mogelijk absurde plotwendingen in zo'n kort mogelijke tijd. Kortom, pure exploitatie, waar altijd wel een publiek voor is, maar je niet zou verwachten op een festival als het IFFR.

Conclusie
Sono's horrorfilm overtuigt geen moment van zijn veel te lange speelduur. Een tekstje met ''gebaseerd op ware gebeurtenissen'' aan het begin van de film is niet genoeg om je verhaal als geloofwaardig over te laten komen. Dat vraagt nog altijd om de hand van een filmmaker die nog enigszins de ambacht van het filmmaken beheerst. En dat deze hand hier ontbreekt, mag duidelijk zijn.

Voorstellingen tijdens het IFFR 2011:

4 februari - 21:45, Schouwburg Grote Zaal
5 februari - 21:30, LantarenVenster 5