IFFR 2011: The Journals of Musan - recensie

IJzersterk debuut over een overloper uit Noord-Korea die een nieuw leven probeert op te bouwen in het zuiden.

The Journals of Musan won al verscheidene prijzen op een aantal filmfestivals waaronder de New Currents Award, de belangrijkste prijs op het filmfestival in Pusan. Deze prijs kreeg de film samen met het ook in Rotterdam vertoonde Bleak Night . Inmiddels is bekend dat Park ook één van de drie Tiger Awards van het festival heeft gewonnen. Park leerde het vak onder Lee Chang-Dong bij zijn meesterlijke Poetry . Net als zijn leermeester toont ook Park zich een sociaal betrokken filmer, een nog altijd schaars iets in Zuid-Korea.

Jeon Seung-Chul is een Noord-Koreaanse overloper. Dat het registratienummer van zijn ID met 125 begint, maakt het er niet makkelijker op degelijk werk te vinden. Als hij eindelijk voet aan de grond begint te krijgen en het financieel en met de liefde wat beter gaat, begaat zijn Noord-Koreaanse kamergenoot een grote fout, waar ook Jeon de dupe van wordt.

Het verhaal is gebaseerd op het leven van een Noord-Koreaanse vriend van de regisseur, die hij al sinds de middelbare school kende. Zijn lichaamstaal, manier van praten en de vele problemen waar hij tegen aan liep, waren hem dus van dichtbij bekend. Omdat hij vond dat het moeilijk was dit allemaal aan een acteur uit te leggen, maar ook omdat hij het fysieke geweld tegen zijn personage er realistisch uit wilde laten zien, besloot Park de hoofdrol van Jeon zelf te vertolken. Een gouden greep, waarbij Park bijzonder goed de mimiek en lichaamstaal weet uit te drukken en zijn emoties letterlijk van de rug af te lezen zijn.

In een prachtige biechtscène in een kerk toont Park het meesterschap van een ervaren cineast door voor een bijzonder simpele mise-en-scene te kiezen, waarbij hij op de voorgrond zijn biecht doet terwijl op de achtergrond de andere gelovigen naar zijn biecht luisteren. Een geweldige scene, waarbij Park net als in veel andere scènes voor eenvoud kiest en weinig middelen nodig heeft om de emoties van Jeon voelbaar te maken. Een andere gouden vondst is het bastaardhondje dat net als Jeon nergens welkom is, en daarom de ideale vriend is voor Jeon. Park haalde het stille beestje letterlijk uit de gebieden waar hond regelmatig op het menu staat. Doordat de film zich grotendeels in datzelfde gebied af speelt, is de angst van de bastaardhond voelbaar voor het publiek, helemaal in de meesterlijke climax.

Conclusie
De film werd opgedragen aan de inmiddels overleden vriend, die ook echt Jeon Seung-Chul heette. Over hem maakte Park eerder ook al de korte film 125 Jeon Seung-Chul . The Journals of Musan is een zeer persoonlijke film geworden en één van de beste films van het IFFR 2011. Een terechte Tiger winnaar met hopelijk als gevolg dat de film snel in Nederland gedistribueerd zal worden.