Het leven gezien door de ogen van de doden.
Een geliefde moeten verliezen is iets dat diep ingrijpt in iemands leven, of het nu een kind is, een partner of een goede vriend. Het afscheid nemen en het verlies verwerken, is een proces dat soms jaren kan duren. Soms daalt het besef dat iemand definitief uit het leven is gehaald, maar half door bij degene die achterblijft. Werkelijkheid, fantasie en herinneringen kunnen dan in een rare mix terecht komen, waar doden weer tot leven komen.
In de Russische filmLiving, onderdeel van de Tiger Competitie op het IFFR, wordt dit thema op indrukwekkende manier vormgegeven. Op het sombere winterse Russische platteland volgen we drie verhalen; een moeder die haar twee dochtertjes heeft verloren, een jonge vrouw van wie haar vriend, vlak nadat ze getrouwd zijn, is doodgeslagen en een jongetje wiens vader vermist is. Het rouwproces dat bij alledrie volgt, levert indringende maar prachtige ruwe en pijnlijke scènes op.
De dood is meestal iets wat verstild, sereen en - na verloop van tijd - zelfs rationeel wordt beleefd. InLivinggebeurt het tegengestelde. De vrouw die haar twee kinderen heeft begraven, weigert te geloven dat ze echt dood zijn. Ze graaft de lichamen op, neemt ze mee naar huis en verzorgt ze. Als kijker gaan we hierin mee, we zien ze ook ademen en bewegen. De wonden van de doodgeslagen jongen wordt door zijn vriendin gewassen en verzorgd, terwijl hij daarvoor in het mortuarium lag.
Wat zien we echt en wat denken we te zien? Droom en werkelijkheid vormen een bijzonder geheel die elkaar continu afwisselen. In de film worden de drie verhalen op een mooie manier door elkaar heen gewoven, toewerkend naar een apotheose. De manier waarop regisseur Vasily Sigarev in zijn tweede film omgaat met grote thema's als dood, geweld, verwerking en verstoorde familiebanden lijkt op die van een ervaren meester. Het gelaagde script, de verstilde beelden, het sterke acteren en de trieste Ruissische setting, alles grijpt op een bijzondere manier in elkaar.
Conclusie
Livingis, zeker voor een tweede film, een bijzondere prestatie. In een troosteloos en koud landschap weet regisseur Sigarev de doden en de levenden samen in een eigen wereld naast elkaar te laten bestaan. De film gaat over meer dan alleen dood, ook rouwverwerking, vervreemding en verstoorde relaties zijn als thema op een geweldige manier aanwezig.Livingkruipt na afloop letterlijk en figuurlijk onder je huid.
