Een verhaal in een verhaal in een verhaal.
Romance Joeis als een Russische Baboesjka; waar bij deze poppen in elke pop weer een ander poppetje zit, zo lijkt in deze film in elk verhaal weer een ander verhaal te zitten. De vraag is of deze verhalen een samenhangend geheel vormen of dat de poppetjes na het uit elkaar halen niet meer in elkaar te zetten zijn.
Het centrale thema vanRomance Joeis een filmmaker die gepassioneerd is om films te maken, maar geen inspiratie heeft om een verhaal te bedenken. Op zoek naar materiaal voor zijn nieuwe film trekt hij naar een afgelegen hotel, ver buiten Seoel. Daar laat hij een serveerster naar zijn kamer komen die koffie voor hem komt zetten en tegen betaling ook wel wat meer wil doen. Ze begint met het vertellen van een verhaal over Romance Joe, een beginnend filmmaker die op het punt staat om zijn polsen door te snijden. Ze weet hem tegen te houden en begint hem ook een verhaal te vertellen. Over een kleine jongen die zijn moeder zoekt en over een een andere jongen die het spoor van en liefde volgt. Daartussen zien we de ouders van Romance Joe in drukke gesprekken.
Bij elk verhaal blijft de vraag: wie vertelt wat precies? Als kijker moet je voortdurend alert zijn in welk verhaal je beland bent. Regisseur Hong Sang-Soo schept er duidelijk plezier in om het onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid te laten vervagen. Daarbij grijpt hij met duidelijke verwijzingen terug naar boeken (en films) alsAlice in WonderlandenMadame Bovary. Het thema van zelfmoord is, volgens de regisseur zelf, met name bedoeld als metafoor van de onmetelijke frustratie van filmmakers als het niet lukt om met een verhaal te komen.
Romance Joeis vooral een ode aan het vertellen van verhalen en de kracht van cinema. Daarbij staat Lee Kwang-Kuk, die met deze film zijn regie-debuut maakt, niet alleen. Zijn leermeester Hong Sang-soo, waar hij lang regie-assistent bij is geweest, gebruikt het thema van film over film wel vaker. In Rotterdam is Hong Sang-Soo nu ook te zien metThe Day He Arrives, eveneens een film over vastgelopen regisseurs. En net als bij hem is humor en zelfrelativering ook een onmiskenbaar onderdeel van de film. Het drama neemt nooit de overhand, de lichte toon is altijd dichtbij, iets dat de acteurs vrij goed naar voren weten te brengen. Alleen het script weet niet altijd even goed de balans te vinden en laat de film, op sommige momenten wat inzakken.
Conclusie
Lee Kwang-Kuk is met zijn regie-debuut terecht geselecteerd voor de Rotterdamse Tiger Competitie.Romance Joeis een mooie film vol symboliek. Met een sterker en gebalanceerder script had het echt boven het maaiveld kunnen uitsteken, nu blijft het bij een prima debuut uit Korea.
