In een Braziliaans kustdorp waar de tijd stil lijkt te staan, ondergaat Clarice haar leven in een enkele dag, niet als alle anderen voor wie het een dag als alle anderen is. Ze probeert te begrijpen wat er allemaal om haar heen gebeurt, achtervolgd door de tijd. Dit intrigerende gegeven is het centrale thema van de Tiger Award film Sudoeste .
Een donker landschap in zwart-wit. Een kar met paard ploegt over een drassig pad naar een verlicht huis. Daar stapt een oude vrouw uit die binnen een kind ter wereld helpt brengen. Omdat de moeder is overleden, groeit het kind op in het hutje van de oude vrouw. In de periode van een enkele dag zien we vervolgens de baby veranderen van een klein kind in een volwassen vrouw.
Super-widescreen
Sudoesteis de eerste lange speelfilm van de Braziliaanse regisseur Eduardo Nunes. Met deze film zet hij een indrukwekkend en bijzonder debuut neer, alleereerst door het aparte filmformaat. Het beeld is super-widescreen, met een verhouding van 3:66:1. Dit is 2x zo breed als een gewoon filmformaat en 1,5x zo breed als een widescreen Panavision-film. De enige andere film die (deels) zo breed was, isNapoléonvan Abel Gance uit 1927, die hij met 3 naast elkaar bevestigde camera’s filmde. Nunes heeft het met 1 camera wat makkelijker, maar weet wel hierdoor een hele nieuwe kijkervaring teweeg te brengen; haast alsof je door een brievenbus kijkt.
Magische sfeer
Nunes weet niet alleen met het formaat, maar ook met de zwart-wit beelden en het weidse landschap een haast magisch-realistische sfeer neer te zetten. Als het meisje de hut van de oude vrouw, die midden in een meer op palen staat, verlaat, komt ze in een dorpje terecht waar ze probeert contact te maken met de bewoners. Deze raken, net als de kijker, door het spelen met tijd helemaal gedesoriënteerd. Ook het landschap is niet echt thuis te brengen, het zou overal kunnen zijn. De titel van de film,Sudoeste, betekent Zuidwest, terwijl de film in het zuidoosten van Brazilië opgenomen en dit land door de vorm niet echt een zuidwestelijk deel heeft. Zo staat het nog meer symbool voor een soort tijdloos niemandsland.
Bela Tarr
Het begin van de film met een kar in de mist doet sterk denken aan de eerste scene uit The Turin Horse van de Hongaarse regisseur Bela Tarr. Niet alleen dit, ook de traagheid waarmee het verhaal zich ontrolt, de afwisseling van muziek en omgevingsgeluiden en de beelden doen sterk denken aan het werk van de Hongaarse grootmeester. Toch weet Eduardo Nunes met de manier waarop hij de beelden, geluiden en het surreële verhaal samenbrengt er een eigen stempel op te drukken. Landschappen worden vaak van zeer dichtbij gefilmd met als soundtrack het water of de wind, afgewisseld met melancholische muziek. Het acteren is van een hoog niveau, met name Raquel Bonfante die het jonge meisje speelt. Alleen is de film met ruim 2 uur soms net wat te traag, waardoor de aandacht soms wat verslapt.
Conclusie
Sudoeste is een bijzondere en haast magisch-realistische film. Door het zeer brede formaat is het echt een film die in de bioscoop moet worden gezien. Ondanks de soms wat trage scenes is het een sterke film voor de Tiger Award competitie. Door de krachtige zwart-wit beelden, het verhaal dat zich als een verwarrende fabel ontrolt en het sterke acteren is Sudoeste een indrukwekkend debuut.
