Kobayashi’s filmisch experiment in het rampgebied van de tsunami in 2011.
In een lang stilstaand shot zien we een vrouw van middelbare leeftijd eerst voor en dan in haar huis rondlopen. Ze loopt naar de kraan, maar daar komt geen water uit, ze probeert het gas maar ook dat komt niet. Het is een scene met meteen ontzettend veel suspens, omdat we allemaal weten dat de film zich in het rampgebied van de tsunami in Japan van vorig jaar af speelt. Het is echter nog onduidelijk of het personage dat wel weet.
Als later ook de vrouw haar twee jongere zussen opduiken in het oude familiehuis, blijkt in wat voor mentale staat de zussen zijn; niet veel beter dan het gebied waar ze zich in bevinden. Het leidt tot een reeks aan bekentenissen van de vrouwen, die van de ene mislukking in hun leven naar de volgende gaan, wat bij de oudste zelfs tot een mental breakdown leidt.
Het is een gedurfd experiment; slechts drie actrices in en rond één huis, (Kobayashi’s eigen huis, dat zich ook in het gebied bevond, maar veilig op een heuvel) maar hoe maak je anders een film in een rampgebied zonder de bewoners en de problem in het gebied te exploiteren? Slechts in één shot in de film zien we de gevolgen van de tsunami in de havens. Het zijn diezelfde havens die we in Kobayashi’s vorige film Haru’s Journey ook al zagen, maar nu helemaal in puin en onder water. Het maakt het effect van het shot alleen maar sterker met die film in je hoofd.
Kobayashi’s vaste actrice Watanabe Makiko, één van Japans beste actrices van dit moment, is overtuigend in haar rol als oudste van de drie zussen. De andere twee actrices, Nakamura Yuko en Fujima Miho, die het grootste deel van de screentijd opeisen, zijn echter niet in alle scenes even geloofwaardig. Zo acteren ze in sommige scenes zo grotesk, dat het bijna slapstick wordt en de film op het niveau van een experiment blijft hangen.
Conclusie
Kobayashi’s poging om een film te maken in het rampgebied van de tsunami in Japan is slechts deels gelukt. Enerzijds gaat hij op een moreel verantwoorde manier met het onderwerp om door het gebied en het drama niet uitgebreid in beeld te brengen en de slachtoffers niet te exploiteren. Anderzijds is de casting erg ongelukkig en weet slechts Kobayashi’s muse Watanabe Makiko echt te overtuigen.
