Dromerig portret van een Thais meisje op de grens van fictie en documentaire.
De tweede Thaise film uit de Tiger competitie isKaraoke Girl. Deze film is meer een karakterschets dan een experimenteel verteld verhaal die we de afgelopen jaren vooral uit Thailand in Rotterdam zagen. Centraal staat een meisje die in Bangkok in een karaokebar werkt, waar ook de nodige seksuele handelingen plaats vinden- wel buiten het beeld van de camera. Het bijzondere aan dit portret is dat het een mengeling van fictie en documentaire is. Vaak is niet duidelijk te zeggen wat nu echt is en wat gespeeld. De laatste tijd wordt er steeds meer geëxperimenteerd met deze mengeling, maar zelden leidt dit tot een echt geslaagd resultaat.Karaoke Girl laat zien dat het wel degelijk goed samen kan.
Regisseuse Visra Vichit Vadakan vond het jonge meisje Sa Sittijun in een karaoke bar en trainde haar vervolgens met een acteercoach. Van de interviews die ze met haar en haar familie draaide, gebruikt ze ook delen in de film. Hierdoor komen we nog dichter bij de mentale staat van Sa en kunnen we ons nog beter verplaatsen in haar situatie. De beelden in de stad zijn voor het grootste deel geënsceneerd terwijl die in Sa’s thuisdorp deels uit interviews bestaan. De grens vervaagt, terwijl de beelden allemaal in dezelfde dromerige sfeer gedraaid zijn. De muziekscore van de Japanse componist Shimizu Koichi draagt ook bij aan die bijzondere sfeer in de film. Mede door de muziek is de transitie tussen dorp en stad, fictie en documentaire erg vloeiend en isKaraoke Girlin dit opzicht een bijzonder geslaagd experiment.
Zoals meestal gebeurt, zou zij een geëngageerd portret van sekswerkers kunnen maken. Een film vol exploitatie scenes waarin constant wordt benadrukt hoe miserabel het leven van deze vrouwen is. Vadakan trapt echter niet in deze val en laat de wereld volledig vanuit Sa’s oogpunt zien. Oordelen laat zij over aan de kijker. Hierdoor zit er geen enkele expliciete scene in de film. Er wordt veel over gelaten aan de verbeelding van de kijker, wat de film alleen maar ten goede komt. Het getuigt ook van een gelijkwaardige samenwerking tussen regisseuse Vadakan en Sa. Het is een nauwe samenwerking zoals we die zelden zien in het documentaire genre.
Conclusie
Karaoke Girlis een bijzonder experiment dat voortkomt uit een nauwe samenwerking. Het resultaat is een intieme film die ons veel vertelt over het leven van meisjes die vanuit het platteland in de stad gaan werken en in kwetsbare situaties terecht komen. Tegelijkertijd laat de film ook veel aan de verbeelding van de kijker over. Dat maaktKaraoke Girltot één van de beste films van de Tiger competitie en mogelijk ook van het hele festival.
