Sardijnse versie van het meest verfilmde verhaal uit de filmgeschiedenis.
De bijbel is ongetwijfeld het meest verfilmde literaire werk uit de filmgeschiedenis. Het mag dan vele eeuwen oud zijn, zelfs in onze tijd laten filmmakers zich verleiden om de verhalen uit het omvangrijke werk steeds maar weer te verfilmen. Het meest verfilmde deel is ongetwijfel de kruisiging van Jezus. Zo ook voor filmmaker Giovanni Colombu die eveneens het spektakel filmde, maar in tegenstelling tot veel van zijn collega’s besloot de film met niet-professionele acteurs te filmen. Als locatie koos hij zijn geliefde Sardinië, waar het drama zich hoog in de bergen tussen de vulkanen af speelt.
Het resultaat is mooie doorleefde koppen van de Sardiniërs, beeldschone landschappen en vooral geen geromantiseerde versie van het verhaal. Colombu’s kruisiging is kaal, zonder muziek en vooral compromisloos. De vraag blijft echter: wat voegt hij toe aan al die verfilmingen toe die er al gemaakt zijn van de gebeurtenis? Er waren namelijk al eerder filmmakers die geen spektakelstuk maakten van de kruisiging. Zie bijvoorbeeld Scorsese’sLast Temptation of Christ, wat weer een heel ander soort film is dan bijvoorbeeld Mel Gibson’s Hollywood spektakelstuk.
Hoewel de cast erg geloofwaardig en authenthiek overkomt, blinkt er niets of niemand echt uit inSu Re.De film voelt een beetje aan als een neorealistische film a la Rosselini, maar ook die intensiteit weet de film niet vast te leggen. Rosselini en collega’s als de Sica wisten als geen ander hoe ze amateurs moesten laten uitblinken, maar Colombu mist de ervaring van de meesters van meesters van het neorealisme.
Conclusie
Su Reis geen slechte, maar wel een overbodige film die net als veel van zijn voorgangers geen echt nieuwe invalshoek biedt in het verhaal. Ook in de vorm is de film eerder een neorealisme imitatie die vijftig jaar over datum is dan een vernieuwende film zoals we ze afgelopen jaren in de Tijger competitie in Rotterdam wel hebben gezien.
