MovieScene volgt 10 dagen lang het 43e International Film Festival Rotterdam. In dit derde verslag de prangende vraag wat de Nederlandse film toch met apen heeft.
Jos de Putter is geen onbekende in de Nederlandse filmwereld. Al jarenlang maakt hij documentaires voor tv en de bioscoop. Met zijn eerste film, Het Is Een Schone Dag Geweest(1993) waarin hij een gevoelig portret schept van zijn ouders die op het punt staan hun boerderij op het Zeeuwse platteland van de hand te doen, maakte De Putter meteen grote indruk door de heerste en poëtische manier van filmen. Zijn nieuwste filmSee No Evilging op het IFFR in première en is kort gezegd een film over apen. Jos de Putter licht er drie uit: Cheetah, Kanzi en Knuckles. Wie???
Cheetah is qua naam nog wel bekend. Het is één van de apen uit de vroege Tarzan fil Hij is nu met pensioen en vierde onlangs, zo zien we in de film, zijn tachtigste verjaardag als was het een kinderfeestje, inclusief kaarsjes uitblazen met een hoedje op. Maar Cheetah doet meer vanuit zijn rianter villa: hij maakt kunst. Apestract. En dat doet het goed op de markt; 10.000 euro brengt zo'n doek met wat strepen al snel op. Na hierom gelachen te hebben, wordt de toon bij de tweede aap al wat serieuzer. Dan is Kanzi, een aap met een zeer hoge intelligentie die via het aanwijzen van pictogrammen kan 'praten'. Knuckles tenslotte werd als proefdier gebruik voor vele testen, waaronder in een raket weggeschoten te worden.
Er zitten interessante fragmenten in en de opbouw is goed. Maar het is domweg niet spannend genoeg. De drie worden netjes afgewerkt, maar nergens komt een bepaalde gemeenschappelijke factor naar boven. Het kabbelt voort en bij het verlaten van de zaal ben je de film eigenlijk alweer vergeten.
Dat geldt eigenlijk ook voor de tweede Nederlandse film met een aap erin:Helium, over een misdadiger die aan het einde van zijn criminele loopbaan is beland. Vorig jaar had het sterke De Wederopstanding van een Klootzak ook een soortgelijk thema, maar inHeliumblijft het bij moeilijk kijken - er wordt niet heel veel gezegd - van Hans Dagelet als de Godfather. We zien hoe hij naar Texel rijdt en daar in een bungalowpark gaat zitten. Door warrige tijdverspringingen zijn we zonder reden ineens weer ergens anders. Of iemand zit in het ene shot links in de auto en in het andere shot ineens rechts. Kortom: plot en continuïteit is één bende. Dagelet doet zijn best, maar hier kan hij zelfs niets van maken.
Later deze week gaan er nog een aantal Nederlandse films in première in Rotterdam waar ik iets meer hoop op heb:Afscheid van de Maanin de Tiger-competitie en de documentaireAfter the Tone van Digna Sinke.
Morgen richten we de blik weer fris op de wereldcinema!
