Huiveringwekkend psychologisch debuut uit Oostenrijk.
Kurt leidt net als de acteur Christos Haas die hem speelt aan het Marfan syndroom. Dit syndroom is een genetische afwijking die zorgt voor hartproblemen, extreme vormen van lichamelijke groei en blindheid. Na de dood van Kurts moeder brengt hij zijn dagen door in een opvanghuis voor mentaal gehandicapten en een vervallen appartement, waar hij filmpjes over zichzelf en zijn conditie maakt. Een conditie die langzaam verslechtert en tot een letterlijke strijd met zijn lichaam leidt. Hoe lang kan hij zijn conditie nog aan?
Het claustrofobische zwart-wit camerawerk, de elliptische structuur en assocatiatieve monologen brengen ons tegelijk dichterbij en verder weg van Kurt. De stijl van de film is net zo complex als het personage zelf. Het ene moment is Kurt destructief en het andere luistert hij rustig naar naar zijn gesprekspartners. Het ene moment is hij slachtoffer, het ander moment dader. Het is die onvoorspelbaarheid die Haas zo geloofwaardig maakt in zijn rol en waarschijnlijk nooit zo door een professioneel gespeeld had kunnen worden.
Conclusie
Kurts strijd met zijn handicap is een indrukwekkend psychologisch schouwspel. Brunners keuze om een niet-professionele acteur te casten is een meesterzet. Het resultaat is een fascinerende film over existentiële kwesties als het bestaansrecht van gehandicapten en de eeuwige strijd van de mens met zijn lichaam.
