Poltergeist meets Paranormal Activity , van de maker van Saw.
James Wan, de regisseur van het alom geprezen Saw , heeft na het overweldigende succes van die film wel bewezen meer te zijn dan enkel een 'one hit wonder'. Waar Saw een niet te stoppen reeks aan martelhorror heeft ontketend, is Wan gewoon doorgegaan met zijn eigen ding. Zijn latere films als Dead Silence en Death Sentence waren geen meesterwerken, maar absoluut onderhoudende fil Dead Silence deed de ouderwetse spookhuisfilm weer opleven en Death Sentence was een film geheel in de stijl van de vigilante films als Death Wish . Met Insidious keert Wan weer terug naar het horrorgenre. Bevestigt hij hier dat hij nog steeds een regisseur is om in de gaten te houden, of bewijst Insidious wat anders?
Insidious vertelt het verhaal van Josh en Renai, een stel dat kinderen heeft, waarvan eentje, Dalton, op een dag niet meer wakker wil worden en comateus word verklaard. Zijn hersenactiviteit is echter normaal en de doktoren weten niet wat er met Dalton aan de hand is. Na advies te hebben gezocht bij een medium komt het stel tot de ontdekking dat Dalton helemaal niet in een coma ligt, maar dat hij de gave heeft zich in het rijk der doden te begeven en dat zijn ziel daarin is verdwaald. Iets aast op Daltons ziel in, zoals het medium het beschrijft, The Further, een dimensie die veel gelijkenissen vertoont met de voorstelling die menigeen van De Hel heeft.
Insidious is een film geheel in de stijl van Poltergeist , de klassieker geregisseerd door Tobe Hooper, maar waar duidelijk de hand van producent Steven Spielberg de boventoon voert. Het uitgangspunt zit, los van een cruciaal element, op dezelfde lijn als die film. Echter toont Insidious niet te missen invloeden vanuit de Paranormal Activity hoek. Dat is niet raar als je je bedenkt dat Insidious mede is geproduceerd door Oren Peli, de regisseur van Paranormal Activity . Al deze namen bij elkaar doet natuurlijk erg veel verlangen naar de ervaring die Insidious belooft te zijn, want een ervaring, dat mag je dit kleine meesterwerk toch wel noemen. Insidious is de doodenge film waar elke liefhebber van de bovennatuurlijke film de laatste jaren op heeft gehoopt.
James Wan toont met Insidious dat hij weet hoe zijn publiek te bespelen. Het begint al snel met het moment dat de titel op het scherm verschijnt. De luide strijkinstrumenten weten je direct in een naargeestige sfeer te dompelen. En die sfeer wordt de rest van de film met de minuut sterker. Wan speelt graag met clichés, maar weet deze zo enorm goed te timen en ze net dat beetje anders te maken, dat zelfs de meest voorspelbare scares als een donderslag bij heldere hemel aanvoelen. Gevoel voor setting had Wan met Saw en Dead Silence al getoond en dat is hier ook niet anders. Het huis waarin het gezin verkeert, wordt met de minuut onheilspellender en het veilige gevoel dat het met zich mee zou moeten brengen, is op een gegeven moment ver te zoeken. Wans klasse wordt echter pas compleet zichtbaar tijdens het deel van de film waarin we ons begeven in The Further. Hierin zit een scène die door menig regisseur de film belachelijk had doen zijn, maar Wan weet Insidious hiermee enkel dat tikkeltje vreemder te maken. Dat is niet iedereen gegund, maar Wan toont zich inmiddels meer dan een talent en gewoon een zeer goede regisseur. Insidious is veruit Wans beste film tot nu en een titel die zeer moeilijk te evenaren wordt tijdens dit Imagine-festival.
Conclusie
Insidious is Wans kleine meesterwerk, een film die met bekend materiaal enorm eng weet te zijn. Of Insidious dit jaar nog overtroefd zal worden tijdens het Imagine-festival is nog maar zeer de vraag.
Insidious is Wans kleine meesterwerk, een film die met bekend materiaal enorm eng weet te zijn. Of Insidious dit jaar nog overtroefd zal worden tijdens het Imagine-festival is nog maar zeer de vraag.
