MovieScene doet deze week verslag van het Imagine Film Festival. Deze keer staan we stil bij een horrortrip door Disneyworld, een satirische nerd en afschuwwekkende bondage.
Imagine staat bekend om zijn uiteenlopende selectie van genrefil In dit tweede deel kijken we opnieuw kritisch naar een drietal films die deze diversiteit dan ook perfect laten zien. Allereerst staan we stil bij een experimentele horrorfilm, waardoor je je mening over het populairste pretpark wellicht moet bijstellen.
Escape from Tomorrow
Escape from Tomorrow is grotendeels zonder toestemming van Disney opgenomen in Disneyland en Disneyworld. Met behulp van simpele handcameraatjes en volledige scrips die op hun mobiele telefoons stonden, wist de debuterende schrijver en regisseur Randy Moore de film toch rond te krijgen. Escape From Tomorrow volgt een vader en moeder van twee kinderen op hun laatste dag in een Disneypretpark. Terwijl het allemaal een vrolijke bedoeling hoort te zijn, wordt het tegenovergestelde bewezen. De vader Jim krijgt in de It’s a Small World attractie een ernstige hallucinatie en van hier af aan wordt de vrolijke omgeving een stuk minder gezellig, hoewel Jim het niet altijd doorheeft wanneer hij volledig afgeleid wordt door twee Franse tieners. De film is op het Sundance Festival als de ultieme guerrilla movie bestempeld, maar wij kunnen concluderen dat deze reactie ietwat overtrokken is. Dit staat overigens volledig los van de hoeveelheid plezier je aan deze attractie beleeft. Het verhaal komt weliswaar moeilijk op gang, maar de hoeveelheid cynisme die constant aanwezig is, redt het grootste gedeelte van de film. Zoals het moment dat Jim hoort dat hij niet aan een kalkoensnack zit te kluiven, maar aan een emoe - een soort struisvogel - is fantastisch. Rogert Ebert weet niet altijd hetzelfde niveau aan te houden, waardoor de film enigszins uit balans is. Goede ideeën worden soms uitgemolken en afgewisseld met slechte grappen, maar wie op de betere momenten van de film kan wachten, heeft een leuke achtbaanrit.
Escape from Tomorrow draait tijdens Imagine nog op vrijdag 18 april om 13.15 in EYE 4.
The Zero Theorem
Monty Python, Twelve Monkeys, Brazil, Fear and Loathing in Las Vegas hebben allemaal één ding gemeen en dat is Terry Gilliam. Gilliam heeft al samen met de rest van Monty Python een reünie aangekondigd, maar voordat dat allemaal gaat plaatsvinden, brengt hij zijn eigen nieuwste film uit. The Zero Theorem speelt zich af in een absurde toekomst met onder meer reclameborden die je achtervolgen, een kerk voor Batman-aanhangers en feestjes waarin iedereen zijn eigen muziek luistert. In het midden van deze chaos hebben we de introverte computernerd Qohen, gespeeld door Christoph Waltz ( Django Unchained, Inglourious Bastards ), die wacht op een telefoontje waarin hem wordt verteld wat het nut van het leven is. Terwijl hij daarop wacht, moet hij een vergelijking ontcijferen - The Zero Theorem - die de betekenis van het leven juist ontkracht, maar raakt in het proces afgeleid door zijn opdrachtgever. Dat proces is een uiterst frustrerende lijdensweg die doorslaat op het publiek. Qohen is een moeilijk personage om te doorgronden, terwijl hij niet overmatig complex is. Terry Gilliam maakt het vooral lastiger, door hem bijvoorbeeld in ons- en wij-vorm te laten praten als hij het over zichzelf heeft en hij verbetert herhaaldelijk zijn manager wanneer hij zijn naam verkeerd uitspreekt. Hierop volgt ook nog een verwaarloosbare romance en andere afleidingen die het verhaal lastig maken om boeiend te blijven. Uiteindelijk kom je tot de conclusie dat er gewoon niet veel achter zit en dat je simpelweg moet genieten van de satire en grappige momenten van Tilda Swinton als Dr. Shrink-Rom ( Snowpiercer, The Grand Budapest Hotel ) en Lucas Hedges ( Moonrise Kingdom ) die een brutale puber speelt.
Deadly Virtues: Love. Honour. Obey.
Regisseur Ate de Jong kreeg veel kritiek op zijn film Dit heeft er toe geleid dat hij sindsdien in een ernstig depressieve staat verkeerde. Zijn remedie: zo snel mogelijk een nieuwe film maken, maar dit blijkt niet zo'n goed idee te zijn geweest. gaat over een inbreker die, voordat hij een echtpaar betrapt tijdens een liefdeloze vrijpartij, nog even aan een dildo likt en aan een schoen ruikt. Vervolgens sluit hij de man op in de badkamer en voert hij allerlei perverse rituelen uit. Zo knipt hij bij de man twee vingers af en denigreert hij de vrouw 45 minuten lang met verschillende bondagemethodes en laat haar een uitgetrokken tand van haar man opeten. Het wordt pas helemaal bizar wanneer je gevraagd wordt sympathie voor deze gruweldaden op te brengen en op het moment dat de gemartelde man aan zijn vrouw vraagt of zij de seks lekker vond, wordt het helemaal lachwekkend. is een aaneenschakeling van dit soort scènes waarbij stereotypering, gore en vrouwontering heel gewoon is. Daarbij is het vrijwel onduidelijk in wat voor genre het toebehoort. Je zou zeggen dat het thuis in het subgenre hoort, maar door het drama dat er omheen is gebouwd en de afwezigheid van horror- of thrillerelementen, kan je concluderen dat dit niet helemaal de bedoeling was.
Zelfs het camerawerk en de muziek, in combinatie met het acteerwerk en het script, komt niet overeen met elkaar. De openingsquote van de film ‘When the pupil is ready, the teacher will appear’, is een neppe Boeddha quote die van het internet is geplukt en laat de open wond van fantasiegebrek duidelijk zien. Gelukkig laat Deadly Virtues zich makkelijk uitlachen, wat nog een klein beetje helpt om je door deze 87 verschikkelijke minuten heen te worstelen.
