De zaak Holloway revisited door Paul Ruven.
Op de 31e editie van het Nederlands Film Festival zijn in totaal 423 films te zien, waarvan 103 premières. In totaal zijn 82 films geselecteerd voor de Gouden Kalf Competitie. Vanaf dit jaar komen ook televisiedrama's in aanmerking voor de Gouden Kalf Competitie. MovieSense doet de komende dagen verslag van de nieuwste Nederlandse films en bekijkt enkele op het festival vertoonde klassiekers.
De film Me and Mr Jones on Natalee Island ging vandaag in première op het Nederlands Film Festival in Utrecht. Vijf jaar na het verdwijnen van Natalee Holloway probeert undercover journalist Remi Jones (Robert de Hoog) uit de schaduw van zijn succesvolle vader te stappen door samen met een aan acute lymfatische leukemie lijdende callgirl (Hanna Verboom) een doorbraak te forceren in het onderzoek. Dat het filmen van Me and Mr Jones on Natalee Island niet in kannen en kruiken is gegaan, bewijst een brief die regisseur Paul Ruven voorafgaand aan het monteren ontving van de advocaat van Joran van der Sloot. Hierin stond dat er geen film mag komen, omdat Joran een merk is in het bezit van de familie Van der Sloot. Als gevolg hiervan is een aantal scènes gesneuveld, waarin de kijker zou zien hoe ziek het door Hanna Verboom gespeelde karakter is. Zonder deze scènes is er echter nog geen man overboord.
Kalveren
Ruven trok in 1995 met Filmpje! meer dan 1 miljoen bezoekers en was als creative producer betrokken bij de AVRO-politieserie Spoorloos Verdwenen . Hij won drie Gouden Kalveren voor de korte films De Tranen van Maria Machita (1991) en Zap (1994), en de publieksprijs voor Mafrika (2008). Me and Mr Jones on Natalee Island is een liefdesverhaal tegen de achtergrond van de verdwijning op 31 mei 2005 van Natalee Holloway op Aruba. De film is opgenomen in de Engelse taal, en in één van zijn blogs zegt Ruven dat het hem niets uitmaakt of de film Nederlands of Engels is. 'De helft van mijn verfilmde scenario's is in het Engels', aldus Ruven.
Taal
Verboom, die in 2004 in Snowfever de catwalk betrad, blijkt in Me and Mr Jones on Natalee Island een talentvol actrice te zijn wier uiterlijk nu eens niet de reden is voor het casten. Ook de Engelse taal heeft zij met de paplepel ingegoten gekregen, alleen is haar karakterontwikkeling stereotiep. Een voorbeeld hiervan is het hoesten door de film heen, een rechtvaardiging voor haar ziekte. De Hoog gaat hier en daar over de top met zijn Engels aangemeten accent, maar hier is een groot aantal bij de geluidsafwerking opnieuw ingesproken zinnen aan dialoog, onder leiding van een Britse coach, debet aan. Hierdoor raakt het evenwicht binnen zijn karakter verstoort en heb je als kijker het gevoel een nagesynchroniseerde versie van de film voorgeschoteld te krijgen. Gelukkig weet De Hoog ook in stilte zijn karakter in te kleuren. Eén voorbeeld hiervan is een scène op het strand waar Jones veel liever bij de callgirl blijft, maar zijn gevoel niet onder woorden kan brengen.
Verboom versus De Hoog
In een plot gedreven film als Me and Mr Jones on Natalee Island is het ontbreken van achtergrondinformatie van de door Hanna Verboom gespeelde callgirl niet een voorwaarde om de film te kunnen begrijpen als kijker. Paul Ruven vangt tegen de achtergrond van een vermissingszaak dan ook een ontluikende liefde tussen twee karakters, gevangen in hun eigen dilemma's. Ook is het raamwerk in de vorm van de zaak Natalee Holloway nauwelijks een originele, maar vooral ook een willekeurige keuze. De film had bijvoorbeeld ook Ik, meneer Jones en de Puttense moordzaak kunnen heten. Logischerwijs mikt Ruven zijn pijlen op de internationale markt. Het opvoeren van de zaak Natalee Holloway is meer bij- dan hoofdzaak. De guerilla cameravoering uit de losse hand heeft in de scènes met suspense rondom het huis van Joran van der Sloot de meeste indruk, en ook Verboom is binnen de beperkingen van haar karakter goed op dreef. Voor Robert de Hoog is de tijd rijp de oceaan over te steken.
Conclusie
Wellicht is Me and Mr Jones on Natalee Island een aanklacht tegen de berichtgeving vanuit de media over de zaak Natalee Holloway? Een liefdesverhaal dan? Aan karige suspense momenten geen gebrek, en het verrassende einde is vooral een eerbetoon aan George Sluizer. De cameravoering en het acteren van beide hoofdrolspelers maken de film, ondanks gesneuvelde scenes, de moeite waard. Bovenal doet Ruven zijn best vooral de chemie tussen Verboom en De Hoog te vangen binnen een didactisch opgebouwd scenario.
