NFF 2012: Buitenlanders/Foreigners/Ausländer - recensie

Drie filmmakers, drie karakters, drie steden, één film. Althans, dat was de bedoeling.

In Veendam probeert Alex (Mark Middel) te genieten van de laatste dagen met zijn vriendin, voor zijn ouders hem meenemen om in China te wonen. De jonge Amy komt aan in New York City en voelt zich compleet verloren tussen de bizarre figuren met wie ze geconfronteerd wordt. En een verwende Russin wordt door haar vader naar Berlijn gestuurd om maar eens voor zichzelf te zorgen. Drie mensen, drie plekken,Buitenlanders/foreigners/ausländer.

Van het Groningsche collectief ‘Schaftkip’, bestaande uit Rene Houwen, Thijs Gloger en Joren Molter komt de filmBuitenlanders/Foreigners/Ausländer. Een ambitieus project voor de drie jonge filmmakers, gezien het feit dat het drieluik zich in zowel Veendam, New York als Berlijn afspeelt. Elk van de regisseurs nam een deel van het verhaal op zich, wat vervolgens tot één film gemonteerd werd. En dit is te voelen.

Buitenlanders begint in Veendam, met een simpel sterk beeld dat meteen de nieuwsgierigheid prikkelt. Vervolgens dreunt er een adrenaline pompende beat onder de begintitel waarin we de drie karakters zien langs komen en je jezelf opmaakt voor een wilde rit. Dan wordt de muziek compleet ongepast afgekapt, evenals de illusie dat je naar een coherente film aan het kijken was. Veendam zet ons midden in een wezenlijk (dan niet knullig) probleem en weet te boeien. In New York en Berlijn zijn de karakters echter zo plat en dood dat het weinige dat gebeurt geen enkele emotie opwekt. Hierdoor heb je het gevoel dat twee van de drie luiken een kwaad zijn dat je maar moet doorzitten, voordat je weer in het verfrissende Veendam bent.

Het bizarre aanBuitenlanders is dat de visueel adembenemende steden New York en Berlijn op een onbegrijpelijk slechte manier in beeld zijn gebracht, en ons eigen Veendam het enige sprankje kijkgenot is. Zowel New York als Berlijn maken zich schuldig aan veel te lange oninteressante totaal shots. Het lijkt alsof er uit gemakzucht de camera maar ergens neer geplempt is en oprecord is gedrukt. Van dicht bij de karakters komen is geen sprake, wat vooral bij de dialoogloze Amy in New York alle inleving de nek om draait. Combineer dit met schrijnend slecht sounddesign en het drama is compleet. Terug in Veendam is het duidelijk dat de meeste momenten een doel in het overkoepelende verhaal hadden, en de camera hiervoor gebruikt is. Uiteindelijk is het wanneer de zaallichten aangaan maar al te duidelijk dat de film door drie schrijvers/regisseurs tot stand is gekomen, waarvan maar één competent, al bestaat Schaftkip uit jonge makers en was het project ambitieus. Te ambitieus misschien.Buitenlanders/foreigers/ausländerdoet niet wat het hoort te doen en hoewel vormgeving een rol speelt, ligt de schuld bij het verhaal, wat ongetwijfeld het moeilijkste onderdeel van filmmaken is. Jonge filmmakers schuwen weg van de conventies terwijl deze een houwvast bieden dat bij veel films, inclusiefBuitenlanders, hard nodig is.

Buitenlandersrammelt aan alle kanten. Het geheel voelt aan als puzzelstukjes die niet aan elkaar pasten en vervolgens op hun plek geramd zijn in de hoop dat het een mooi plaatje zou opleveren. Het resultaat is één degelijk stukje filmwerk wat door de twee aansluitende delen verloren gaat in een nietszeggende warboel.