Synopsis:

NaEncounters at the End of the World, zijn vorige documentaire, reist regisseur Werner Herzog opnieuw voorbij de grenzen van een bijzondere plaats. Als eerste filmmaker kreeg Werner Herzog toestemming te filmen in de ‘Grotte Chauvet’ in Zuid-Frankrijk. Na meer dan twintigduizend jaar afgesloten te zijn geweest, werden daar in 1994 de oudst bekende schilderingen ontdekt. Ondanks vele restricties en technische complicaties filmde hij met speciaal ontworpen 3Dcamera's een ondergrondse wereld met honderden, 32.000 jaar oude kunstwerken. Bij fakkellicht komen de tekeningen van paarden, vee en leeuwen een ogenblik tot leven. Zouden de tekeningen met het beweging suggererend fakkellicht voor de grotbewoners een 'vorm van protocinema' geweest kunnen zijn? Het 3D-effect helpt niet alleen de ruimtelijkheid van de grotten te verbeelden, maar toont ook hoe prehistorische kunstenaars welvingen van de rotswanden in hun tekeningen verwerkten. Tekeningen die in de speciale atmosfeer van de grotten, waarin mensen slechts enkele uren achtereen kunnen verblijven, onwaarschijnlijk fris en helder zijn gebleven, met krachtig zwart en subtiele grijstinten. Zoals altijd richt Herzog zich daarbij op de mens. Herzog filosofeert daarbij over kunst en kunstenaars uit de oude steentijd, over de oerwens te communiceren en de wereld te

verbeelden, over evolutie en onze plaats daarin en uiteindelijk over wat het betekent mens te zijn.