Synopsis:

Vijfentwintig Nederlandse militairen vonden de dood tijdens de missie in Uruzgan. Andere missies volgden. Het is de taak van de afdeling bedrijfsmaatschappelijk werk van het Ministerie van Defensie familieleden als eerste te verwittigen wanneer hun zoon, dochter, broer of zus is omgekomen. Na Uruzgan is de afdeling alleen nog maar gegroeid. Robert Oey spreekt met een aantal afdelingsmedewerkers over de gevoelige maar belangrijke taak het slechte nieuws op een zo zorgvuldig mogelijke wijze over te brengen. Nabestaanden belichten hoe zij dat beslissende moment en het verlies van hun dierbare tot op heden hebben beleefd. Oey stelt niet de missie als zodanig aan de orde en moraliseert nergens. Met gepaste verstilling tekent hij hoogst persoonlijke ervaringen op die samen een intiem requiem voor de gevallenen vormen.