Vanaf 1956 kon iedereen die een geslachtsveranderende operatie wilde ondergaan terecht bij gynaecoloog Georges Burou in Casablanca - zonder psychologische onderzoeken vooraf. Mannen die destijds met hulp van Burou hun schijnbaar onbereikbare droom konden waarmaken, zijn inmiddels bejaard. Filmmaker Michiel van Erp vraagt enkele van deze pioniers of de keuze destijds hun bestaan veranderde zoals ze hoopten. Hoe reageerde de buitenwacht op deze eerste generatie transseksuelen? Een charmante Vlaamse is Burou, die eind jaren tachtig overleed, dankbaar. Het geheim dat altijd tussen haar en een eventuele partner staat, neemt ze op de koop toe. Een statige Britse, na haar transformatie een ster in Parijs, ervaart nog regelmatig afwijzing. En eenzaamheid: "Wanneer je grijs bent, wordt je onzichtbaar." Een Duitse onderschrijft dat: "Ik dacht nooit aan mezelf als oude dame. Dat was geen onderdeel van de fantasie." Als jonge man was ze getrouwd toen de operatiemogelijkheid zich aandiende: "Toen ik opeens naar een jurk in de etalage staarde en me afvroeg hoe hij me zou staan, wist ik: dit gaat nooit over." Samen met deze en andere dames bezoekt Van Erp voor hen belangrijke plekken en mensen en laat hij ze, met behulp van oude foto's en homevideo's reflecteren op hun veelbewogen levens.
Een geslachtsverandering in Casablanca 50 jaar geleden zorgt nog steeds voor veel emotie. Tot 1956 konden mannen die zich tot vrouw wilden laten opereren nergens terecht. Daar kwam dat jaar veranderi...