No - recensie

Het slot van Pablo Larrain's huiveringwekkende Pinochet trilogie.

In 2008 maakte Pablo Larrain de duistere, zwartkomische filmTony Maneroover een Chileense John Travolta imitator die een gewelddadig leven leidt. De film was een allegorie voor de situatie in Chili tijdens het Pinochet bewind. Daarna volgdePost Mortem, een film over een lijkenschouwer die ineens stapels lijken afgevelerd krijgt in die zelfde roerige tijd. Nu komt Larrain’s trilogie over Chili onder het Pinochet bewind tot een conclusie met de filmNo. Maar heeft hij nog wat te zeggen over deze tijd nadat hij er al twee films over maakte?

Nogaat over Renee Savedra (Gael Garcia Bernal), een reclamemaker die op een dag gevraagd wordt voor een wel heel bijzondere klus. Om buitenlandse partijen gerust te stellen, staat Pinochet, de dictator van extreme censuur, elke dag 15 minuten toe voor een televisie campagne tegen zijn bewind. Waar Saveedra’s medewerkers vooral een campagne willen voeren om de verschrikkingen te laten zien van Pinochet’s bewind, komt Savedra met een tegenstelde tactiek. Hij ontwerpt een regenboog en benadrukt juist het geluk dat zal volgen als Pinochet wordt afgezet. Dat de commercial eruit ziet als een coca-cola reclame moesten zijn medestanders in het nee kamp dan maar voor lief nemen.

Het is een bijzonder verhaal. Normaal worden dictators afgezet door geweld, niet door democratie. Bij Pinochet was dit wel het geval. Mede door die plot en het geven dat de film zich aan het eind van het Pinochet tijdperk afspeelt, is de film optimistischer danTony ManeroenPost Mortem.Noheeft niet de zwartkomische humor van die films, maar zit wel vol komische scenes. Bijvoorbeeld als iemand uitlegt dat de kleuren uit de regenboog voor de politieke partijen uit het tegenkamp staan. Als hij de kleuren aanwijst kan hij communisme, socialisme en sociaal democraten nauwelijks uit elkaar halen.

Savedra is een mysterieus personage, waarbij je je soms af vraagt of hij in zijn onverschilligheid wel weet waar hij mee bezig is. Hij wordt briljant vertolkt door Gael Garcia Bernal in één van de beste rollen uit zijn carriere. Zijn antagonist en baas op het reclamebedrijf die voor het ja kamp werkt wordt ook sterk neer gezet door vaste Larrain acteur Alfredo Castel. Een tweede sterke zet die Larrain deed, was de film met oude videocamera’s te filmen. Hierdoor zijn archiefmateriaal en zelf gefilmde beelden nauwelijks uit elkaar te houden. Het geeft een bijzondere authenticiteit aan de beelden in de film die het gevolg zijn van een keuze voor authenticiteit boven esthetische waarde. Ook hier blijkt weer het talent van Pablo Larrain, die ons ongetwijfeld nog veel moois gaat brengen in de toekomst.

No is een prachtig, optimistisch slot van een huiveringwekkende trilogie. Larrain is nog lang niet uitgepraat over het Pinochet bewind en de gevolgen ervan voor zijn land.Nois misschien wel zijn beste film totzover, maar een virtuoos einde aan zijn sterke trilogie.