Zonder gêne alle logica het raam uit sodemieteren, want we gaan toch allemaal de pijp uit.
Jong aanstormend talent is iets wat de Nederlandse filmwereld hard kan gebruiken. De niet aflatende stroom aan slecht vertelde verhalen, ongeïnspireerde vertolkingen en erbarmelijke cinematografie lijkt de enkele parels van eigen bodem doen verzuipen in treurigheid. De afstudeerfilmCapsule, die voortkwam uit een samenwerking tussen Faaam (Film Actors Academy And Masterclasses) en het Mediacollege Amsterdam, poogt met een onconventionele vertelstructuur hier verandering in te brengen.
Laten gebeuren
Na een kort inleidend praatje van regisseur Djie Han Thung (Orbit (2011) en Between the Stars (1994)) vlak voor de vertoning aan de filmpers is het vrij duidelijk. De synopsis was lastig te schrijven, daar het verhaal zich niet leent voor een gebruikelijke vertelling. De aanwezigen wordt geadviseerd dat we het 'gewoon moeten laten gebeuren', en dus hopelijk zonder enig verwachtingspatroon de film tegemoet moeten treden. De grauwe opening is onheilspellend en sferisch, vooral door de cinematografie. Maar zodra de eerste woorden zijn gesproken stort de film echter volledig in door een aaneenschakeling van fletse acteerprestaties en kolder.
Mysterieuze Ark
In de nabije toekomst komt het leven tot een eind door een plotselinge toename van kosmische straling. Gedragswetenschapper Ichigo ontwikkelt een methode om enkele uitverkorenen te selecteren die in een capsule kunnen overleven. Door middel van een serie uiteenlopende vragen test hij het vermogen van kandidaten om lief te hebben, waarna zij wel of niet worden toegelaten tot deze mysterieuze Ark. Terwijl een onontkoombaar eind dichterbij komt, volgen we de betrokkenen in hun dagelijkse problemen en relaties. Het collectief besef van de rap naderende dood is een interessant en sterk gegeven, ware het niet dat ieder personage de emotionele diepgang van een peulenschil heeft. De simplistische dialoog is tergend niets omvattend waardoor de geloofwaardigheid van het verhaal compleet in duigen valt. Pogingen om medeleven te kweken voor de dagelijkse sores van de personages hebben hierdoor gaandeweg steeds minder zin.
Donker geluid
Ondanks dat de eerste indrukken teleurstellend zijn, verdient het camerawerk wel lof. Ook al zijn ze schijnbaar bewust op zoek zijn gegaan naar lensflares, het voelt echt, rauw en kil aan. De cinematografie past zich aan naar het personage dat je ziet en doet dit op subtiele wijze. De shots zijn verre van origineel of enerverend, maar dusdanig doordacht dat het bijdraagt aan het verhaal. Op muzikaal gebied is gekozen voor een donker elektronisch geluid wat verfrissend klinkt. De combinatie van techno-achtige effecten en een cello geven gestalte aan de toenemende kosmische straling, iets wat in samenspel met de bijbehorende shots overtuigend werkt. Capsule weet op technisch vlak een constante kwaliteit neer te zetten. Hoewel dit uiteraard een mooi en noemenswaardig compliment oplevert, benadrukt het echter alles wat er verder mis is.
Vernieuwing
Gedurende de film rijst de vraag hoeveel je mag verwachten van deze studenten. Is het rechtvaardig om ze over dezelfde kam te scheren als namen die zich lang en breed bewezen hebben in het vak? Wellicht niet. Wat de makers echter wel aan te rekenen valt, is dat ze zich schijnbaar hebben blind gestaard op een poging tot vernieuwing. De onconventionele vertelstructuur wordt aangevoerd als belangrijk element en leidraad van de film. Iets nieuws proberen is altijd een goed idee, maar zodra de uitvoering faalt, hoor je dit idee te veranderen of te vergeten. Helaas lijken ze hier bij Capsule niet aan gedacht te hebben. Logica wordt zonder gêne het raam uit gesodemieterd. Bijvoorbeeld wanneer een jong meisje in haar handdoek danst voor de spiegel en vervolgens in een gebroken wijnglas gaat staan. Gepijnigd gaat ze zitten, veegt het bloed van haar voet en staat op om door te schuifelen met zichzelf. Los van het feit dat ieder weldenkend mens het glas lang en breed had opgeruimd, mag men het plausibel achten dat je dit zéker doet na er zelf in te gaan staan. Maar goed, we gaan toch allemaal kassie wijlen.
Conclusie
Capsule wordt gepresenteerd als een verhaal dat bioscoopwaardig is. Het Ketelhuis in Amsterdam en het Louis Hartlooper Complex in Utrecht maken kostbare tijd vrij voor iets wat eigenlijk niets meer is dan een matige studentenfilm. Het oogt professioneel en tracht een vernieuwend concept door te voeren in de Nederlandse filmwereld, maar slaagt hier bij lange na niet in. Het kleurloze acteerwerk en tenenkrommend slechte script mogen dankbaar zijn voor het fatsoenlijke camerawerk en de subtiele soundtrack. Capsule moet je niet 'gewoon laten gebeuren' maar 'gewoon' laten.
Lees hier het interview dat MovieScene had met de regisseur Djie Han Thung .
