Een beperkte coming-of-agefilm onder een stilistische en absurdistische laag die het gapende gat maar deels weet te verbloemen.
Supernovais de tweede film die geregisseerd is door Tamar van den Dop. In 2007 kwam haar eerste speelfilmBlinduit en werd met enig enthousiasme ontvangen. Tamar is echter vooral bekend van haar carrière als actrice, onder meer in de Oscarwinnende filmKarakter, en speelt ook de rol van moeder van het hoofdpersonage Meis inSupernova.
Brad of Pitt
Meis, vertolkt door Gaite Jansen ( Hoe Duur Was de Suiker?, 170 Hz ), is 17 jaar oud en zit in haar meest ontluikende periode van haar leven, de pubertijd. Hoewel haar gedachtes op volle toeren draaien met natuurwetten en bouquetreeksboekjes, bestaat haar leven voornamelijk uit wachten. Wachten op het moment dat er een auto in de gevel van haar huis rijdt, zodat zij los kan komen van de slepende verveling van het plattelandsleven. Meis woont samen met haar arbeidsongeschikte Pa (Bob Schwarze), haar diep ongelukkige Ma (Tamar van den Dop) en een constant nee-schuddende Oma, op een geïsoleerde plek, waar enkel het broeierige nachtleven onder een nabije brug voor gespreksonderwerpen zorgt. Deze brug bevindt zich aan het einde van een scherpe bocht, waar het huis van Meis staat. Langzamerhand heeft ieder gezinslid wel een reden waarom er een auto door hun gevel moet rijden, echter ligt de focus op Meis die er van droomt om ontmaagd te worden door een automobilist genaamd ‘Brad’ of ‘Pitt’.
Stilstaand volwassen
De kijker wordt begeleid door de fluisterende stem van Meis die haar gedachtes uitspuwt over de wereld van logica en de fantasiewereld van bouquetboeken. Zo verteld ze dat een Supernova een exploderende ster is en dat uit het residu van kleine stofdeeltjes, nieuw leven wordt gevormd. Dit staat samen met alle andere natuurwetten gelijk met het leven van Meis, die ook op springen staat. Tamar van den Dop weet het wachten perfect uit te beelden op film, maar doordat de gedachtewereld van Meis niet altijd weet te boeien, slaat het wachten angstvallig in op het publiek en bevind je jezelf in hetzelfde schuitje als de hoofdpersoon. Supernova is in zijn kern een coming-of-agedrama, maar door al dat wachten is er in het grootste gedeelte van de film maar weinig te beleven. Daarnaast is de transitie die Meis doormaakt naar volwassenheid onbeduidend te noemen en voel je dat je net als Meis niet veel bent opgeschoten tegen het einde van de film.
Recyclemachine
Tamar van den Dop heeft veel ambitieuze ideeën die vaak onsamenhangend zijn en los staan van de rest van de inhoud. Zo zegt Tamar dat zij “ Een viering van het leven” wilde maken, maar dit staat lijnrecht tegenoven het absurdistische thema. De beknelde situatie waarin het gezin hoopt dat er een auto hun gevel ramt - wat de achtste keer zal zijn - zodat er in hun leven wat gaat gebeuren, doet je in geen enkele vorm vermoeden dat dit gezin leeft. Er wordt ook nog gesteld dat de mensheid onderdeel is van een grote recyclemachine en de natuurwetten worden enkel in verband gebracht met de situatie in het verhaal. Zo worden er geen existentiële vraagstukken opgeroepen en mist Supernova het veelal aan universele zeggingskracht die de namen van de karakters doen vermoeden.
Vormgeving
Wat dan weer wel helemaal klopt zijn de prachtige beelden die je voorgeschoteld krijgt van het Noord-Duitse landschap aan de Elbe, ten westen van Hamburg. Gregor Meerman is zowel cameraman en levenspartner van Tamar en Gregor weet haar visie op een fantastische manier over te brengen. De enigszins Texaanse en broeierige vormgeving, gecombineerd met intieme close-ups en een roodrozig lichtfilter, weet een sensuele ondertoon te bekrachtigen die gelijkstaat met het gedachtengoed van Meis. Daarnaast zijn er veel oprechte scènes te bespeuren waarin veel subtiele humor verborgen zit. Dit zijn ook meteen de twee sterkste punten van de film.
Conclusie
Tamar van den Dop weet weinig spanning in de film aan te brengen, waardoor je net als het gezin wacht tot er wat gaat gebeuren. Meedenken met de hoofdpersoon is vrijwel uitgesloten, wanneer de connecties vrij snel duidelijk worden. Het grootste probleem is echter dat er een jeugdboek is gebruikt als bronmateriaal en er gekozen is voor een volwassen benadering daarvan. De absurdistische ondertoon leidt voornamelijk af van het feit dat dit coming-of-age verhaal zeer mager uitgediept is. Het snakken naar een ontmaagding van de eerste de beste jongen die door je gevel ramt, heeft op deze manier niks met liefde of het uitvinden van je seksuele identiteit te maken. Hoe dan ook staat de cameravoering en de subtiele humor als een huis. Daar wordt gelukkig niet op ingereden.
