Een single vrouw brengt anno 1854 een drietal gekke vrouwen in een rijtuig naar het oosten. Een gevaarlijke en zware onderneming. Gelukkig vindt ze een man die haar daarbij wil helpen.
Het is 1854. Ergens in het noorden van Nebraska woont de dertigjarige Mary Bee Cuddy (Hilary Swank). Ze heeft haar eigen boerderij en kan haar eigen boontjes doppen. Ze mist alleen nog een ding: een man. Maar de mannen van het dorp vinden Cuddy te bazig en te lelijk en daarmee lijken haar kansen op een huwelijk verkeken. Als drie vrouwen in het dorp om verschillende redenen gek zijn geworden, wordt besloten om hen naar Iowa te brengen, een tocht van 400 mijl, die gezien de weersomstandigheden en de aanwezigheid van indianen best gevaarlijk is. Cuddy neemt deze taak op zich. Per toeval treft ze vlak voor haar reis een man aan, zittend op een paard met een strop om zijn hals die verbonden is met een boom. Ze bevrijdt de man, George Briggs (Tommy Lee Jones), op voorwaarde dat hij met haar meegaat op reis. George stemt hiermee in, maar een ideale reispartner is hij niet: hij zegt nauwelijks iets en als hij iets zegt, is hij onbeleefd of ongemanierd. Toch ontstaat er een bijzondere band tussen Cuddy, George en zelfs de gekke vrouwen die ze moeten vervoeren.
Minimalistisch
Het is alweer bijna tien jaar geleden sinds Tommy Lee Jones zijn regiedebuut The Three Burials of Melquiades Estrada maakte. Jones, nogal kieskeurig als het op filmscripts aankomt, zag in het boekThe Homesman,geschreven door Glendon Swarthout, zijn tweede regie-uitdaging. Voor Jones stond het vast dat de film minimalistisch moest worden. De plek waar het verhaal zich afspeelt is een plek met weinig visuele details. Vaak is er alleen maar een droge vlakte te zien. Daarnaast zegt Jones het belangrijk vinden om het verhaal vanuit een vrouwelijk perspectief te tonen, omdat het de basis vormt voor de positie van de vrouw vandaag de dag.
Het huwelijk
Dat laatste perspectief is inderdaad interessant, want in hoeverre heeft Jones hierin gelijk? Cuddy lijkt ongelukkig, omdat geen man met haar wil trouwen, maar de drie gekke vrouwen hebben hun gekte hoogstwaarschijnlijk te danken aan hun huwelijk. Dus hoe waardevol is dat huwelijk eigenlijk nog? Is het inderdaad zo dat vrouwen nog steeds onvolwaardig zijn zonder man? Of is de situatie van Cuddy juist tekenend voor de moderne vrouw: zelfstandig een eenzaam. Dit thema is boeiend en het is daarom ook jammer dat de verhalen van de gekke vrouwen wat slordig en onvolledig worden opgetekend. Ook de emoties van Cuddy zijn de moeite waard, alleen al omdat ze zo voortreffelijk worden getoond door Hilary Swank. De komst van Briggs met zijn lompe manieren verpest de mogelijkheid om dieper in de achtergronden van de vrouwen te graven. Sowieso wordt er te weinig aandacht besteed aan de gekke vrouwen, ze zijn nauwelijks van belang voor de plot en lijken enkel een aanleiding te vormen om Cuddy en Briggs bij elkaar te brengen.
Homesman
Briggs is een man zoals velen. Hij zegt weinig en wil een ongebonden leven leiden. Het duurt lang voordat hij en Cuddy een gemoedelijke verstandhouding bereiken, laat staan dat er enige ruimte is voor diepgang. Dit zal in deze film zelf moeten worden gezocht door de kijker. En aangezien daar door de weinige gebeurtenissen wel ruimte voor is, wordt deze film opeens toch persoonlijker dan verwacht.
Broeierig
Jones toonde inThe Three Burialsal een scherp gevoel te hebben voor het in beeld brengen van een broeierige sfeer. Nu doet hij dat weer: het landschap en het weer spelen een grote rol inThe Homesman ende karakters lijken meer tegengas te krijgen van het weer dan van hun tegenspelers. De lange shots van de dorre vlaktes en de eindeloze graanvelden gaan gepaard met pure muziek, waardoorThe Homesmanzich ontpopt tot een zeer zintuigelijke film.
Conclusie
The Homesmanspeelt zich letterlijk en figuurlijk af op de vlakte, maar dat betekent niet dat de thematiek de kijker koud laat. Hilary Swank speelt een grote rol bij het uitdragen van de emoties die de kijker, afhankelijk van zijn persoonlijke interesse voor het thema, zeker weten te raken. Helaas blijven er ook wat onderdelen onduidelijk, zoals de verhaallijnen van de gekke vrouwen en daardoor is hetgene dat het meeste beklijft uiteindelijk de ijzige sfeer van het verlaten landschap.
