Drie fantastische acteurs overstijgen een ietwat matig script.
In The Skeleton Twinsworden de hoofdrollen vertolkt door Bill Hader, Kristen Wiig en Luke Wilson. Toch is dit geen luchtige comedy. Hoewel er een hoop grappige scenes zijn, is dit in de eerste plaats een serieus en gedurfd drama, geregisseerd door Craig Johnson. Hader en Wiig spelen tweeling Milo en Maggie. Zij hebben een niet al te gelukkige jeugd gehad, waar ze als volwassenen nog steeds niet overheen zijn. Getekend door hun jeugdtrauma's zijn ze nu depressief en onzeker. Wanneer we Maggie voor het eerst zien, probeert zij met pillen zelfmoord te plegen. Ze wordt echter net op tijd gebeld door een ziekenhuis in Los Angeles, helemaal aan de andere kant van de VS. Of ze daar even langs kan komen. Milo, die ze al tien jaar niet heeft gezien, heeft zelfmoord proberen te plegen. Eenmaal in LA haalt ze Milo terug naar New York, om thuis bij haar en haar man Lance (Luke Wilson) te herstellen
Hader en Wiig
The Skeleton Twinsis op zijn best wanneer Milo en Maggie simpelweg met elkaar praten. Ze proberen samen zo goed als dat kan hun problemen te begrijpen, en op te lossen. Ze halen oude herrinneringen op, maar rijten ook oude wonden open. Het wordt langzaamaan duidelijk waarom ze elkaar tien jaar lang niet gezien hebben, maar ook waarom ze zo ontzettend veel aan elkaar hebben. Het helpt hierbij dat Hader en Wiig zeer geloofwaardig zijn als broer en zus. Dat is wellicht verklaarbaar gezien het feit dat zij goede vrienden zijn die jarenlang samen bijSaturday Night Livehebben gespeeld. Daarnaast waren ze ook in enkele speelfilms samen te zien, zoalsAdventureland, één van de beste comedy-dramas van deze eeuw (hoewel daar de nadruk veel meer op de comedy ligt). DatThe Skeleton Twins dat niveau niet haalt is te verwachten, maar dat ligt niet aan Hader en Wiig. Zij hebben nooit beter geacteerd dan hier.
Personages
In de handen van mindere acteurs hadden Milo en Maggie zeer stereotiep afgebeeld kunnen worden. Wiig en Hader maken hier volstrekt individuele, complexe personages van met zeer specifieke kenmerken. Milo is een homo, die lang geleden naar LA is vertrokken om acteur te worden. Hij werkt daar nu echter als ober, en ook in de liefde heeft hij geen geluk. Terug in New York zoekt hij oude bekende Rich (Ty Burrell) op. Wat precies de rol van Rich in het verhaal is wordt in eerste instantie onnodig mysterieus gehouden, zeker omdat wanneer uiteindelijk onthuld wordt wie Rick is, dat totaal niet verrassend is. Wiig heeft zelf zo haar eigen problemen. Ze is een tandhygieniste die op het eerste gezicht gelukkig getrouwd is met Lance, alleen heeft ze hem al een paar keer bedrogen met een andere man. Daarnaast gebruikt ze de pil, terwijl Lance aan iederen vertelt dat ze bezig zijn zwanger te worden. Wiig twijfelt of ze een goede moeder zal zijn, en dat is begrijpelijk. Haar eigen moeder (Joanna Gleason) is een hippie die haar kinderen volledig heeft verwaarloosd. Bovendien is Lance in alle opzichten haar tegenpool. Lance is een aardige, volstrekt onbezorgde, altijd enthousiaste en ietwat naieve man, die gemakkelijk als een sukkel zou kunnen worden gepresenteerd. Luke Wilson acteert echter zo oprecht en zonder enige vorm van neerbuiging, waardoor Lance een zeer geloofwaardig en sympathiek personage wordt. Wilson is nog beter dan Hader en Wiig, en je kunt je niemand anders in die rol voorstellen.
Onevenwichtig script
De film had helemaal fantastisch kunnen zijn als het scenario wat beter comedy en drama kon mengen, of als het zich kon focussen op een genre. Het script zadelt Hader en Wiig soms op met iets te dramatische ontwikkelingen, die niet echt passen bij hun personages. Door deze aanpak eindigt de film ook in een ietwat valse noot. Het lijkt soms alsof de scriptschrijvers niet het vertrouwen hadden dat het publiek erg zou geven om het lot van Milo en Maggie als hun problemen wat kleiner, maar realistischer waren. Helaas is het tegengestelde het geval. Tegelijkertijd worden enkele van deze dramatische scenes opgevolgd door enkele flauwe comedy momenten die zo uit een film lijken te komen. Gelukkig wordt af en toe wel de perfecte toon gevonden. Een scene waarin Wiig en Hader, gadegeslagen door Wilson, een lyp sinc vanNothing's Gonna Stop Usuitvoeren is prachtig. Sterker nog, het is een van de beste scenes van het jaar.
Conclusie
The Skeleton Twins is een zeer aardige film, waarin Kristen Wiig, Bill Hader en Luke Wilson drie van de beste acteerprestaties van dit jaar neerzetten. Daarnaast bevat de film enkele fantastische scenes. Het is daarom des te frustrerender dat het script zo onevenwichtig is. Regisseur Craig Johnson heeft de kans gemist om een fantastische film te maken.
