Onder het Hart: interview met actrice Kim van Kooten

Kim van Kooten speelt de hoofdrol inOnder het Hart, de nieuwe film van Nicole van Kilsdonk. MovieScene sprak met haar over haar rol, scenarioschrijven en het spelen in een wat kleinere film.

Onder het Hart gaat over Masha (Kim van Kooten). Ze werkt als biologe in een vlindertuin. Daar ontmoet ze Luuk (Koen de Graeve), een huisarts die net is gescheiden. Hij heeft twee tienerdochters. Masha en Luuk belanden in een heftige liefde totdat Luuk ernstig ziek wordt. Er ontstaat een gespannen relatie tussen Masha, Koen en zijn ex. Lees hier onze recensie .

Hoe ben je bij Onder het Hart terecht gekomen?

Het castingbureau belde me en de casting director zei dat ze een heel mooi script had van Peer Wittenbols. Nicole van Kilsdonk zou het gaan maken en ze had mij in haar hoofd voor de hoofdrol. Ik vond het heel eervol, maar ik was toen erg druk en moe en kon niet aan een nieuwe film denken. Maar de casting director bleef maar aandringen dat ik het script moest lezen. En toen ik het las, was ik meteen verkocht.

Ik heb het in één adem uitgelezen, dat om te beginnen. Ik vond het een heel mooi verhaal, prachtig opgeschreven door Peer Wittenbols. Elke zin en elke scène vond ik mooi, iets waar ik, omdat ik zelf ook schrijf, altijd erg op let. Voor een acteur is dat echt een cadeau. Het verhaal wordt helemaal verteld vanuit mijn personage. Elke emotionele stap die er gemaakt wordt, en dat zijn in de film nogal grote stappen, is daarom logisch om te spelen. Daarom wilde ik dit heel graag doen.

Ik vond haar heel stoer en heel dapper. Het gegeven van op latere leeftijd je grote liefde ontmoeten, vond ik meteen heel ontroerend. Op papier was het al een vrouw aan wie ik kon zien dat ze wel alleen was, maar niet zuur of boos. Het is een vrolijk iemand, wat ik er erg leuk aan vond. En op het moment dat ze de liefde van haar leven ontmoet, gaat ze er vol in. Dat is ook iets dat ik bij mezelf herken. Als ik iets of iemand leuk vind, zijn er geen grenzen. Ik vind het wel dapper van haar, omdat ik makkelijk praten heb: ik ben al dertien jaar getrouwd, heb kinderen en ben gelukkig. Vrij veilig dus. Maar als je zoals Masha ouder bent, gaat de tijd ook dringen en is een grote druk. De volheid waarmee ze dan de verliefdheid aangaat, dat ontroerde me in haar. Waarna de klap wanneer hij ziek wordt ook extra hard aankomt. Je hebt je hart dan al gegeven en kunt niet meer terug.

Wat is volgens jou voor haar de hardste klap? De klap dat hij ziek wordt of de klap dat ze ineens in zijn oude gezinssituatie terechtkomt, met zijn ex?

Allebei. Het is door Peer en Nicole heel duivels bedacht en opgeschreven. Het gaat ook niet alleen over iemand die dood gaat, maar hoe je je verhoudt als nieuwe vriendin binnen het verleden van je man, dat nog heel aanwezig is. En hoeveel recht op verdriet heb je als je nog maar net komt kijken en nog maar twee maanden met iemand bent? Hoeveel mag je dan huilen naast een vrouw die hem al twintig jaar kent? Dat vond ik er heel mooi, maar ook ingewikkeld aan. Het is zo menselijk gebracht, ik snap iedereen in de film. Daarom is het scenario ook zo goed. Je hebt niet alleen symphatie voor Masha, maar ook voor het personage van Lies [Visschedijk] die niet de standaard bitchy ex is. Voor iedereen is wat te zeggen, net als voor de manieren waarop ze met de problemen omgaan.

Hebben jij, Koen [de Graeve] en Lies veel over de manier van spelen gepraat?

Ja, heel erg. Als je het scenario leest, klinkt het best wel als een draak. Je kan er makkelijk een enorme tearjerker van maken. In Amerika zou de actrice die de rol van Masha gespeeld zou hebben, alle remmen los hebben gegooid en vol voor die Oscar zijn gegaan. Zoals Halle Berry bijvoorbeeld, die je inMonster’s Ballverschrikkelijk emotioneel zag spelen met het idee: die Oscar, die Oscar! En dat snap ik ook, want daar ben je acteur voor, maar ik vond juist dat ik het hier klein moest houden. En daar dachten Nicole en Koen ook zo over. Het is veel interessanter om te kijken naar iemand die het verdriet tegenhoudt dan iemand die bij de eerste tegenslag al op de grond gaat liggen. Zo hebben we gewerkt; als we in één scene huilen, dan doen we het in de andere niet. Het was een soort puzzel. En dan nog hadden we bij de euthanasie-scène waarbij de kinderen de papieren moesten ondertekenen heel duidelijk in het script staan: niet huilen. Vervolgens ging de camera aan en iedereen begon te huilen. Maar daarna ging iedereen meteen weer terug naar het verhaal, zonder er een wedstrijdje ‘ wie huilt er het hardst’ van te maken. Dat was wel tekenend voor de zuiverheid waarmee we de film hebben gemaakt.

We hebben heel veel gerepeteerd, al is er altijd te weinig tijd. Maar we hebben alles heel goed doorgesproken, ook met welke emoties we de scènes moesten spelen. In het scenario zaten ook veel kleine zinnen die voor ons bij elke scene de kern ervan samenvatten. Dat maakte het wel makkelijker.

Nicole heeft het altijd hoopvol genoemd, terwijl ik zelf dacht: hoe kom je hier in godsnaam overheen? Maar uiteindelijk pakt het uit zoals Nicole zei. Mensen kunnen uiteindelijk veel meer aan dan ze denken. Wat je ook overkomt, je moet toch door. En dat straalt de film volgens mij ook uit. Ook dat ontroert me. Ik hoop dat dat de mensen ook aanspreekt. Het raakt aan dat we allemaal maar wat aanrotzooien en dat alles kwetsbaar is. Maar ook dat je het leven moet vieren omdat het zo weer voorbij kan zijn. Met dat gevoel eindigt volgens mij ook de film.

Het is een film met scherpe dialogen, maar ook met veel ingehouden emoties. Je merkt dat er onderhuids veel in de personages omgaat.

Dat is het mooiste om naar te kijken bij acteurs. Dat er van alles wordt gedacht, maar dat je het niet meteen ziet. Daardoor kan je als kijker ook van alles invullen. En je moet ook maar net iemand hebben die dat wil met zijn acteurs. Voor mij is dat logisch, maar er zijn ook genoeg regisseurs die daar totaal niet mee bezig zijn. Iemand als Dana Nechustan, met wie ik netHollands Hoopheb gedaan, is daar, net als Nicole, ook streng op. Dana zei vaak: "volgens mij dacht je niets". En daar had ze altijd gelijk in. Er moet altijd een gedachte zijn die zich achter je ogen afspeelt. Koen en Nicole dachten hier hetzelfde over, daarom voelde ik met hen een soort drie-eenheid wat dit betreft.

Zijn dit ook de ervaringen die je meeneemt naar nieuwe rollen? Heb je na deze film meer zin in het spelen gekregen?

Ik heb het idee dat ik als acteur een nieuwe stap heb gemaakt. Ook heb ik het plezier in het spelen weer terug, wat ik een tijd geleden kwijt was geraakt. Ik heb ook heel veel rollen niet gedaan omdat ik script niet goed vond. En voor mezelf schrijven doe ik liever niet. Ik ga nooit meer iets doen waar ik geen zin in heb. Dat is het verleden wel gebeurd, maar dat gevoel van alleen nog maar goede dingen kiezen, is nu nog sterker geworden.

Natuurlijk is het een kick als er een miljoen mensen naarAlles is Liefdegaat. En ook als het om een commercieel vehikel gaat, zit mijn hart erin. Het is een hele andere manier van de lat hoog leggen. Maar dit is spannender. Er is voorOnder het Hartgeen budget voor grote publiciteitscampagnes, dus de film moet het van mond-op-mond reclame hebben. Terwijl ik weet dat mensen het een mooie film kunnen vinden. Ik ben zelfs gaan Instagrammen om deze film op de kaart te zetten. Maar het is lastig. Zelfs een leuke film alsAanmodderfakkertrok maar 50.000 bezoekers. Dat is toch te weinig?

Onder het Hart draait vanaf 15 januari in de bioscoop.