Canada, 1966. Een psychiatrische inrichting. Een van de artsen is vermist. Niemand weet waar hij gebleven is. Hij is voor het laatst gezien in aanwezigheid van een labiele en manipulatieve patiënt. Elephant Songbouwt een simpel gesprek tussen arts en patiënt uit tot een fijnzinnige psychologische thriller.
Schaakspel
Dr. Lawrence is spoorloos verdwenen. Normaal schakel je bij zoiets de politie in, maar de kliniek heeft pas nog een schandaaltje te verteren gehad. Bovendien is het bijna kerstavond. En een van de opgenomen patiënten, Michael, heeft gezegd dat hij weet waar Dr. Lawrence nu is - als enige. De directeur van de kliniek, Dr. Greene, heeft dan ook geen zin in gedoe en wil een snelle oplossing. Hij besluit om het gesprek met Michael aan te gaan. Dat blijkt niet zo makkelijk. Michael wil eventueel wel meewerken, maar dan wil hij in ruil daarvoor wel zijn vrijheid terug. Het gesprek mondt uit in een psychologisch schaakspel waarbij beiden alles uit de kast halen om de ander mat te zetten. Greene wil de waarheid achterhalen, Michael wil weg uit de kliniek, en geen van beiden neemt genoegen met een remise.
Driving home for Christmas
Xavier Dolan schmiert en dreint en vertedert als de psychiatrische patiënt Michael, die een obsessie voor olifanten heeft. Hij is de onuitstaanbare manipulator die onder de oppervlakte vooral zielig is. Bruce Greenwood zet heel genuanceerd een wat verveelde Dr. Greene neer, een psychiater die de kneepjes van het vak nog steeds allemaal beheerst, maar het handwerk al jaren niet meer uitoefent. Zijn vrouw (Carrie-Anne Moss) en zijn nichtje zitten thuis op hem te wachten voor het kerstdiner. Hoewel hij de casus interessant vindt, wil hij wel gewoon weten waar zijn collega is, liefst nu, direct. En steeds gaat de telefoon: "Wanneer kom je nou naar huis?" Catherine Keener is geknipt voor haar rol als hoofdzuster, die af en toe even op Michael past als Greene weer eens aan de telefoon geroepen wordt. Ze onderdrukt netjes haar emoties, maar hoe nuchter ze ook overkomt, ergens proef je dat ze haar moedergevoelens voor de patiënt niet helemaal van haar functie als zuster kan scheiden.
Toneelstuk
Het gesprek vindt plaats in een raamvertelling. Aan het begin van de film zit Dr. Greene bij een inspecteur, die vraagt hoe dit alles zo gekomen is. Gelijk is al duidelijk dat er iets grondig is misgegaan. Het onderonsje tussen Greene en Michael heeft een lelijk staartje gekregen en Greene mag uitleggen hoe dat komt. Regisseur Charles Binamé houdt de spanning er lekker in door niet te vertellen wát er gebeurd is, maar alleen dát er iets gebeurd is. Daardoor valt nauwelijks op dat je eigenlijk de hele tijd naar de verfilming van een toneelstuk zit te kijken - want dat is het. De verfilming bevat heel knap acteerwerk en een onderhoudend verhaal, maar de ontknoping is wat vergezocht, terwijl de film ook weinig visuele schoonheid bevat, enkele scènes uitgezonderd. Doordat het script niet al te lineair is, wordt dat deels gecompenseerd, maar niet helemaal.
Conclusie
Wie een zinderende thriller wil zien, kan deze film overslaan. Wie een indrukwekkende arthousefilm wil zien, kan deze film ook skippen. Maar wie van beide houdt en een fascinatie heeft voor briljant geacteerd psychologisch drama, zal Binamé's gebrek aan origineel gebruik van alle filmische middelen snel vergeven en met plezier naarElephant Song kijken.
