Stel je voor: je wordt geboren als bejaarde en naarmate de jaren verstrijken valt de ouderdom als het ware van je af. Wat zou je doen en hoe zou dit anders zijn dan bij ‘normale’ mensen? Dit is precies wat Benjamin Button overkomt in deze film, die gebaseerd is op een kort verhaal van Francis Scott Fitzgerald.
De schrijver en de regisseur
Fitzgerald is een van mijn favoriete auteurs en de eerste vragen die ik mezelf dan ook moest stellen vóór ik de film ging bekijken was of de film het zou halen bij het verhaal; en of schrijver Eric Roth en regisseur David Fincher niet te veel hooi op hun zo getalenteerde vorken hadden genomen. Eric Roth is vooral bekend door het schrijven van Forrest Gump en ik was dan ook bang dat hij met The Curious Case of Benjamin Button in een Gump-herhaling zou vallen. Sinds David Fincher in 1995 de film Se7en regisseerde had hij mijn aandacht, helaas moesten we allen wachten, tot hij in 1999 met Fight Club kwam, om weer even dat geweldige 'Fincher-gevoel' te krijgen. Daarna was het wachten op vernieuwing. Nu was Zodiac bij lange na geen slechte film, maar hij gaf toch niet het gevoel waar ik zo op gehoopt had.
The great case of Fincher and Roth
Na enkele minuten in de - in totaal 166 minuten durende film - werd mij duidelijk dat mijn angsten geheel ongegrond waren. The Curious Case of Benjamin Button mag dan wel zijn gebaseerd op een verhaal van Fitzgerald; Eric Roth heeft duidelijk zijn talent, liefde en zijn ziel in het levensverhaal van Benjamin gestopt en heeft daarmee zijn stempel op het geheel gedrukt en het zich toegeëigend zonder afbreuk te doen aan het origineel. De film lijkt in één opzicht op Forrest Gump : beide films gaan over een man die, gezien de omstandigheden waarin hij is geboren,een geheel eigen en unieke kijk op het leven krijgt. Maar dat is dan ook de enige overeenkomst. David Fincher lijkt even te zijn overgenomen door de ziel van Tim Burton, want waar ik dacht dat hij zijn succes van Se7en en Fight Club nooit zou kunnen evenaren, verrast Fincher weer, door met een film te komen die ons naar een andere wereld brengt, zonder het ook maar een beetje nep te doen lijken. Naarmate de tijd verstrijkt voor Benjamin, waant de kijker zich meer en meer in de wereld van Fincher, iets wat zeker niet onaangenaam is. Liefhebbers van films als Tim Burtons Big Fish kunnen hier dan ook hun hartje ophalen. Ondanks dat Fincher bekend staat om zijn ‘film noir’-aanpak, heeft hij hier een luchtige maar toch ietwat donkere film weten neer te zetten, een film met de nodige (zwarte) humor maar ook tranentrekkend drama.
Brad Button?
Brad Pitt heeft jarenlang hard gewerkt om zijn imago van idool van zich af te schudden en de wereld te laten zien wat een getalenteerde acteur hij is. In het geval dat er mensen zijn die hier nog niet van overtuigd waren: In The curious case of Benjamin Button is hij hier zeker in geslaagd. Brad Pitt wordt Benjamin Button in de film en hij doet dit op zo een ingenieuze wijze dat we vergeten dat het verhaal onmogelijk is. Dit valt vooral op in de scènes waarin hij een jongen in een oud lichaam speelt. Gelukkig voor ons heeft Pitt zijn jongensachtige charme altijd weten te behouden.
Geloofwaardig acteerwerk
Button ontmoet allerlei soorten karakters tijdens zijn levensreis. Ieder karakter lijkt een verhaal op zich te kunnen worden en de regie en filmstijl voegen hun waarde toe aan deze fantastische manier van vertellen. Het doet er niet toe hoe ongelooflijk het verhaal is: de acteurs zijn degenen die geloofwaardig moeten zijn. En daar zijn de acteurs hier, hoe groot of klein hun rol ook is, in geslaagd. We hoeven ons eigenlijk nooit druk te maken met mensen als Tilda Swinton, Cate Blanchett (Daisy) of Julia Ormond, die de dochter van Daisy speelt en samen met ons dit verhaal mag ontdekken. En al zijn dit drie uitstekende actrices die van mij al menig applaus hebben ontvangen: zij worden voorbijgestreefd door Taraji P. Henson, die de rol vertolkt van Queenie. Deze simpele verpleegster neemt de opvoeding van Benjamin op zich in de film en speelt haar rol met warmte, liefde en humor. Zij is één van de kanshebbers voor de Oscar voor beste vrouwelijke bijrol en wat mij betreft mag zij die op haar schoorsteenmantel plaatsen. Henson maakt iedere scène waar ze in voorkomt tot een genot, ze zijn haar op het lijf geschreven en ze stelt nooit teleur.
And the award goes to: Make-up en Visual effects
Vaak staan wij niet eens stil bij het belang van make-up en visuele effecten; we merken dit vaak pas op als het verkeerd gaat. In The Curious Case of Benjamin Button zijn duidelijk de beste professionals aan het werk geweest. De film beslaat bijna tachtig jaar en het is letterlijk een lust voor het oog om de verschillende karakters te zien verouderen en in het geval van Benjamin: verjongen. Cate Blanchett ziet er in enkele van de eerdere scènes uit alsof ze een tiener is. Haar gezicht krijgt een jeugdige uitstraling alsof een kunstschilder hier aan het werk is geweest. Aan de andere kant ziet Pitt er uit zoals hij was in Thelma and Louise en Meet Joe Black . Het gaat hier niet om Brad Pitt met make-up, het is gewoon een jonge Brad Pitt! Deze bekwaamheid om feilloos tijd en leeftijd te manipuleren maakt The Curious Case of Benjamin Button zelfs nog mooier.
Je neemt een beetje David Fincher en Eric Roth, je mengt dit met Brad Pitt en meer acteertalent en voegt hier dan geweldige make-up en visuele effecten aan toe. Je mengt dit alles samen en wat je krijgt is een film die de kijker in zijn greep houdt, van begin tot eind. Het is in mijn ogen zeker niet de meest fantastische film ooit, maar deze combinatie van acteurs, effecten, schrijver en regisseur maken het toch op zijn minst tot een zeer opmerkelijke film die de kijker lang bij zal blijven. Zelf leefde ik met alle personages mee, zonder dat de film te zwaar werd naar mijn gevoel. Hij past voor mij dan ook zonder twijfel in het rijtje van geweldige films; films als en al richt hij zich wat minder op de boodschap in het verhaal dan op de hoofdpersonages. In het kort: is een avontuur dat de moeite waard is om te nemen. Je hoeft niet bang te zijn dat hij ook maar een moment saai wordt. Eerder het tegenovergestelde: het was jammer dat er een eind aan kwam, al had het naar mijn mening niet anders gekund. Ik denk niet dat een ander dan Brad Pitt de rol van Benjamin even overtuigend had weggezet. Maar dit moet ieder voor zich bepalen uiteraard. Je weet immers pas wat je krijgt als je de doos met chocolaatjes openmaakt…
