Jim Jarmusch' nieuwste film is een actiefilm zonder actie.
Lone Man
Isaach de Bankolé is de Lone Man. Hij is op een mysterieuze missie in Spanje waarbij hij de Mexicaan (Gael Garcia Bernal), de blonde vrouw (Tilda Swinton), de Amerikaan (Bill Murray) en de naakte vrouw (de la Huerta) ontmoet. Als hij deze mensen één voor één ontmoet, wordt hem meestal eerst gevraagd of hij geen Spaans spreekt, en om herkend te worden drinkt hij altijd twee kopjes espresso. Tussen de ontmoetingen door gaat hij langs musea, beluistert hij klassieke muziek en beoefent hij oosterse vechtkunst. Dat is eigenlijk alles wat je over het verhaal van The Limits of Control kunt zeggen, veel meer gebeurt er namelijk niet. Jim Jarmusch gebruikte in eerdere films al weinig plot, zoals in Stranger Than Paradise en Ghost Dog : The Way Of The Samurai , maar in The Limits of Control neemt hij nog meer afstand van narratieve conventies. Wat blijft er over? Slechts wat Jarmusch nodig heeft om zijn punt te maken.
Verwachtingen
Het bijzondere aan The Limits of Control is dat de film geen duidelijk verhaal maar patronen gebruikt om een cryptische droomsequentie van ideeën te construeren. Wat dit precies inhoudt? De verwachtingen worden wel gecreëerd, maar worden niet waar gemaakt. Jarmusch speelt bewust met genreconventies zodat je je blijft afvragen waar je naar zit te kijken. Je zoekt naar de verbanden van de patronen, en probeert achter de betekenis van al die mysterieuze handelingen in de film te komen. Dit kan voor sommigen frustrerend werken, maar als je de conventies los kunt laten, en graag door een film tot nadenken wordt aangezet, wordt je op het eind beloond. In de laatste paar minuten van de film wordt namelijk pas duidelijk waar die lange ritualistische reis van de Lone Man hem naartoe brengt, waar het Jarmusch om gaat met zijn abstracte karakters, cyclische patronen en plotloze verhaallijn.
Dromerige sfeer
Beter bekend als cameraman van Aziatische films als Hero , In The Mood For Love , maar ook enkele Gus Van Sant films, verzorgt de Australische cameraman Christopher Doyle de hypnotiserende beelden in The Limits of Control . Terwijl Isaach de Bankolé met zijn minimalistisch acteerwerk rond loopt kan Doyle zich volledig uitleven met felle kleuren en prachtige composities. De ritmische montage van Jay Rabinowitz, en de klanken van de Japanse, experimentele rockband Boris maken het af en zetten de dromerige sfeer van de film neer.
Conclusie
The Limits of Control is een formalistische puzzel, een film die meer vragen op roept dan antwoorden geeft . Het is nog nooit zo spannend geweest om naar een man te kijken die alleen maar rond loopt. Jarmusch speelt met cliché's en genreconventies, die je wel moet kennen om de film te begrijpen. Maar als je hier rekening mee houdt, is The Limits of Control een verfrissende film, die weer eens bewijst dat je geen plot nodig hebt om een goede film te maken.
| Titel: | The Limits Of Control |  |
| Genre: | Misdaad, Drama, Thriller | |
| Regie: | Jim Jarmusch | |
| Cast: | Isaach de Bankolé, Tilda Swinton, Gael Garcia Bernal, e.a. | |
| Première: | 3 december 2009 | |
| Trailer: | - |
