Met Drag Me To Hell keert Sam Raimi weer terug naar zijn roots met een ouderwets aandoende slapstick horror.
The Evil Dead , A Simple Plan , Spiderman . Je kunt veel over Sam Raimi zeggen, maar niet dat het een filmmaker is die in hetzelfde genre blijft hangen. Van horror tot western, van drama tot superheldenfilm; bij Raimi zijn veel genre’s de revue gepasseerd. Tevens is Raimi een regisseur met doorzettingsvermogen. Hij had tenminste wel het lef om de complete Spiderman trilogie zelf onder handen te nemen, in tegenstelling tot Bryan Singer die het liet afweten bij het derde deel van X-Men . Na zijn grootste commerciële successen met de Spiderman films, keert hij terug naar het genre waarmee hij groot is geworden.
Drag Me To Hell
Ambitieus financieel adviseur Christine Brown (Alison Lohman) krijgt op een dag bezoek van een erg oude vrouw, Sylvia Ganush (Lorna Raver), die een uitstel van betaling aanvraagt. Wanneer Christine dit van haar baas moet weigeren spreekt mevrouw Ganush een vloek over haar uit. Dit verhaal komt niet geloofwaardig over bij haar sceptische vriend Clay Dalton (Justin Long) en hierdoor zoekt ze haar heil bij een medium om zo de vloek proberen op te heffen. Met de dag lijken de vreemde incidenten erger te worden en het is nog maar de vraag of ze kan voorkomen om naar de hel getrokken te worden.
Back to horror
Hoewel aardig wat horrorregisseurs in hun eigen vertrouwde genre blijven hangen, heeft Raimi door de jaren heen van alles geprobeerd en is hij blijven groeien als regisseur. Zijn vakmanschap en oog voor wat het publiek wil zien is uiteindelijk geculmineerd in de Spiderman films, tot nu toe het commerciële hoogtepunt van zijn carrière. Toch hoopten vele Raimi fans op een terugkeer naar zijn begindagen van voornamelijk een horrorregisseur die nog eens een ‘tongue-in-cheek’ horrorfilm zou maken die werkelijk van het scherm spat. Het is Raimi zeker gelukt om zijn meest over de top horrorfilm te maken sinds Evil Dead 2 .
Spookhuis
Drag Me To Hell is Raimi’s eerste film die hij onder zijn eigen productiehuis, Ghost House Pictures, heeft gemaakt. Hoewel Ghost House een aardig initiatief leek, moeten we eerlijk zijn en opmerken dat Raimi’s eigen productiemaatschappij nou niet echt uitblinkt in horrorfilms van degelijke kwaliteit, met eigenlijk maar één noemenswaardige film in David Slade’s 30 Days of Night . Toepasselijk dus dat de meester van het genre nu eens en voor altijd laat zien hoe het werkelijk moet! Drag Me To Hell is tevens de eerst Ghost House productie die de naam eer aan doet; de film is namelijk een grote kermisattractie.
A Gypsies Revenge
Drag Me To Hell is authentiek Raimi. De film heeft voor een groot deel vooral veel gemeen met Evil Dead 2 (met name een lange scène richting het einde van de film), alleen waar die film meer een ‘backwoods’ horror is, maakt Drag Me To Hell gebruik van een ‘gypsy revenge’ plot. De zigeuner in kwestie wordt geniaal vertolkt door Lorna Raver, en zet haar personage feilloos neer; een karakter om nachtmerries van te krijgen. Hoewel Raver voornamelijk in het televisie circuit hobbelt, lijkt ze in Drag Me To Hell een horrorveterane pur sang te zijn.
Rated / Unrated?
De dvd betreft de 'rated' theatrale versie. De unrated versie bevat hier en daar wat meer expliciete scènes, en vooral de scène met de kat is anders gefilmd. Plottechnisch doet de rated versie uiteraard niks af aan de film, maar Drag Me To Hell gaat juist om het excessieve en komische geweld, waardoor een geknipte versie ongepast is.
Old school, new school
Raimi heeft met Drag Me To Hell geprobeerd om zijn oude stijl met het nieuwe te versmelten. De film lijkt deels daadwerkelijk op een film van een jonge gepassioneerde filmmaker die aan het begin van zijn carrière staat, zoals Raimi zelf begin jaren ‘80. Drag Me To Hell is in vergelijking met huidige maatstaven ook zeker niet al te gelikt gemaakt. Toch zijn de tijden veranderd, en hoewel de film met een budget van 30 miljoen dollar gezien kan worden als een low-budget film, staat dit toch in sterk contrast met budgetten die hij tot zijn beschikking had in de jaren ‘80, inflatie daargelaten.
De film heeft nog relatief veel geld in haar rugtasje gehad en hierdoor mist de film nét dat rauwe randje die Raimi’s eerste films hadden. De rauwe stijl werd nog in het begin van de jaren ’90 doorgevoerd met films als Darkman en The Quick and the Dead . Tevens is het wilde camerawerk nergens echt zo hyperactief en virtuoos als in Evil Dead 2 behaald was. Dit is niet zozeer kritiek, meer een waarneming. Laat wel duidelijk zijn dat de film mijlenver afstaat van zijn gelikte Spiderman producties. En dit is bedoeld als pluspunt. Dit wordt tevens doorgetrokken tot de soms matige cgi, waarvan je je afvraagt of de film dat wel nodig heeft gehad. Toegegeven, het werkti deels ook wel weer sterk en laat Drag Me To Hell zich zien als een oude b-horrorfilm in een modern jasje.
The gore the merrier
Met dit soort films is Raimi niet bepaald van de ‘less is more’ club en sluit hij zich volledig aan bij het ‘more is more’. Dit mondt uit in weinig subtiele effecten, en maakt hij van ‘cheap shocks’ effecten een nieuwe kunst. Over de soundtrack van de film, en dan met name het geluid, is al veelvuldig geschreven. Die wordt tot overvloed ingezet, en dan het liefst keihard tot we met z’n alleen een bloedend oor hebben. Drag Me To Hell is echter wel de perfecte film ervoor, en Raimi heeft zeker de complete controle erover.
Bye bye Ash, Hello Christine
Bij een film als deze, zou je haast verwachten dat de held uit de Evil Dead films, Bruce Campbell, zou terugkeren om het allemaal nog eens dunnetjes over te doen. Dat is echter niet het geval, sterker nog, hij zit totaal niet in de film, zelfs geen cameo! Wat we er voor terugkrijgen… Alison Lohman ( Big Fish ). Lohman toont zich zeker bekwaam als de heldin in een Raimi horrorfilm, een vrouwelijke Ash zelfs. Aanvankelijk een zachtaardig persoon, ontpopt ze zich tot onsterfelijk vechter. Net als Campbell in zijn tijd, wordt ook Lohman overal tegenaan gegooid, onder Raimi’s sadistische genot. Campbell had het in de jaren ’80 zonder hulp van green-screens waarschijnlijk zwaarder te verduren, maar Lohman heeft zeker wat moeten doorstaan tijdens het maken van de film. Raimi weet als geen ander hoe sadistisch het filmpubliek zelf ook is en ze worden hier op hun wenken bediend.
Extra’s
Dze dvd bevat slechts enkele trailers.
is een fantastisch gemaakte horrorfilm van de meester van het genre. Met deze film lijkt het jeugdige bloed nog steeds door zijn aderen te stromen. De film is goor en grof, maar vooral ook heel erg leuk. Subtiliteiten en een goed uitgewerkt plot zijn ver te zoeken, maar daar wil je deze film uiteraard ook niet om zien. Het betreft hier wel de rated versie die het met een aantal seconden minder gore moet doen. Gezien de aard van de film, het gaat voor een groot deel toch om de gore effecten, zou dit in de waardering meegenomen kunnen worden. Aan de andere kant is er bij onwetendheid niks aan op te merken en doet het niet heel erg veel aan de film af. Laat ik het dus zo zeggen, fans van de film moeten zeker zorgen dat ze de unrated versie in huis halen, maar het is hoe dan ook een hoogst vermakelijke horrorattractie. En eentje die ook zeker op het goede moment komt.
