Dit is Sex and the City zonder sex en zonder city.
Bollocks or terrific
Richard Curtis wist het zes jaar geleden wel, "met Hugh Grant in een romantische komedie zitten we altijd goed" en de regisseur had gelijk; Love Actually werd een groot succes. De hangende puppy ogen, dat speelse haar en ‘bollocks and terrific’. Hugh Grant was een vrouwen-magneet, het ideale ingrediënt voor een romantische komedie.
En de westerse vrouw die nog nooit van Sarah Jessica Parker heeft gehoord, lag de afgelopen 12 jaar waarschijnlijk onder een steen, want wie kent haar en Carrie Bradshaw niet? "Vrouwen vinden Hugh leuk, vrouwen vinden Sarah Jessica leuk, dus dan vinden ze deze film vast ook heel erg leuk", moet regisseur Marc Lawrence gedacht hebben. Maar het casten van twee leuke acteurs is niet direct een ticket naar succes.
Het verhaal
Paul (Grant) en Meryl (Parker) Morgan zijn getrouwd maar tijdelijk uit elkaar. Paul heeft namelijk schuingemarcheerd en dat kan Meryl hem niet zomaar vergeven. Paul doet zijn best om Meryl te heroveren en neemt haar, na lang zeuren, mee uit eten. Als ze na het eten naar Meryl's werk lopen zijn ze onverhoopt getuige van een moord. De moordenaar krijgt hen in de smiezen en daarmee lopen de Morgans groot gevaar. Volgens de politie is het beter als ze per direct in het Getuige Beschermingsprogramma gaan. Want de moordenaar zal niet rusten voordat hij hen te pakken heeft. Dit zien ze absoluut niet zitten, maar ze hebben geen keus. Dus vertrekken ze stel op sprong richting het gehucht Ray in Wyoming.
Voorleeskampioen
Grant en Parker doen allebei een gooi naar de titel voorleeskampioen; vooral de eerste vijftien minuten van de film zijn een aaneenschakeling van script-oplezingen en duidelijk ingestudeerde bewegingen. Het is begrijpelijk dat ze moeten spelen dat ze uit elkaar zijn en dat ze elkaar niet zo aardig vinden, maar het houterige spel zorgt ervoor dat er totaal geen chemie bestaat tussen de twee hoofdrolspelers. Elke scène is ook hetzelfde opgebouwd, er wordt een dialoog gevoerd die wordt afgesloten met een droge grap van Grant, uiteraard, want dat trucje hanteert hij altijd. Helaas werkt deze truc alleen bij films waarin de grappen ook echt goed zijn. De grappen in deze film staan als vuurpijlen in een rij, klaar om afgevuurd te worden, maar waar sierlijke kleuren en figuren zouden moeten prijken, klinkt alleen een plofje. Geen enkele grap slaat aan. En dat is jammer want het script van dezelfde schrijver van Miss Congeniality en Two Weeks Notice heeft potentie.
De Morgans worden na een onrealistisch snelle beslissing van de politie naar het Getuige Beschermingsprogramma gestuurd. Wanneer ze in Wyoming arriveren wordt de film gelukkig wel wat kleurrijker: De country muziek wordt voor de gelegenheid opgezet, de mensen dragen cowboyhoeden en geweren en iedereen is allervriendelijkst. Zo ook de Wheelers, die de Morgans onder hun hoede nemen. Deze bijrollen zijn veel sprekender dan de hoofdrollen. We zien Mary Steenburgen in de rol van Emma Wheeler en Sam Elliott in de rol van Clay Wheeler, alhoewel ze erg cliché zijn neergezet, krijg je toch meer sympathie voor hen dan voor de Morgans.
De Morgans, echte mensen uit ‘de city’ moeten uiteraard nog wennen aan de dorpse taferelen, maar je kunt er natuurlijk donder op tegen zeggen dat ze elkaar, daar in dat suffe Wyoming, toch weer aardig gaan vinden. Dit resulteert in een potje Bingo, een avontuur met een beer en heel veel rondjes hardlopen, waarbij overigens geen enkele druppel zweet vloeit. Dit alles blijft een beetje braaf, geen stomende liefdesscènes of spannende belevenissen. Alhoewel die sluwe moordenaar ze natuurlijk nog wel probeert te traceren…
Conclusie
Dit is Sex and the City zonder sex en zonder city, Parker speelt zoals ze dat altijd doet maar zonder de charme van Carrie Bradshaw wordt het niets. Ook de vragende blik en droge grappen van Grant kunnen daar niets aan veranderen. Met de hondenogen van Grant en de braafheid wordt de film bijna aaibaar. Een voorspelbare komedie (want het romantische hebben ze duidelijk in de city achter gelaten), geschikt voor het hele gezin. Het script is bij vlagen aardig maar wordt gewoon niet juist gebracht. In principe zijn de enigen die hun tekst nog leuk kunnen brengen in deze film, de muzikanten. Want de muziek, hoe stereotype deze ook mag zijn, is best lekker in deze film (o.a. Bob Dylan en Stevie Wonder), maar voor de muziek hoef je niet naar de bioscoop, je kunt ook gewoon de soundtrack kopen.
