Prachtig geanimeerde klei-animatie met een bijna onherkenbare Phillip Seymour Hoffman.
Mary and Max is de openings- en afsluitingsfilm van Imagine 2010. De film gaat over Mary, een dik achtjarigjarig meisje in Melbourne, en Max, een vierenveertigjarige dikke joodse man in New York, die leidt aan het Asperger syndroom (een vorm van autisme) en hun relatie over een tijdsspanne van tweeëntwintig jaar. Voor een animatiefilm is hij erg duister, en zeker niet bedoeld voor kinderen, daarvoor gaat de film over te donkere thema's als nalatigheid, depressie en zelfmoord.
Klei
Wellicht het meest opmerkelijke aan de film is dat deze volledig met klei geanimeerd is, een vorm van animatie die al heel oud is en terug gaat naar de begintijd van het medium. Klei-animatie is nooit echt verdwenen, met waarschijnlijk als bekendste voorbeelden van de afgelopen jaren Wallace and Gromit en Chicken Run . De wereld van Mary and Max is echter veel grauwer en duisterder, met zijn depressieve en geïsoleerde karakters. Toch is Mary and Max geen depressieve bioscoopervaring, daarvoor bevat de film te veel zwarte humor en is het eigenlijk een tragikomedie.
Gevestigde acteurs
Waarschijnlijk vanwege zijn Oscar winnende korte film Harvie Krumpet uit 2003, kon Elliot voor Mary and Max gevestigde acteurs als Phillip Seymour Hoffman en Toni Collette vragen. Dit levert karakteristieke stemmen op, maar toch weet Elliot ze niet helemaal te benutten. Zo hebben Mary en Max erg weinig tekst en is de hoofdrol eigenlijk vooral voor verteller Barry Humphries. Het is erg jammer dat Elliot zo vaak kiest voor het laten vertellen, want de klei-animatie is werkelijk een lust voor het oog, en als Elliot meer van zijn verhaal visueel had vertelt, zou Mary and Max een helemaal geslaagde film zijn geweest.
Conclusie
Mary and Max is een prachtige klei-animatie met bijzonder duistere thematiek. De film heeft goed stem-acteerwerk maar leunt teveel op de verteller van het verhaal, wat erg jammer is omdat juist het visuele aspect van de film zo verzorgd is. Hopelijk gebruikt Elliot bij zijn volgende film geen verteller en tóónt hij ons met zijn karakters, dialogen en omgeving het verhaal in plaats van dit zo van zijn verteller afhankelijk te laten zijn.
