Date Night - recensie

Een koppel met kinderen en drukke banen. De rek is uit de relatie en daar moet iets op verzonnen worden. Zoals elke vrijdagavond een romantisch etentje.

Het verhaal
Phil (Steve Carell) en Claire Foster (Tina Fey) vormen samen met hun kinderen een modelgezin; ze hebben beiden een goede baan en bewonen een fijn huis in een buitenwijk van New Jersey. Alhoewel ze van elkaar houden is het amoureuze vuur van vroeger langzaam uitgedoofd tot een klein vlammetje. In de hoop de oude vlam weer aan te wakkeren, hebben de Fosters de vrijdagavond gebombardeerd tot date night. Maar ook date night transformeert in een sleur als ze elke week bij hetzelfde restaurant reserveren en hun gesprekken al snel gaan over onderwerpen die ze ook aan hun eigen keukentafel bespreken. De Fosters zijn, zoals vele vergelijkbare stellen, moe en uitgeput door hun werk en de kinderen en hun avondjes eindigen zelden in de romantische vrijages die ze aan het begin van hun date night voor ogen hadden.

Als twee van hun beste vrienden, een koppel met een bijna identieke levenswijze, een punt achter hun huwelijk zetten omdat 'ze eerder roommates zijn dan geliefden', gaan de alarmbellen rinkelen bij de Fosters; dit overkomt ons niet!

In een poging om van de date night nu eens echt een onvergetelijke ervaring te maken neemt Phil Claire mee uit eten naar een nieuw hip restaurant in Manhattan. Hoe elegant ze ook gekleed gaan, ze zien er uit alsof ze uit de suburbs komen en erger nog; ze hebben geen reservering. Clair beseft al gauw dat ze niet thuishoren in de trendy omgeving maar Phil laat het er niet bij zitten. Als de naam van het koppel de Tripplethorns wordt omgeroepen, is er niemand die reageert. Echter, niet voor lang, want Phil steekt zijn hand op en doet zich voor als meneer Thripplethorn. De reservering wordt ingenomen, dit lijkt onschuldig, want wat kan dit simpele stel nou gebeuren?

Adult-Skewing
"Wouldnt it be cool to do a movie about a date night, where you just did one thing differentely?" zei regisseur Shawn Levy tijdens date night tegen zijn vrouw. Waarschijnlijk heeft zijn vrouw toen, al prikkende in haar steak, volmondig 'ja' geknikt, want de film Date Night is inmiddels een feit. En niet alleen Levy's vrouw vond het idee voor de film geweldig ook Tina Fey en Steve Carell wilden meedoen aan deze onvergetelijke ervaring, geregisseerd door de man die ook verantwoordelijk was voor de familie vriendelijke films: Cheaper by the Dozen , Pink Panther en Night at the Museum . Toegegeven, de films van Levy scoren goed in de box office maar om nu te zeggen dat ze pienter zijn, dat gaat nog een stapje te ver. Het is dus een raadsel waarom Carell ( the Office, 40 Year old Virgin, Little Miss Sunshine ) en Fey ( 30 Rock, Mean Girls ), die meestal kiezen voor intelligente rollen en films met subtielere humor, nu kiezen voor een ogenschijnlijk plattere komedie. Wellicht omdat Levy de film omschreef als: 'more of an adult-skewing comedy'.

Ultieme fantasie
Date Night is geboren uit de ultieme date night fantasie van Levy. Hierbij is het woordje 'ultiem' belangrijk, want alles wat er in de film gebeurt is onmogelijk en ondenkbaar. Een reguliere date night fantasie zou kunnen zijn: het niet kunnen betalen van de rekening, een klein brandje in het restaurant of stiekeme seks op de achterbank van de taxi naar huis. Deze ultieme fantasie betreft echter: meervoudige achtervolgingen, clichématige corrupte politie, een woest aantrekkelijke privé detective, inbraak, pistolen, een crimineel koppel à la Bonnie en Clyde en zo kan ik nog wel even door gaan. De film begint nog fris en fruitig met Carell en Fey die zich duidelijk op hun gemak voelen in de rollen, het gaat mis zodra de Fosters de reservering van de Tripplehorns stelen. Alle gebeurtenissen zijn onmogelijk en clichématig. Grappen zijn verre van subtiel en voor het script is geen moeite gedaan om wat nieuwe oneliners te bedenken. Het kan goed mogelijk zijn dat Levy voor ogen heeft gehad een komedie te realiseren die zichzelf niet al te serieus neemt, waarin alle kat-en-muis clichés in een spottend jasje worden gestoken (zoals dat gebeurde met James Bond films in Get Smart ). Als dat de bedoeling is geweest dan heeft hij daarin gefaald; door de toevoeging van dramatische momenten in de film waarin de Fosters hun huwelijk bespreken en hun liefde voor elkaar uiten krijgt de komedie een serieus karakter waardoor de film zichzelf wel als zodanig lijkt te nemen.
Fey en Carell zijn komische talenten en zorgen ervoor dat de film niet slecht wordt, met stemverdraaiingen en verfijnde mimiek komen zij gelukkig een heel eind. Ook Mark Wahlberg weet van zijn bijrol als sexy privé detective nog iets aardigs te maken. Maar een aardige film, dat wordt het niet.

Bij de genre-omschrijving van deze film staat, komedie. Gedurende een komedie is het gewoon dat men zo nu en dan lacht en de bioscoopzaal met een goed gevoel verlaat. laat je niet schuddebuiken van het lachen, het enige dat de film laat schudden is je hoofd, vol ongeloof vanwege de slechte en vaak voor de hand liggende grappen. Het aardige acteerwerk kan niet verhoeden dat de komedie, die geboren is uit de ultieme date night fantasie van regisseur Levy, flauw wordt omdat de film zelf ook niet weet of die zichzelf nu serieus moet nemen of niet.