Eenzaamheid en leegte, in een hectische stad vol mensen en leven.
De lotusbloem groeit vanuit het donkere water naar het licht toe en ontvouwt alleen bij voldoende warmte van de zon al zijn blaadjes. Een mooie metafoor voor de mensen die we in de film Lotus voorbij zien komen. De rode draad tussen al deze mensen is dat ze ondanks hun eenzaamheid en pijn toch troost vinden bij anderen, op momenten waar ze dit het minst verwachten. Zo gloort er ook in de moeilijkste momenten altijd weer hoop en licht aan het eind, net als bij de lotusbloem op een mooie zomerdag.
Mozaiek
Lotus is een echte mozaïekvertelling. Regisseur Pascale Simons laat een mooi scala aan mensen voorbij komen die we, als in een echte compositie, elk stukje bij beetje beter leren kennen. Rotterdam speelt als rauw decor een grote rol in de film waar de personages in 24 uur elk een belangrijke verandering doormaken. Een dochter die haar moeder helpt met haar euthanasie-wens, een invalide sporter die afscheid moet nemen van het revalidatiecentrum, een vader die er tweede leven op na houdt naast zijn vrouw en kinderen, en een gescheiden echtpaar met hun autistische zoon. Via een sluimerende avond en een donkere nacht komt de ontlading met de eerste stralen zon in de vroege ochtend.
Debuut
Pascale Simons maakte met Lotus haar eerste speelfilm. Eerder regisseerde ze korte televisie-films als YOU 2 en Kinkerstraat . Met haar debuut op het grote doek levert Simons meteen een overdonderende prestatie. De film staat als een huis en de diverse verhaallijnen lopen op een natuurlijk manier door elkaar. Alleen in het begin heb je als kijker behoefte aan een wat langere introduktie van de hoofdpersonen. De personages worden wat snel afgewisseld, waardoor het ritme wat verstoord wordt. Maar naarmate de film vordert, komt er een mooie balans in de film, waarbij de spanningsboog zich uitstrekt over de scènes heen. Zo krijgt het geheel een kracht die de losse verhalen met gemak overstijgt.
Stiltes
Simons heeft een goed gevoel voor het laten zien van oprechte gevoelens en het vermijden van sentiment. Zo is het een verademing dat nu eens niet de heftige en emotionele scènes volgeplamuurd worden met muziek. In plaats daarvan worden uitbarstingen van emotie vaak kaal getoond en is er ruimte voor lange stiltes, net als in het echte leven. De mooie soundtrack met muziek van Perquisite wordt op de goede momenten ingezet en fungeert als link tussen de verschillende verhaallijnen. Zo is er midden in de film een scène waarbij met een gevoelig nummer alle personages die op het diepst van hun problemen zitten, voorbij komen. Deze scène doet sterk denken aan Magnolia , waar midden in de film iedereen zachtjes meezingt met het nummer Wise Up van Amy Mann. Toch wordt er ook aan deze scène een eigen draai gegeven, waardoor het hooguit een hommage is en zeker geen jatwerk.
Vlees en bloed
Voor een debuutfilm heeft Pascale Simons een geweldige cast verzameld die ook alle ruimte krijgt om echte mensen van vlees en bloed neer te zetten. Zo spelen Chris Zegers ( De Hel van '63 ) en Georgina Verbaan ( Blind Date ) een mooi subtiel spel van aantrekken en afstoten. Frieda Pittoors ( Brownian Movement ) en Jack Wouterse ( De Noorderlingen ) zetten overtuigend een echtpaar neer waar alle energie uit is verdwenen en alleen hun zoon, een debuutrol van Joris Smit die hier meteen een Gouden Kalf-nominatie voor kreeg, hen nog samen bindt. Verder zetten Monic Hendrikx ( De Poolse Bruid ) en Gaite Jansen ( Schemer ) een bijzondere moeder-dochter relatie neer, draaien Birgit Schuurman ( De Eetclub ) en Nasrdin Dchar ( Rabat ) letterlijk rondjes om elkaar heen en is bij Raymond Thiry ( Langer Licht ) de twijfel letterlijk in zijn ogen te zien.
Het scenario van Philip Delmaar is topzwaar, maar de paar luchtige momenten lichten daardoor mooi op als sterren aan een heldere hemel. De dialogen klinken absoluut niet gekunsteld, en gecombineerd met het feit dat de acteurs nauwelijks make-up lijken te dragen, waan je je als kijker toeschouwer van het echte leven.
Conclusie
Lotus is een prachtige mozaïekfilm met een sterke cast die je als kijker door het natuurlijke acteren op het puntje van je stoel doet zitten. Als dit de eerste openvallende blaadjes zijn van de lotus die Pascale Simons heet, dan kijk ik nu al reikhalzend uit naar haar toekomstige fil
