Jim Morrisons The Doors, volgens de controversiële cineast Oliver Stone.
Oliver Stone is zijn leven lang een controversiële regisseur geweest. Zijn diensttijd in de Vietnamoorlog heeft hem dermate getekend, dat dit hem zijn carrière lang heeft achtervolgd. Muziek maakt een groot deel uit van die carrière en dit heeft hij meegenomen in de biografische film over een van de meest invloedrijke en baanbrekende bands uit de muziekgeschiedenis: The Doors. Deze, door leadzanger Jim Morrison geleide band is een treffende metafoor voor de roerige eind jaren '60/begin jaren '70.
Stone op zijn best
The Doors volgt voornamelijk frontman Jim Morrison, van zijn dagen als filmstudent in Los Angelos tot aan zijn dood op 27-jarige leeftijd in Parijs in 1971. The Doors laat de dood van de Rock 'n Roll zien en de opkomst van de 'Age of Aquarius', allemaal door de ogen van de getroebleerde en met het leven worstelende Jim Morrison (Val Kilmer), die zijn onvrede over autoriteit en kleinburgerlijkheid ontsnapt door zich te uiten via film, muziek en poëzie of zich te vergrijpen aan overmatig gebruik van drank en drugs.
Oliver Stone was hot en volledig in zijn element, ten tijde dat The Doors werd uitgebracht. Hij had een uitermate succesvolle periode achter de rug, welke begon bij het meesterwerk Platoon (1986) en gaandeweg nog films als Wall Street (1987) en Born on the Fourth of July (1989) opleverde. The Doors sluit hier perfect bij aan, want deze film toont Stone audiovisueel misschien wel op zijn best. Voeg hierbij de geweldige muziek van The Doors en je zit met een van de beste en meest dynamische films uit Stone's oeuvre.
Audiovisueel spektakel
De zweverige en surrealistische beginscène zet direct de toon. The Doors is geen doorsnee biografische film, zoals we die kennen in de vorm van een Walk the Line of Ray . Ook hier zien we de opkomst en ondergang van een iconisch figuur uit de muziekwereld, maar Stone weet dit allemaal net wat mooier te maken door de nadruk te leggen op het audiovisuele. Zelden zul je in een film muziek en film zo naadloos verweven zien worden. De toon die met nummers als The End of Riders on the Storm wordt gezet weet Stone fenomenaal om te zetten naar film.
Volgens de overgebleven bandleden heeft Stone de staat waarin Morrison verkeerde dikker aangezet dan die in de realiteit was, wat niet vreemd is, want Morrison zie je werkelijk geen enkele seconde nuchter in beeld. Wat de realiteit daadwerkelijk was, is hier verder niet zo heel belangrijk, want Stone wil meer dan het levensverhaal van Jim Morrison en The Doors vertellen. Geholpen door een fenomenale acteerprestatie van Val Kilmer als de leadzanger worden we door Stone meegezogen in een uitstekend gemonteerde trip, wat The Door s uiteindelijk is. Hier en daar wil de film best informatief zijn, maar over het geheel is dit een sterk staaltje mooifilmerij.
Extra's
Deze blu-ray van Universal is zo'n blu-ray die je graag in je collectie wilt hebben. De artwork staat de film mooi bij en de extra's zijn meer dan interessant te noemen, vooral voor de fan van The Doors. Zo mogen wij genieten van o.a. de splinternieuwe documentaire 'Back to the roots', een exclusieve documentaire over de reis van één van de invloedrijkste rockbands aller tijden, en 'Jim Morrison: A Poet in Paris', over de laatste momenten van Jim Morrison in Parijs. De film komt verder volledig tot zijn recht met het beeld in 1080p en het geluid in 7.1 Master HD.
Conclusie
Oliver Stone bereikte in 1991 een nieuwe piek met zijn film over Jim Morrison en The Doors. Net als veel andere biografische films is ook The Doors tot een zeker punt informatief, maar Stone bereikt veel meer met zijn film. The Doors is namelijk misschien wel audiovisueel Stone's meest indrukwekkende film.
