In het één na laatste deel van de Twilight -saga heeft Bella een hoop te verduren: een trouwerij, een ontmaagding en als klap de op de vuurpijl een zwangerschap. Zoals verwacht is natuurlijk niet iedereen content met deze ongeboren vampier.
Een nieuw deel van de Twilight -saga doet ons natuurlijk afvragen: waar waren we ook alweer gebleven? In Twilight: Eclipse draaide het wederom om de menage a trois tussen outsider Bella, vampierhunk Edward, en de blootborstige wolfszoon Jakob. De twee aanbidders probeerden haar opnieuw te beschermen tegen de vampierin Victioria. In Eclipse lukte het Edward eindelijk om met haar af te rekenen. Tussen de bedrijven door moest Bella uiteindelijk ook een keuze maken tussen haar aanbidders, ze kiest onomstotelijk voor Edward en deze beslissing wordt bezegeld met een huwelijksaanzoek. Jakob verlaat het toneel met de staart tussen de benen.
Twilight: Breaking Dawn - part 1 begint bij de huwelijksaankondiging van Edward en Bella die bij Jakob op de deurmat valt. De trouwdag is een feest van jewelste, vampiers uit de wijde omtrek komen proosten op het kersverse bruidspaar en zelfs Jakob laat zich zien. Na de festiviteiten vertrekken meneer en mevrouw Cullen naar een eilandje vlakbij Rio de Janeiro om daar, ein-de-lijk, eens goed van bil te gaan. Want, oldskool Edward, wilde daarmee natuurlijk wachten. Dat Edward zodra hij seksueel geprikkeld wordt, sterk wordt als een beer, blijkt wanneer hij de hele slaapkamer aan gort slaat en Bella een aantal flinke blauwe plekken bezorgt. Dat was dus één keer en nooit meer tot grote teleurstelling van Bella. Maar, die teleurstelling verdwijnt als sneeuw voor de zon als Bella ’s morgens vroeg een paar drumsticks met pindakaas soldaat maakt. Dat kan maar een ding betekenen: ze is zwanger. Het ongeboren kind van Bella en Edward trekt echter de aandacht van de wolven, die niets liever willen dan het te doden voor de geboorte.
Evangelisch sprookje
Als je bovenstaande synopsis leest en je bekijkt globaal foto's van de Twilight -films, dan zul je niet direct het idee krijgen dat je hier te maken hebt met een Oscarwaardige filmreeks ( Star Wars The New Hope won er zes, Twilight won er nul). Toch is de franchise goed voor 155 miljoen dollar en dat bedrag zal alleen nog maar hoger worden. Toegegeven, een groot deel van de opbrengst wordt betaald van het zakgeld van puberende Bella-wannabe’s, maar daarom mogen we de films niet direct afdoen als pulp. Als je bedenkt dat de vorige generatie het moest doen met American Pie als filmreeks, dan mogen we blij zijn met het evangelische sprookje dat Twilight heet. Hier wacht men tenminste nog met seks voordat er getrouwd is in plaats van snikkels in taarten te steken. Persoonlijk vond ik Twilight: Eclipse het beste deel tot nu toe. Regisseur David Slade legde zich vooral toe op het creëren van spanning. Niet alleen zorgde het dreigende leger van Victiora daarvoor, ook de driehoeksverhouding werd steeds onhoudbaarder wat soms leidde tot pijnlijke situaties. Door de bank genomen zorgde Slade voor de donkerste versie van de reeks. Voor Breaking Dawn was er een nieuwe regisseur ingehuurd: Bill Condon. De man heeft voornamelijk ervaring in het regisseren van musicals ( Dreamgirls ) en horrorfilms ( Gods and Monsters ), wat enigszins van pas kan komen bij het regisseren van een romantisch vampierdrama. De keuze voor een andere, meer lichtvoetige, regisseur valt de verklaren uit het feit dat Breaking Dawn voornamelijk het verhaal vertelt van de pasgetrouwde Edward en Bella.
Romantisch gezwijmel
Goed, het is dan inmiddels meer dan een jaar geleden, maar de adrenaline van Eclipse giert nog door mijn lijf als ik klaar ga zitten voor Breaking Dawn . Een bittere pil is het dan ook dat je eerst drie kwartier moet kijken naar politiek correcte liefdesverklaringen en romantisch gezwijmel. Bella die probeert op hoge hakken te lopen? Edward die zijn vrijgezellenfeest gaat vieren? Dat interesseert me weinig, waar zijn die battles in het donkere woud gebleven? In Breaking Dawn klaart de lucht duidelijk weer op voor Bella: de huwelijksreis brengt haar naar de zinderende zon waar ze zich zelfs toestaat om af en toe een lichtgekleurde outfit te dragen. De sfeer is gemoedelijk en het verhaal kabbelt rustig voort, te rustig zelfs, waardoor ik me begin af te vragen of er überhaupt nog wel iets gaat gebeuren. Kenmerkend voor het eerste gedeelte is dat de film dicht op de huid van Edward en Bella zit, iets dat typerend is voor alle Twilight -films en daardoor de kijkers het gevoel geeft dat ze een band met de hoofdpersonen hebben. Als Bella zwanger blijkt, keert het tij en wordt er iets van die donkere Eclipse -saus over het geheel gegoten, maar dit is lang niet genoeg om het ook echt unheimlich te maken. Dit heeft ook deels te maken met de afstand die het verhaal neemt van de twee hoofdpersonen, de focus ligt in het tweede deel meer bij Jakob. Echter, door gebrek aan tijd en abrupte afkappingen van scènes krijgt je als kijker geen ruimte om je aan te passen aan de veranderingen waardoor deze vergezocht en soms lachwekkend lijken.
Arie Boomsma gehalte
En toch…zodra de aftiteling nadert voel ik het nat worden achter mijn oogleden. De Twilight- films hebben, hoe goed of slecht ze ook mogen zijn, een bijzondere gave om je mee te laten leven met de hoofdpersonen. Breaking Dawn is een goedzak, een film met het hart op de juiste plaats. Natuurlijk erger ik me ook weleens aan het hoge Arie Boomsma gehalte, maar ik vind het een verademing dat het niet steeds seks, drugs en rock ’n roll is wat de klok slaat. De chemie tussen de hoofdrolspelers is nog steeds een belangrijke succesfactor. Zonder de dierlijke verliefdheid tussen Kristen Stewart en Robert Pattinson waren de films misschien niet eens zo succesvol geweest. Alhoewel het verhaal niet erg spannend is en hier en daar wat ver gezocht, heeft Breaking Dawn één ding voor elkaar gekregen wat de andere films maar moeizaam is gelukt en dat is een zinderende cliffhanger filmen die je deze keer wel razend benieuwd maakt naar het volgende en laatste deel van de saga.
Conclusie:
Breaking Dawn is volgens regisseur Bill Condon het schoolvoorbeeld van een klassiek melodrama. Ik prefereer die term zonder het woord klassiek, want een melodrama dat is het zeker. Alhoewel alles weer als vanouds aanvoelt, focust Breaking Dawn - part 1 zich teveel op de romantische wittebroodsweken van Bella en Edward. De verliefde blikken en romantische fluisterwoordjes maken dat de film net iets te zoet smaakt. Dankzij die zoete troep blijft er maar weinig ruimte over om een spannend verhaal te vertellen en daardoor wordt het tweede (meer spannende) gedeelte van de film nooit echt boeiend en lijken sommige gebeurtenissen te ver gezocht. Desalniettemin zorgt de film weer voor onpretentieus popcornvertier met een bloedstollend einde dat passend is bij een goede horrorfilm.
