De meest indrukwekkende acteur van War Horse is... een paard.
Joey, de ranke bruine hengst, doet opvallend goed wat hij niet moet doen. Hij rent precies op het juiste moment met schuddende manen weg van de appel die z’n menselijke tegenspeler hem voorhoudt. Hij loopt keurig achteruit naar z'n plek met zijn baasje, als hij hem terugzet omdat hij zogenaamd nog niet luistert. Het paard dat Joey speelt, Finders Key, werd dan ook ‘geregisseerd’ door Bobby Lovgren, de trainer die regisseur Steven Spielberg nog kende van Seabiscuit . En die heeft goed werk verricht. Paard Joey doet ontroerend netjes wat het verhaal van hem vraagt.
Paarden in WOI
War Horse is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Britse schrijver Michael Morpurgo uit 1982. Het verhaal draait om de onvoorwaardelijke liefde van de jonge Albert (Jeremy Irvine) voor het paard Joey. Albert, de zoon van een eigenzinnige boer, doet alles om het paard te kunnen houden. Hij traint Joey tot hij erbij neervalt, maar desondanks verliest hij hem uiteindelijk toch – aan het Britse leger. Het paard moet de Eerste Wereldoorlog in, en wisselt daarna op Frans grondgebied in snel tempo van eigenaar. Als Albert hoort dat Joey ‘missing in action’ is, meldt hij zich aan bij het leger om hem te gaan zoeken. Uiteindelijk leiden de paden van zowel Joey als Albert naar het niemandsland bij de Somme, waar de ontknoping volgt.
Episch landschap
De film heeft veel kanten die de moeite waard zijn. De muziek van componist John Williams is groots en meeslepend en past prima bij een heldenverhaal. De beelden van cinematograaf Janusz Kaminski zijn betoverend van kleur, mede door het gebruik van ouderwetse filters. Emily Watson laat Rose Narracott, Alberts moeder, zien als een driedimensionaal karakter door haar balans tussen tegenstrijdige emoties. Als haar man haar waarschuwt dat ze hem wel eens zat zou kunnen worden, antwoordt ze: “ I might hate you more, but I will never love you less.” 
Knoppendrukkerij
De mindere kant van de film is echter dat het plot wordt opgeofferd aan Spielbergs behoefte aan dramatische momenten. Je beseft dat Spielberg op je gevoel probeert te spelen, wat ten koste gaat van de geloofwaardigheid van de film, omdat de enscenering van de gebeurtenissen gericht is op maximaal emotioneel effect. Als Albert bijvoorbeeld een veld om moet ploegen met z’n paard, dan komt niet alleen de herenboer (David Thewlis, de slechterik uit de derde Harry Potterfilm) naast het veld staan om hem te sarren met rotopmerkingen; het hele dorp van hardwerkende boeren heeft de tijd om langs de zijlijn te komen staan en als één man de held aan te moedigen. God doet er nog een schepje bovenop en laat de regen neerdalen. Dan doorklieft de ploeg de rotsige grond als ware het de Rode Zee. Daarnaast wordt de psyche van het paard ongeloofwaardig menselijk voorgesteld in War Horse . Het paard Joey werpt zich heldhaftig voor z’n paardenvriend Topthorn om diens onmogelijke opgave op zich te nemen. Albert leert z’n paard dingen door hem diep in de ogen te kijken en voor te doen hoe het moet. Ook zet Jeremy Irvine een bijzonder eendimensionale Albert neer. We zien geen andere emoties dan enthousiasme voor z'n paard.
Conclusie
War Horse is een leuke film als je van paarden houdt, maar vanwege het iets te oneerbiedige beroep op je emoties via net iets te ongeloofwaardige hoogtepunten ga je er niet heen voor het verhaal. Hierdoor is War Horse aanzienlijk minder indrukwekkend dan producties van Spielberg als Schindler's List .
